بهار بهداروند ارسال در تاریخ ۲۷ آذر ماه ۱۳۹۷

4 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به بهار بهداروند

ارسال دیدگاه

به نام خداوند بخشنده و مهربان(نقدی در مورد کتاب راهبری زندگی با شهود درونی)
سلام دوستان عزیزی که درخرید این کتاب دودل هستید و نمیدانید که واقعیت این کتاب چیست.تاآخرکامنت من به شماخواهم فهماند.
1)در فصل ابتدایی این کتاب با شخصیتی آشنا میشویم که کریشنامورتی نام دارد.این شخص یک معلم مذهبی(حکیم خردمند)میباشداما متاسفانه بیان اودچار ضعف میباشد که درادامه رابرت متذکر میشود که یک معلم خوب باید به زبان شاگرد سخن بگوید(ویژه کسانی که حرفی برای گفتن دارند)منظورآنست که افرادزیادی هستندکه درحوزه ی سخنوری وتدریس واردشده اندولی تنهایک عامل میتواندشماراازآن همه متمایزکند،اینکه لطفابه زبان خودسخن نگویید.بلکه به زبان شاگردخودسخن بگویید.(البته رده سنی هرشخص هم مطمئنن درفهماندن موضوع دخیل میباشد)
2)ایگو یا همان من یا همان ضمیرخودآگاه.آن ضمیری که ماباآن رابطه ی مستقیم داریم.ماننندشانه کردن سر.رفتن به سرکار.حمام کردن.به بازاررفتن.کتاب نوشتن.و اما منظوراین فصل چیست؟رابرت میگوید که من متعجم ازمردمانی که حتی زمان پیاده روی هم به مشکلات ونگرانی هایشان می اندیشند.به زبان ساده ترمیگوید که ببین دوست من هرچه که تونستی رو انجام بده.هرکاری که که درحدتوانت بوده انجام بده.ولی روی نتیجه کار متمرکزنشو.خدا چه میداندچه میشود.(گاهی گمان نمیکنی ولی خوب میشود/گاهی نمیشودکه نمیشودکه نمیشود)
3)در روندکل کتاب متوجه واژه ای به نام جهان طلایی میشوید.برخی ازخوانندگان گفتند که این کتاب ویژه رده سنی ما نیست.دوستان لطفادقت کنیدکه این واژه سبب نمیشه که دیگردوستان نوجوان ازخواندن این کتاب محروم باشند.خواننده ی عزیز،اگرمیخوای جهان طلایی روبه چشم ببینی لطفا درزمان نگاه کردن به هیچ عنوان تفکرنکن.که دراین کتاب تصاویرجهان طلایی زمانهایی برای رابرت اتفاق می افتاد که وی توقع چنین مناظرباشکوهی ازچنین دنیای مادی رانداشت.جهان طلایی دنیای عجیبی نیس که دیگران درتوهم آن به سرببرند.دروازه ی جهان طلایی ازطریق چشمان شمابازمیشودکه اتفاقاهمین جمله ی من رارابرت درکتابش متذکرشده است که کافیست بودن در نگاه کردن راتجربه کنیم تاحقایق باشگفتی برشما نازل شود.
4)طلای درون-برای کسانی که به امامزاده ها وقبور و نذرها و انواع انسانهای زنده متوسل میشوندو دخیل میبندند-درفصلی ازاین کتاب آمده است که رابرت میگوید اگرنتوانید خردی که فردی از آن سخن میگویدرادرک کنید؛مجبور به تقدس آن فردمیشود.لطفاازدیگران معجزه نسازید.شماهمان معجزه هستیدولی متاسفانه آن رادررفتاروسخن دیگران میکاوید.بعبارتی رابرت به دوست هندیش گفت :چشمی که ماباآن خدارامیبینیم همان چشمی است که خداماراباآن میبیند.این جمله تفسیرهای زیادی دارد.وتفسیرمن ازاین جمله آن است که همه ی ماتصاویرخداوندبرروی زمین هستیم.پس چرابه دنبال کشف حقیقت دردیگران هستیم درحالی که هرچه رادیگران دارند،مانیزداریم فقط مهلت بروزش رابه خودمان ندادیم.

