Fatemeh ارسال در تاریخ ۰۵ اردیبهشت ماه ۱۴۰۱

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به Fatemeh

ارسال دیدگاه

لطفا بگید که این انتخاب صرفا اگاه کننده هس یا تمرین محور برا نجات دادنه خودم؟

زحل ارسال در تاریخ ۱۷ بهمن ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به زحل

ارسال دیدگاه

برای حفظ یکپارچگی و برای اینکه روی حقیقت وجودیمون پا نگذاریم خوندن این کتاب بسیار تاثیر گذار ومفیده...

ساینا ارسال در تاریخ ۲۸ خرداد ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به ساینا

ارسال دیدگاه

به نظر من بهترین و تاثیرگذارترید جمله این فصل اینه که طبق قانون عکس العمل و هر چقدر که دنیای دورن رو پذیرا باشیم همون قدر قادر خواهیم بود دردنیای بیرون به خواست هامون برسیم، اگر احساس نکنیم که در‌درون کاملین چطور می خواین در بیرون به همه چیز برسیم؟

هر چیزی رو که نیاز داریم همین الان در درونمون ۱۰۰٪ داریمش اما اینقدر این جمله سنگین وغیر قابل باور برای من... به همین خاطر شاید ناخوداگاه خیلی از چیزایی‌که سمتم می یاد رو پس می‌زنم
وقتی از کودکی باری ما معناسازی شده ما خیلی از بخش همون رو طرد کردیم ونپذیرفتیم وچقدر جالبه هین جملی که تا ۲۰ سالگی بخش های از وجودمون رو در کوله باری به دوش می‌کشیم و بقیه عمر در تلاشیم تا این بخش ها‌رو بیرون بیاوریم... و چقدر این بخش های پنهانی در ناخوداگاه ما قدرتمندن
تا وقتی که این بخش ها و خصوصیات رو حتی اگر خیلی غیرقابل باورن رو قبول نکنیم به چیزی که می خوایم دست پیدا نمی کنیم
تمام ویژگی ها از بدو تولد‌در ما وجو دلرن فقط ما ادراکمون رو از اونا از دست دادیم
۱ اشکار کنیم این ویژگی هارو
۲ بپذیریمشون با اینکه خیلی خیلی سخته بدونیم همرو در جعبه ابزارمون داریم و می تونیم ازشون استفاده کنیم
۳ نگران نباشیم اگر خصوصیتی به نضرمون ترسناکه ما به اونا تبدیل نمی‌شیم فقط ازشون گاها‌استفاده می‌کنیم و می دونیم که اونارو داریم

ساینا ارسال در تاریخ ۲۱ خرداد ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به ساینا

ارسال دیدگاه

فک می کنم که همه ما درگیر داستان خیلی هستیم. من با اینکه تا حد زیادی درک می کنم که اتفاقاتی که واسم افتاده باعث شده من الان احساس خیلی خیلی بهتری به خودم داشته باشم و ببینم کهمثل یه راه بوده اما گاهی‌هنوز دچار ترس می شم که نکنه اثاین افکار الکی باشه و از گذشته ام می ترسم و خودم رو سرزنش می کنمو احساس بی کفایتی. و فک می کنم من خودم رو خفیف می کنم .داستان خیلی که شدیدا همراه منه... اما فک می کنم اگر بشه هر موقعیتی رو بدون تفسیر و گرایش ببینیم می تونیم درست شرایط رو ببینیم انسان بودن خود رو بپذیریم و خود رو ببخشیم وبدونیم که بخاطر یه کاری کل وجود ما غلط نیس
و شفقت خود رو پروش بدیم و خود رو بپذیرم

معین ارسال در تاریخ ۰۹ خرداد ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به معین

ارسال دیدگاه

سلام
امروز فیلم دختر رو میدیم وکل فیلم گریه کردم دیدم روزی منم جلوی پدرم ایستادم بخاطر خشم وبدلیهاش اما هیچ وقت خودمونبخشیدم و همیشه توعذابش مانده ام و خصوصا پدرم فوت کرده وحالا هم درمقابل فرزندانم حس بدی دارم وبازخودم رونمیتوانم ببخشیم
انگاردرمقابل اونهاهم گنهکارم چون مادرخوبی نیستم هنوزحال خوبی ندارم باوجوداینکه این همه سال دارم کارمیکنم اما در عدابمو قسمت عذرخواه نبودن توزندگی امیدوارم خودمدبتوانم ببخشم وعبور کنم از این پل بین اقرار وپدیرش فعلا روی پل گیر کردم وهنوزازسر به قلب نرسیدم??

