سلام من ۳۵ سال دارم وتازه هم نامزد کردم .۱۳سال هست که شاغل هستم و تقریبا از وقتی شاغل هستم زیاد به پدر و مادرم توجه کردم.هر درامدی داشتم برای اسایش والدینم خرج کردم.و منزلی تهیه کردم که در کنار پدر مادر باشن و بهشون رسیدگی کنم .و همیشه اولویت اولم اینها بودن .خواهر و برادرهام زیاد تو این کار از خودشون عملی نشون نمیدن و من بیشتر بهشون رسیدگی میکنم .و اونا رفتن پی زندگی خودشون و مستقل شدن .و حالا که من ازدواج کردم احساس میکنم کسی ازم قدردانی نمیکنه و کسی به خاطر اینکه جوونی تودم رو به خاطر پدر مادرم گذاشتم .قدردانی نمیکنه .و هرازگاهی هم شده که به من به چشم یه شکست خورده نگاه کردن .حالا همسرم هم کا تازه وارد زندگیم شده همین حسو داره و میگه تو چرا مستقل نیستی .و برام مشکل بوجود اومده .من هم توان خرید خانه مستقل رو ندارم .و همسرم رو هم خیلی دوس دارم واونم منو .ولی هر از گاهی اینقدر بهم فشار روحی وارد میشه که دلم میخاد همه چیز و همل کس رو ول کنم برم یه جاز دور .احساس میکنم یه شکست خورده هستم .خودن از خودم راضی نیستم .درجواب محبت من کسی نیس قدردانی کنه.و مادر و پدرم هم بیشتر به اون یکی برادرهام اهمیت میدن و دوستشون دارن.من اصلا حسودی نمیکنم ولی وقتی کسی نیس احترام بگزاره بهم .اون موقع دلم میخاد زندگیم به پایان برسه .مشکل من اینه نمیتونم به فکر خودم باشم .نمیتونم بی تفاوت باشم .

سلام مادرم به من بی توجهی می‌کنه نمی دونم چرا به خواهر و برادر هایم رسیدگی می‌کنه ولی به من نه??حتی برادر خیلی بزرگم هم غذا به دهنش میده اسرار می‌کنه به برادر بزرگم بیا غذا بخور ولی به من اصلا نمیکنه یعنی چه؟

سلام من بچه بزرگ خانواده هستم واز 7سالگی پدرم همش بهم میگفت این کارو نکن زشته تو پسر بزرگمی نمذاشت زیاد بازی کنم منو با خودش به زور میبرد در مغازه و من همیشه حسرت بازی کردن با هم سنو سالای خودمو داشتم الان تو سن 40سالگی دوست دارم با هم سنو سالای خودم بازی کنم فوتبال گیم بریم بیرون وقت بگذرونیم و این همسرمو به شدت اذیت میکنه از اونطرف بازی کردن با پسرمو زیاد دوست ندارم هر وقت بهم میگه بابا بیا باهام بازیکن حالم بد میشه اگرم باهاش بازی کنم دوست دارم زود تمومش کنم و از اون طرف اون همش و در هر ساعتی از شبانه روز دوست داره با من بازی کنه منو راهنمایی کنید ممنونم

سلام من یه بچه ۱۳ ساله هستم که هیچ کسی بهم اهمیت نمیده و توجه نمیکنه من هر چقدر سعی میکنم خوب باشم ؛ باز مادر و پدرم مرا کتک میزنند همه به من چیز های خیلی بدی میگویند مثلا بهم میگند که هیچ کسی دوستت ندارند و کل فامیل هام بهم میگند که تو خیلی بدی و بهش میگن حیوان ،مار گوساله.
من نمیدونم باید چی کار کنم تا خلاص بشم از دست فامیلام به سرم زده بود که خودکشی کنم ولی اما اگه زنده میموندم پدر و مادرم من را کبود میکردن .
خواهش میکنم کمکم کنید

نمیدونم نمیدونم من که اصلا نمی کشم بریده ام دیگه اصلا نمی تونم مثل قبل زندگی کنم.راستی که خسته شدم

با سلام
من فردی هستم که شامل حال محبت زیادی بوده ام و این موجب افزایش توقع من از سایرین گشته است.
شما برای این مورد چه کتابی رو پیشنهاد می کنین؟

فکر می کنم نمیتونم تنها تصمیم بگیرم برای خرید یه روسری ساده میخوام به هم زنگ بزنم که تصدیق کنن انتخابمو حتی تو انتخاب مسیر رفت آمدم مشکل دارم چیزی که خودم میدونمو میخوامیکی به هم بگه تا خیالم راحت بشه نمیتونم تصمیم بگیرم به تنهایی

عدم بی توجهی و سرزنش کردن و مقایسه با دیگران الان که ۵۰ساله هستم ودارای هنر ودوفرزند مرا بشدت دچار مشکل کرده نمیدانم چکارکنم

منم میخوام مشکلاتم حل بشه به کجا مراجعه کنم

سلام
سه سال پیش باشخصی آشناشدم که اول قراربود فقط در راستای مشکلم بهم کمک کنه؛اما کم کم طرف بهم وابسته شد جوری که میگفت بهم علاقه داره و هرکاری میکنه تابامن ازدواج کنه،میدونستم ماباهم آینده ایی نداریم چون پدرم اصلا از اون شخص خوشش نمیومد و کار و وضع مالی اون رو قبول نداشت اما من بااین وجود هیچوقت احساس پدرم رو بهش نگفتم تااینکه منو باخانوادش آشناکردتا ازم بخوادکه به پدرومادرم این موضوع رو بگم امامن به خاطر دید پدرم نسبت به اون آدم هر بار یه بهونه جور میکردم،تااینکه دیدم اون شخص اصلا هیچ چیزمشترکی بامن و خونواده ام نداره؛واین موضوع روبهش گفتم و بعدازاون دیگه هیچوقت حاضرنشدم ببینمش و اون فرد به خاطر من الان شرایط خیلی بدی رو داره سپری میکنه،خونه نشین شده و مادرش مدام که منو میبینه گریه میکنه و درمورداوضاع پسرش میگه که چقدر شرایط نامساعدی داره،امامن فکرمیکنم حسی بهش ندارم وانقدرحرفهای پدرم روی من تاثیرگذاشته که اصلانمیتونم حتی دیگه به آینده ایی مشترک بااون شخص فکرکنم،اما الان سه سال گذشته و من به خاطراینکه این شخص رو به خودم وابسته کردم پشیمونم؛حس شرمندگی از خودم دارم و وقتی به صورت اتفاقی میبینمش و شرایطش رو که اصلا خوب نیست دلم براش میسوزه و واقعا دوست دارم کمکش کنم اما من خانواده ایی دارم که نمیتونم برخلاف میلشون رفتارکنم،وقتی پدرم گفت نه یعنی نه،من میدونم که تحت هیچ شرایطی من نمیتونم باهاش ازدواج کنم اما دوست ندارم ببینم کسی به خاطرمن از کاروزندگیش افتاده و اصلا شرایط خوبی نداره ؛احساس عذاب وجدان دارم همش باخودم فکرمیکنم اگر همون اول میگفتم الان ایجوری نمیشداما الان دقیقا نمیدونم بایدچیکارکنم از طرفی بین پدرم و از طرفی شرایط اون شخص گیر افتادم
عذاب وجدان داره منو خفه میکنه تاچشمامو میبندم همش میاد توی ذهنم نمیتونم دیگه هیچ تصمیم درستی بگیرم

میشه راهنمایی کنید
ممنونم