پری رمضانی ارسال در تاریخ ۲۷ آذر ماه ۱۳۹۷

4 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به پری رمضانی

ارسال دیدگاه

یک دنیا حرف پشت کلمه به کلمه این کتاب هست. وقتی استعاره دنیایی طلایی و بهشتی رو تصور می کنم می بینم انگار از دنیایی حرف می زنه که منم توش بودم و حالا در مسیر زندگی بارها بارقه ای ازش دیدم. انگار بهشت جایی پر سکون و آرامش و همزمان پر وجد و حالیست که تو برای خلق و رسیدن بهش نیاز به عبور از جهنم وجودی خودت داری. بارها و بارها وارد دنیای مردگان میشی و ازش بیرون میای تا به نسخه بهتری از خودت بدل شی. هر بار که از مغربی به مشرق جدید میری و با خودت می گی این مشرق آخره بازهم می بینی که نه مشرق جدیدی وجود دارد و تو فقط به عنوان یک تک ستاره در عظمت کهکشانها به دنبال فراترها می گردی. زندگی من روند معکوسی داشت اول به جهان زیرینی فراخوانده شدم که در ان هیچ برتری و عظمتی نسبت به دیگری نبود اما در عین حال با گذشت زمان فلسفه بهتری برای درک مسئله حیات و سختی هاش پیدا می کردم از طرف دیگر نداهایی وجود دارند که یکی من رو دعوت به سکوت و تعمق بیشتر می کند و دیگری از من می خواد هرجا که می تونم دست هرکسی رو که تونستم به هر نحوی بگیرم و از جهان زیرین به جهان بالا بیارم. تعلیق قرارگیری میان این دو عجیبه مثل دنیای من که با نهیب یک بیماری آغاز شد . بیماری حامل شفای روحانی که اگر نبود کارم مسلما به جنون و گسست روانی می انجامید. در نهایت فقط نوری وجود داره که از برخورد تفکرات مکاتب و مذاهب شرق و غرب پدید میاد. وفقط دیدن این روشنایی حظ بسیار داره . زندگی رمز وحدت اشیا و ما تجربه گران این وحدتیم در هر مکتب و با هر مشی فکری و چه بهتر که دشواریهای مسیر رو به جان بخریم و از جهان زیرین در مسیر مارپیچ مدام بالا بیاییم. مدام نه به معنای رقابت که به معنای حرکت. زندگی رسم خوشایندی است! این جمله شاعرانه ترین وصف از این کتابه. اینها تجربه من از زندگی خودم و حسم به این کتابه کتابی که منو یاد روزگار رفته بر من می اندازه.

پری رمضانی ارسال در تاریخ ۲۷ آذر ماه ۱۳۹۷

-1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به پری رمضانی

ارسال دیدگاه

یک دنیا حرف پشت کلمه به کلمه این کتاب هست. وقتی استعاره دنیایی طلایی و بهشتی رو تصور می کنم می بینم انگار از دنیایی حرف می زنه که منم توش بودم و حالا در مسیر زندگی بارها بارقه ای ازش دیدم. انگار بهشت جایی پر سکون و آرامش و همزمان پر وجد و حالیست که تو برای خلق و رسیدن بهش نیاز به عبور از جهنم وجودی خودت داری. بارها و بارها وارد دنیای مردگان میشی و ازش بیرون میای تا به نسخه بهتری از خودت بدل شی. هر بار که از مغربی به مشرق جدید میری و با خودت می گی این مشرق آخره بازهم می بینی که نه مشرق جدیدی وجود دارد و تو فقط به عنوان یک تک ستاره در عظمت کهکشانها به دنبال فراترها می گردی. زندگی من روند معکوسی داشت اول به جهان زیرینی فراخوانده شدم که در ان هیچ برتری و عظمتی نسبت به دیگری نبود اما در عین حال با گذشت زمان فلسفه بهتری برای درک مسئله حیات و سختی هاش پیدا می کردم از طرف دیگر نداهایی وجود دارند که یکی من رو دعوت به سکوت و تعمق بیشتر می کند و دیگری از من می خواد هرجا که می تونم دست هرکسی رو که تونستم به هر نحوی بگیرم و از جهان زیرین به جهان بالا بیارم. تعلیق قرارگیری میان این دو عجیبه مثل دنیای من که با نهیب یک بیماری آغاز شد . بیماری حامل شفای روحانی که اگر نبود کارم مسلما به جنون و گسست روانی می انجامید. در نهایت فقط نوری وجود داره که از برخورد تفکرات مکاتب و مذاهب شرق و غرب پدید میاد. وفقط دیدن این روشنایی حظ بسیار داره . زندگی رمز وحدت اشیا و ما تجربه گران این وحدتیم در هر مکتب و با هر مشی فکری و چه بهتر که دشواریهای مسیر رو به جان بخریم و از جهان زیرین در مسیر مارپیچ مدام بالا بیاییم. مدام نه به معنای رقابت که به معنای حرکت. زندگی رسم خوشایندی است! این جمله شاعرانه ترین وصف از این کتابه. اینها تجربه من از زندگی خودم و حسم به این کتابه کتابی که منو یاد روزگار رفته بر من می اندازه.