ساینا ارسال در تاریخ ۰۷ خرداد ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به ساینا

ارسال دیدگاه

برای من این قسمت جالب بود مه اگر به خودم قول می دم وقتی یه رفتار خودتخریبی دارم باعث می شه که بیشتر احساس بی‌ارزشی کنم
اما یه سوال برام پیش اومده چرا گفته شد که تنها وجود یک موقعیت کافیه که ویرا ن کنه زندگی رو...
مثلا اگر موقع مسافرت یا اخر هفته دچار پرخوری بشیم تا حدی چه مشکلی ایجاد می شه؟ایا اگر همیشه انسان بخواد تز یه شرایط خاص پیروی کنه این خودش استرس یر انگیز نمی شه؟
من بهش ت درگیر رژیم غذایی و هیکل هستم و اگر تخطی‌کنم از قوانینم خیلی حالم بد می شه اما فک می کنم این بخاطر. احساس بی ارزشی دورنیم هست که فک می کنم باید انقد‌عالی باشم که مورد پسند واقع بشم

ساینا ارسال در تاریخ ۳۱ اردیبهشت ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به ساینا

ارسال دیدگاه

مرحله از اقرار به پذیرش و اقدام خیلی مهمه... مکانیسم ایجاد معنا باعث می شه که ما تفسیر خودمون رو از شرایط ببینیم نه حقیقتش رو و تحت تاثیر ترس که شواهدی دروغین هستن قرار بگیریم و تمرکزمون را از واقعیت از دست بدیم اما باید دونست که می شه تفکر رو با یه تغکر دیگه عوض کرد و به از تفکر من ... نیستم به من ... هستم رفت
وقتی که متوقع هستیم هم باید ه ونباید هامون رو به دنیا تحمیل می کنیم در نتیجه باز واقعیت رو نمی بینمی و همیشه دچار خشم واشوبیم...اما اگر به انچه که نجربه می کنیم تمرکز کنیم نه به انچه که توقع داریم و به جای سوال چی غلطه به دنال چی درسته باشیم در حال زندگی می کنیم و دچار جنگ مداوم نیستیم و می تونیم بپذیریم و ایمان داشته باشیم مثل ابری که از جلوی چشم ما کنار می ره
دگرگونی حاصل درونه حاصل تاثیر رویکرد ودید و تفسیر ذهنیه....همه چیز در درون ماست
برای من این فصل مثل جهش بود ....

شیرین ارسال در تاریخ ۲۷ اردیبهشت ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به شیرین

ارسال دیدگاه

شیرین
مطالب جالب در این کتاب زیاده و تکراری در کتابهای دیگه ام اشاره به یکپارچگی و دوست داشتن و... شده است ولی میخونمش ی چیزی که برای من جالب اومد عذرخواهی بود من هواسم نمیشد سر کوچکترین مسله عذرخواهی میکردم متوجه نبودم برای خودم مخرب هست ولی از اون روز به بعد اگر واقعا باید عذرخواهی کنم این کار انجام میدم

معین ارسال در تاریخ ۲۵ اردیبهشت ماه ۱۳۹۹

3 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به معین

ارسال دیدگاه

در مرحله تلاش کردن برای به دست آوردن اهدافمان گیر افتاده ایم و موفقیت ای نداریم

یه بهانه و توجیهی می آوریم درواقع به خود دروغ می گوییم چون فکر و خلاقیتی پشت بهانه ها نیست .
بهانه ها برای زمانی است که دنبال کردن

