بسیاری از ازدواج‌ها تا دوران میان‌سالی یا به پایان می‌رسند و یا دچار مشکل می‌شوند.انتخاب‌های دردناک امروزی، تبدیل به تحمل کردن ساختاری شدند که هیچ فایده‌ای برای طرفین رابطه ندارد.

ما طوری زندگی می کنیم که انگار زندگی مان یک رمان است و اینکه نویسنده رمان در صفحه آخر به می گوید موضوع آن چه بوده، پس بی اراده از صفحه ای به صفحه دیگر می رویم، اما با بودن مان قرار است چه چیزی به جهان اضافه کنیم؟

انسان‌ها هرگز نمی‌توانند تفاوت‌های شریک زندگی خود را دوست بدارند، مگر این‌که بدانند جای آن فرد بودن چه حسی دارد. وقتی طرفین متوجه ناراحتی خود می‌شوند و بی پرده از هم درخواست کمک می‌کنند، احتمال تولد دوباره رابطه وجود دارد.

وقتی می فهمیم آنچه به عنوان "من" از خودمان می شناختیم، دروغی بزرگ و تعریف ما از خودمان موقتی و بر اساس انتظارات غیرواقعی ما بوده است، امکان ورود به دوران بزرگسالی و نمایش شخصیت واقعی خود را پیدا می کنیم.

تا حالا چندبار با خودتان گفتید: این آدم با بقیه فرق دارد. او همان عشق رویایی من است. نیمه گمشده ام را پیدا کردم و تا حالا چنین حسی را با کسی تجربه نکردم؟ اما در نهایت فهمیدید این آدم هم مثل بقیه است؟