وحیده ارسال در تاریخ ۲۶ آذر ماه ۱۳۹۷

0 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به وحیده

ارسال دیدگاه

ادامه ی نظر قبلی بعلت اینکه از 3000 کاراکتر بیشتر شد :
یک مساله ای که در این زندگینامه برای من حل نشده باقی ماند دوره ی زمانی تقریبا سی ساله ای بود از چهل سالگی آقای جانسون تا هفتاد سالگی ایشان که هیچ صحبتی از آن نشده بود و نمیدانم آیا مورد سانسور قرار گرفته یا اینکه کلا خود ایشان علاقه ای که مرور ان نداشته اند و در نسخه ی اصلی هم موجود نیست . در کل از کتابهایی هست که مطمئنم دلم برای آن تنگ خواهد شد و شاید اگر ترجمه های دیگری از ان روانه ی بازار شود باز هم تهیه و مشتاقانه به تماشای روایت زندگی یک انسان عمیق در ذهنم خواهم نشست.

وحیده ارسال در تاریخ ۲۶ آذر ماه ۱۳۹۷

2 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به وحیده

ارسال دیدگاه

از آقای رابرت جانسون کتاب عقده ی مادر رو خوانده و بسیار لذت برده بودم .حین خوندن این کتاب چه بسیار جاها که همذات پنداری کرده و درد شدیدی را احساس و اشکهای بی اختیار ریخته بودم. کتابی بود که به بسیاری از عزیزانم هدیه دادم و طبیعتا بسیار کنجکاو بودم از زندگی نویسنده آن کتاب بیشتر بدانم . در معرفی که توسط پیج بنیاد فرهنگ زندگی انجام میشد تاکید بر کلمه ی شهودی بشدت مرا لمس کرد و اشتیاق سوزناکی برای خرید کتاب پیدا کردم در حالی که ته حسابم مبلغ زیادی نمانده بود و این ولع مرا بیشتر میکرد . به هر تقدیر کتاب را سفارش دادم و کلمه به کلمه ی کتاب را نوشیدم . بسیار لذت بردم . مخصوصا دوره ی زمانی که آقای رابرت در ارتفاعات مسئول برج نگهبانی اداره هواشناسی بودند بسیار به وجد آمدم از خواندن خاطرات ایشان. و من سیراب شدن روح سرگشته ام را هنگام خواندن آن سطرها مشاهده میکردم . من از خواندن زندگی نامه ها لذت میبرم . در یکسال اخیر این سومین زندگینامه از بزرگان روانشناسی بود. اول کتاب زندگی آقای وین دایر . و دوم به آقای جانسون رسیدم . هم اکنون نیز در حال خواندن زندگی آقای اروین یالوم هستم و دارم خودم را برای خواندن زندگینامه آقای یونگ آماده میکنم . با آقای جانسون بسیار همذات پنداری کردم . این کتاب برای من و برای تمام کسانی که نمیتوانند تابع قوانین انسان نوشته باشند بسیار مثمر ثمر خواهد بود . مثل چراغ راهنمای روشنگری خواهد بود برای دل سپردن به هستی و اعتماد به رفتن با انگیزه بدون دستورالعمل خاص و قراردادهای دست و پاگیر . و برای اعتماد به خویشتن در بالاترین سطحی که یک انسان توانسته ان را تجربه کند. نامتعارف بودن در هر سطحی که قابل تصور باشد . جایی که آقای رابرت جانسون در هند در ازای بودن در کنار هندیان اصیل به آنها پول میدهد تا دوست شان بماند بسیار غیرمنطقی و حتی سخیف بنظر میرسد ، اما من بسیار همذات پنداری کردم بعلت اینکه چنین شرایطی را درک و تجربه کرده ام و روزگاری تنها داشته ی من پول و اشتیاق برای همنشینی با انسان های طبیعی بود و آنها وجودشان را داشتند . اما من به خوش بینی آقای رابرت جانسون نبودم .
و البته هنوز این سوال برای من هست که آیا این رفتار من یا آقای جانسون ناشی از کمبود عزت نفس بوده یا طبیعی ترین واکنش در شرایط موجود ؟ و حالا که دارم اینجا برای چندین بار به این مساله فکر میکنم به این درک میرسم که اصلا قرار نیست همه ی رفتار ما طبیعی و تایید شده باشد . زندگی و خرد را از درون رفتارمان همان چه که در لحظه هست باید جستجو کنیم و گرنه زندگی را از دست می دهیم . اگر من منتظر میماندم تا عزت نفس امروزم را داشته باشم دیگر نمی توانستم آن شناخت ها و ان حس هایی که حاصل آن هم نشینی ها بود را به دست بیاورم و چه بسیار لذت ها و نفرت ها که در آن هم نشینی ها بود و چه بسیار عمق ها و سطح ها را در آن افراد دیدم که فکر نمیکنم دوباره ان مشاهدات اتفاق بیفتد .
من از زندگی آقای جانسون به اهمیت درک خودمان از لحظه و اهمیت داشتن برداشت هایمان و نیز تاثیر آنها بر همدیگر شناخت عمیق تری پیدا کردم .
و با آقای جانسون بود که فهمیدم کمال گرایی که من این همه از ان رنج می کشم چقدر میتواند آگاهی بخش و لذت آفرین باشد .