اهداف مان از آنچه فکر میکنیم مشکل تر است .
و ما زمان میخریم تا تلاشمان را متوقف کنیم برای رسیدن به هدفی که فکر می‌کنیم برای ماست .
بهانه ها تمام قدرت درونی ما را به شرایط بیرونی انتقال داده و توانایی ما را برای گرفتن نتیجه مناسب
می‌گیرد تمام ندیدن های مان و چشم پوشی از خواسته‌های مان یعنی چشم بر حقیقت میبندیم

تمام بهانه و توجیه ها از 《باورهای محدود کننده ها .تنبلی. شک به خود احساس .ناامنی》 که نمیتونیم تصمیم قاطعانه بگیرم واینها هستندکه تصمیم ما را تضعیف میکند و کلی مهمل بافی داریم در ذهنمون

هیچ کس تغییر را دوست ندارد و همواره اجتناب می کند
و کلی دلیل می آورد کلی چرا دارد پشت گوش می اندازد.
مثلاً چرا رژیم نمی گیرد .چرا ورزش نمی رود .چرا امروز کتاب نمی خوانند. همه اینها توجیه و بهانه هایی است که می آوریم برای انجام ندادن و تلاش نکردن باید ترس پشت این گفته ها پیدا کرد

هرجا می گوییم وقت ندارم توجیهی برای ترس های مان است..
عواطف ناشناخته‌ای که ما ازش اجتناب میکنیم .
داستان خودم--- که می خواهم ازدواج کنم اما میگم هیچکس مناسب من نیست در واقع ازترس تنهایی به سمت افراد میرود و بعد به دلیل همان اوهام و تفکرات می گوید متعهدم سه فرزند دارم و غیره در واقع باز توجیه و دلیل
که فرارکند
باید میدید که ترس تنهایی دارد ومیپذیرفت راحتر میتوانست برای ازدواج اقدام کند

باید (ترس ها ،باورهای محدود کننده را پیدا کنیم) تا به یکپارچگی برسیم.
《باور من خوب نیستم .من لایق عشق نیستم. این ترس ها و باورها در واقع زخم های شفا نیافته زیر ۱۰ سالگی ما هستند .》
☆در ناخودآگاه ما و خارج از دیده ما هستند.
این زخم ها و دور از چشم ما بودن دلیل بر خارج از ذهن ما بود نیست

ایگوی زخمی ما ،،ما را در احاطه و کنترل دارد
و در هر اتفاق ما را به زمان زخمی که خوردیم می برد
وقتی( حس ترس و وحشت داریم و دیگران را سرزنش می کنیم تا از خود دور کنیم تا در ^امان^ بمانیم.
کنترل دسته این کودک تتهایی زخمی ماست.
توانایی و قابلیت مان محدود می شودچون همیشه شگرد و ترفندی دارند این افراد تا از موقعیت نامطلوب و ناخوشایند دوری کنند

ایگوی زخمی ترفند و مکر می‌کند تا از حقیقت وجود ما اجتناب کند و ما توجیه می‌آوریم که دیگر لازم نیست با مسائل و مشکلات روبرو شویم و با احساس واقعی یامان مواجه شویم

ساینا ارسال در تاریخ ۲۴ اردیبهشت ماه ۱۳۹۹

2 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به ساینا

ارسال دیدگاه

هرگاه در حیطه ای از زندگی مدام در تلاشیم درانجا مسیله ای از یکپارچگی وجود دارد
من این رو تجربه کردم در زمینه روابطم ممکنه که با مردان خوبی قرار ملاقات گذاشتم اما اونا ادمای مناسب من نبودن... و این مسیله من هست چیزی در درونم می گه که این کار غلطه ...و ترس ها مخصوصا ترس از تنهایی و اینکه سنم نگذره و حرف مردم ...بعد. از جداییم باعث می شه که به شرایط بیرونی اویزان شم و قدرت درونیم رو از دست بدم
اما باید دونست که خیلی از این ترس ها فقط به باور درونی‌دوران کودکی بر می گره و حاصل زخم هاس شفا نیافته مان...
و در اخر اگر بدون هشیاری نسبت به انچه در لایه های زیرین ماست ادامه دهیم هیچ چیز تغیی نمی کنه و بارها باره اون اشتباه رو تکرار میکنیم....