سلام من الان ۱۷ساله باهمسرم زندگی میکنم، همش به من توهین میکنه و حتی بچه هام هم ازش یاد گرفتن، دیگه بریدم خیلی وقتها از زندگی و دنیا نفرت دارم، راستش رو بخایین من معنی احترام و دوست داشته شدن رو از طرف همسرم نچشیدم،گاهی در تخیلاتم خیال پردازی میکنم و خودمو بهترین زن دنیا تصورمیکنم، اینو هم بگم که من پدری ندارم و مادرم پیرزنی بیش نیست،،و حاصل یک ازدواج از ریشه اشتباهی هستم ۱۷خاهر برادریم که همه اشون تو زندگی خودشونن، و من مجبورم که این همه بی احترامی رو تحمل کنم، دعام کنید حداقل ۳تا بچه هام منو دلخوش به این زندگی جهنمی کنن، اونا هوامو داشته باشن، و خدا همسرم رو هدایت کنه انشاءالله

طلاق عاطفی رو شما دقیقا چه معنا میکنید. 18 ساله ازدواج کردم و همسرم دایم قهرهای طولانی میکنه. از 2 ماه تا 18 ماه. و اتاق خوابشو جدا میکنه.. به هیچچچچ وجه حرف نمیزنه. مشاوره نمیاد. پیامکم جواب نمیده.. پول تو جیبی خیلی محدود میده. سفر نمیبره.. مهمانی نمیاد.. استقلال شخصی رو کلا نمیخواد من داشته باشم. چه کار و چه ادامه تحصیل. و چه سفر و... واقعا بنظرتون این طلاق عاطفی برای زندگی طبیعی و خوبه؟ من حاضرم داد بزنه. دعوا کنیم.. چند روز قهر باشه... اما زندگی جریان داشته باشه.. گاهی با دلخوری گاهی با خوشی... و من اسیر ترسهامم.. که همش فکر میکنم رفتن و موندنم هیچ تفاوتی برام نداره..

سلام .من هم نظرات رو خوندم .خودم تجربه طلاق رو دارم ولی حتی برای یک ثانیه احساس پشیمونی نمیکنم چون مردی که حاضر نیست حتی بپرسه حتی اگه متوجه نمیشه ، چه مشکلی داره اگه چه چیزی عوض بشه کیفیت رابطه اش هم عوض میشه ! و با وحشیگری تمام تورو پشت میزطلاق میکشونه ! اصلا جایی برای بررسی دوباره و فکرکردن نمیذاره . من فکرمیکنم اگه هنر گفتگو رو بلد بودیم حتی درمورد خودم هم میگم هیچ اشکالی نداره باهم دعوا کنیم ولی حداقل میدونیم داریم کاستیهای رالبطه مون رو بیان میکنیم نه اینکه اونقدر خفه خون بگیریم ازترس آبرو و بالاگرفتن جدال که درآخر مثل بمب بترکیم و طلاق بگیریم !

من تحصیلات دانشگاهی دارم . باور کنید چندین بار این مقاله ی طلاق عاطفی رو خوندم ولی اصلا نمی فهمم.‌۱۳ ساله که ازدواج کردم. همسرم گرایش شدیدی به خانواده ش داره.به اندازه ی ۱۳ سال به من گفته که من تورو نمی خواستم. پدرم تورو گرفت.من از درون قلبم این حرفشو پذیرفتم چون رفتارهای سردشو دعواهاشو می بینم.اما نه جرئت طلاق دارم نه توانایی جداشدن از بچه هامو.من شدیدا احساس بی ارزشی می کنم.نمیدونم این طرز تفکر من درسته که نشستم تا کائنات تقاص منو ازش بگیرند.چرا آخه جلوی پدرش نایستاد بگه من نمیخوام ازدواج کنم؟چرا طلاق منو نپیده میخواد که من خودم اقدام کنم.چرا به من محبت نمی کنه.؟من بعد ۱۳ سال نمی دونم محبت شوهر یعنی چه.!!!

من با نظرتون کاملا موافقم آقای رضایی و به نظرم کاربردیه و نظرات تمام دوستان رو هم خوندم چیزی که به ذهنم میرسه اینه که بعضا از خانمها و آقایون اصلا کالای ازدواج نیستند به هر دلیلی . مسئله ایی که باید بهش توجه بشه و در مقاله هم بهش اشاره شده اینه " ازدواج سالم " . قبل از رسیدن به مفهوم نیمه دوم عمر در ازدواج و رابطه روانشناسانه باید دید مفهوم ازدواج از دید طرف مقابل چی هست ؟ و چرا تصمیم گرفته از تجرد خارج بشه و چرا با همسر فعلی ازدواج کرده ؟ نظر شخصی ام :هر ازدواجی و یا هر طلاق عاطفی به نتیجه ایی که مقاله قصد توضیح آن را دارد نخواهد رسید چون در ذات آن ازدواج چنین مفاهیمی نمیگنجد

سلام و خسته نباشید.. ببخشید اگر این طلاق عاطفی ماهها و شاید یک سال طول بکشه و همچنان روابط سردو بیروح و زوجین مخصوصا خانم رنجیده خاطر و مایوس باشه و ومردهم کلابی علاقه به بازسازی رابطه و خصوصیات و رفتارهای منفیش.. تکلیف چیه؟باید همچنان این مشکلاتو باخود تااخر عمر و این سبک دهن سرویس کن رو یدک کشید

منم این چالش رو به صورت دوره ای دارم گاهی؛) هر مرحله در نتیجه با خودش احساس بلوغ رو به ارمغان میاره گویا. مخصوصا اونجاش که از طرفت قطع امید می‌کنی کلا:)))))
باری از روی دوشت برمیدارن انگار.

عجب!