جیمز هالیس، مقداری بینش روان‌­شناختی را در خوانندگان کتابهایش پیش ­فرض می‌داند، ولی تصور نمی‌کند که ما قدرت اخلاقی برای تحمل کردن تضادهایمان، درگیری‌هایمان در روابط‌‌مان، و ترس‌های گوناگون‌مان را داریم. او همچنین تصور نمی‌کند که ما از لحاظ اخلاقی آنقدر قوی هستیم که بتوانیم بر اساس بینش‌های خود‌مان کاری کنیم. با این حال، او به ما کمک می‌کند چیزهایی که ما را به زمین می‌زند، و همچنین چیزهایی که مانعی بر سر راه خود بودن‌مان و داشتن یک زندگی بااصالت است را شناسایی کنیم.
کتاب سفر زندگی و 10 سؤال مطرح شده در این کتاب (10 فصل این کتاب) با مقوله‌هایی مرتبط است که امان ما را بریده است. ما می‌توانیم این سؤالات مهم را پس بزنیم (کاری که معمولاً انجام می‌دهیم)، چراکه ما همواره با موضوعات بیرونی سر و کار داشته و با آنها مشغولیم. با این حال، فکر می‌کنم خوانندگان متوجه خواهند شد که فراموش کردن این سؤالات چندان آسان نیست. این سؤالات مانند ارواح پلید روح شما را اذیت می‌کنند و مانند چسبی محکم به شما می‌چسبند. این چسب شبیه چسبی است که می‌گویند بخش‌های هواپیما را به هم می‌چسباند، و شاید برای ما هم همین کار را انجام دهد.
ما به طرزی رقت­بار از تبدیل شدن به بهترین کسی که می‌توانیم باشیم ناکام مانده‌ایم. جیمز هالیس این را در مورد ما می‌داند، اما در این مورد قضاوت نمی‌کند، چراکه این مطلب را درباره خودش نیز می‌داند.

اگر سؤالات ما در نیمه ی دوم زندگی این ها باشند؛ من چگونه می‌توانم به امنیت مالی دست پیدا کنم؟ چگونه خوشبخت شوم؟ چگونه می‌توانم کسی را پیدا کنم که مراقب من باشد؟ چگونه می‌توانم کاری کنم که دیگران مرا دوست داشته باشند؟ در این صورت زندگی ما محدود خواهد شد، زیرا با وجود این که این دغدغه ها طبیعی و قابل درک هستند، برای دستور کار روح در نیمه دوم زندگی بیش ‌از ‌حد کوچک اند. به این ترتیب، همان‌گونه‌ که یونگ می‌گوید: "با کفش‌هایی راه می‌رویم که بیش ‌ا‌ز‌ حد کوچک هستند." وقتی با کفش‌هایی راه می‌رویم که بیش از حد کوچک‌اند، زندگی‌هایی را خواهیم زیست که بیش از حد کوچک هستند.دکتر جیمز هالیس، رئیس انستیتو یونگ واشنگتن، ده سوال مهم و اساسی را در این کتاب طرح می کند که اگر سؤالات جدی زندگی ما شوند، باید منتظر یک بلوغ روانی حیرت انگیز در زندگی مان باشیم.ما به طرز رقت انگیزیاز دادن پاسخ به این سؤالات فرار می کنیم؛ از اینکه وجود پرعظمت خود را بفهمیم و آن را زندگی کنیم. عجیب است که اکثر آدم ها به زندگی حقیرانه و درگیر بودن با سؤالات حقیرانه بیشتر خو می کنند تا رفتن به سمت زندگی باعظمت و بزرگتر.هالیس می گوید: "در جایی که ما متوجه نیستیم و حتی حاضر به همکاری برای رشدمان نیستیم، روان دست به کار می شود و رنجی را به زندگی ما ورود می دهد، تا ما در سفر زندگی مان تشویق شویم از آنچه آشنا بوده گام فراتر نهیم و به ناشناخته ها قدم بگذاریم.