در فرهنگ ما مرد بودن یعنی «نشان ندادن احساسات و هیجانات». مردانگی به این شکل یعنی گریه نکردن، گوش ندادن به خود، صحبت نکردن درباره احساس‌ها و مانند زنان به نظر نرسیدن. پس بر سر آن بخش هایی از وجودمان که آن ها را از خود جدا ساختیم، چه می آید؟

ما بخش هایی از وجودمان را که دیگران دوست ندارند به ناخودآگاه فرستادیم و به عبارتی آن ها را سرکوب کردیم. غافل از اینکه این ها در روان ما جا خوش کردند و از بین نرفتند. سایه کوله بار درازی است که با خود حمل می کنیم.

اين رفتار از كجا اومد؟ من اصلاً نمى‌دونستم يه همچين احساسی نسبت به اين موضوع دارم! چرا اين موضوع باعث این واكنش شديد در وجود من شد؟ من چجوری به اینجا رسیدم؟

شاید باور آن سخت به نظر برسد که رابطه مادر و پدر ما و آنچه از آن درک کردیم، بیشترین تأثیر در انتخاب رابطه عاطفی، فراز و نشیب ها و دعواهای آن دارند و اگر متوجه آن نباشید، مشکلات شما در رابطه عاطفی، دقیقاً همانی خواهد بود که خانواده تان داشتند!

تا به حال چند بار از خود پرسیده‌ایم: «قرار است با زندگی‌ام چه کار کنم؟» اغلب این سؤال با ضرورت‌های تلخ واقعیت و فشارهای اقتصادی یا با صداهای درونی شده پدر و مادر یا فرهنگ جواب داده می‌شود

همه ما از دنیا وکسانی که به آن ها اعتماد کردیم،زخم خوردیم.اگرکسی خیانت ببیند اعتماد برایش سخت شده یا این الگو را در دیگران تکرار میکند.غم ازدست دادن هم نشان میدهد زندگی فقط رنج است،پس تکلیف چیست؟