مرداب‌های روحی حکایت مکرر همه ماست. در این روزگار که نومیدی و احساس درماندگی، واقعیتی همه‌گیر به‌نظر می‌رسد تصور آرامش و شادی ماندگار و ناب، معنایی کاملا دور از ذهن و غیرملموس شده است و یا به ناگزیر در تسخیر سرگرمی‌ها سطحی و زودگذر و وابسته به نمونه‌هایی که خود ناقص و گذرا هستند درآمده است. ما در مسیر عمر خود بارها و بارها به دلایل متعدد و پرشاخ و برگ دستخوش احوال محزونی می‌گردیم که گاه دوره‌ای بسیار طولانی و دشوار دارند. دامنه این احوال که نویسنده به زبان تخصصی روان‌رنجوری می‌نامد از غم و خشم تا افسردگی، اضطراب و ضربه‌های روحی را دربرمی‌گیرد. او معتقد است هر شیوه درمانی که به مفهوم روح نپردازد و رشد و نیاز روحی را نادیده بگیرد، در درمان احوال محزون روحی مؤثر واقع نخواهد شد. جیمز هولیس این احوال را با هر دلیل و سابقه‌ای، فراخوانی از سوی روح برای عزیمت به روح و رشد روحی می‌داند. وی رسیدن به شادی را که همه خواهان آن هستند هدف زندگی قرار نمی‌دهد که به نقل‌قول از یونگ، روان‌شناس برجسته قرن بیستم، یافتن «معنا» را هدف و جهت زندگی می‌داند. این معنا جز در سایه روح و رشد روحی آشکار نمی‌شود و روح همانا پاره الهی وجود آدمی است که عرصه‌ای نامتناهی، ناشناخته و درعین حال آشنا، خواستنی و شگرف است و خاستگاه آگاهی، آرامش، شادی، امنیت، شکوفایی و معناست.

مرداب‌های روحی حکایت مکرر همه ماست. در این روزگار که نومیدی و احساس درماندگی، واقعیتی همه‌گیر به‌نظر می‌رسد تصور آرامش و شادی ماندگار و ناب، معنایی کاملا دور از ذهن و غیرملموس شده است و یا به ناگزیر در تسخیر سرگرمی‌ها سطحی و زودگذر و وابسته به نمونه‌هایی که خود ناقص و گذرا هستند درآمده است. ما در مسیر عمر خود بارها و بارها به دلایل متعدد و پرشاخ و برگ دستخوش احوال محزونی می‌گردیم که گاه دوره‌ای بسیار طولانی و دشوار دارند. دامنه این احوال که نویسنده به زبان تخصصی روان‌رنجوری می‌نامد از غم و خشم تا افسردگی، اضطراب و ضربه‌های روحی را دربرمی‌گیرد. او معتقد است هر شیوه درمانی که به مفهوم روح نپردازد و رشد و نیاز روحی را نادیده بگیرد، در درمان احوال محزون روحی مؤثر واقع نخواهد شد. جیمز هولیس این احوال را با هر دلیل و سابقه‌ای، فراخوانی از سوی روح برای عزیمت به روح و رشد روحی می‌داند. وی رسیدن به شادی را که همه خواهان آن هستند هدف زندگی قرار نمی‌دهد که به نقل‌قول از یونگ، روان‌شناس برجسته قرن بیستم، یافتن «معنا» را هدف و جهت زندگی می‌داند. این معنا جز در سایه روح و رشد روحی آشکار نمی‌شود و روح همانا پاره الهی وجود آدمی است که عرصه‌ای نامتناهی، ناشناخته و درعین حال آشنا، خواستنی و شگرف است و خاستگاه آگاهی، آرامش، شادی، امنیت، شکوفایی و معناست.