تاکنون تجربه کردید: وارد جایی شدید و ناگهان حس کردید شیفته یکی از حاضرین اتاق شدید و با او به گفتگوکردید. صحبت های او با پیش بینی شما هماهنگ نیست و ناگهان او در نظرتان به فرد متفاوتی تبدیل می شود؛ خلسه فرافکنی از بین رفته و شما جلوه متفاوتی از او دیدید....

علت اینکه گاهی ذهن مان به شدت درگیر جنبه هایی از رفتارهای دیگران می شود، این است که این رفتارها به بعضی از جنبه های خودمان اشاره می کند. عادت کردیم که نتوانیم خودمان را ببینیم، مگر اینکه در آینه نگاه کنیم، اما این فقط در یک سطح حقیقت دارد. حقیقت این است که می توانیم از مورد ملاحظه قرار دادن آنچه در دیگران مشاهده می کنیم، تصویری زنده از خودمان ببینیم. برای کسب اطلاعات بیشتر در این خصوص، روی عبارت "تأثیر سایه" کلیک کنید

ما به گونه ای طراحی شدیم که آن ویژگی هایی که نمی توانیم در خودمان بپذیریم، به دیگران فرافکنی می کنیم. فرافکنی؛ در واقع نوعی واکنش تدافعی روان است در برابر تمام امیال، احساسات و تفکرات سرکوب شده در خودمان که نمی توانیم آن را در زندگی شخصی مان پیاده کنیم چون ترس از تأیید نشدن و زیر سؤال رفتن تصویری داریم که از خودمان به بیرون منعکس کردیم. بنابراین آن را در دیگران می بینیم، اما در وجود خودمان انکار می کنیم.ما آن ویژگی ها را به والدین، دوستان، آشنایان و حتی ستاره های سینما و چهره های مشهور نسبت می دهیم که حتی تاکنون آن ها را ملاقات نکردیم. هر چیزی که دردیگران مورد قضاوت و نکوهش قرار می دهیم، در نهایت یکی از بخش های انکار شده و طرد شده خودمان است. به نظر می رسد که ما در حال مشاهده فرد هستیم، اما در واقع جنبه پنهانی از خودمان را مشاهده می کنیم. فرافکنی ها نه تنها تاریکی های وجود، بلکه روشنایی های وجود ما را هم شامل می شوند. یعنی موضوعاتی که در دیگران نیز مورد تحسین ما قرار می گیرند، شامل بخشی از فرافکنی های ما هستند.

تا کنون هزاران بار قدرت فرافکنی را در زندگی تان تجربه کردید. وارد اتاقی می شوید و ناگهان احساس می کنید شیفته یکی از کسانی که در اتاق هستند، شدید. با او به گفتگو پرداختید و با او در مورد آنچه دوست دارد یا ندارد صحبت کردید. صحبت های او با پیش بینی شما هماهنگ نیست و ناگهان او در نظرتان به فرد متفاوتی تبدیل می شود؛ خلسه فرافکنی از بین رفته و شما جلوه کاملاً متفاوتی از او را می بینید.
اگر احتمالاً لحظه ای بعد او به شما بگوید که می تواند بلیط مسابقه ای که آرزوی دیدنش را داشتید، برایتان تهیه کند یا اینکه کسی را می شناسد که شما کمک کند تا آخرین پروژه هایتان را به پایان برسانید، ممکن است دوباره نظر مساعدی نسبت به او پیدا کنید و او جذاب تر به نظر برسد. سرانجام مکالمه به وضوع اصلی بر می گردد، اما لحظه ای که او شروع به نام بردن از افراد مهمی می کند که با آن ها ارتباط داردف حرف های او شما را به یاد خالی بندی های فلان رفیق تان می اندازد و نسبت به او احساس انزجار می کنید. در حقیقت هیچ چیز درباره این فرد تغییر نکرده، اما آنچه تغییر کرده، فرافکنی شما نسبت به اوست. اگر این را درک کنید، متوجه می شوید که چرا لحظه ای عاشق کسی هستید و لحظه بعد احساس می کنید او بشدت آزاردهنده و غیرقابل تحمل است.
تاریکی سایه ناخواسته درون ما، دائماً خودش را در اطرافیان مان به نمایش می گذارد. ممکن است سلطه پذیری خود را در مادرمان، طمع خود را در پدرمان، تنبلی خود را در همسرمان و حق به جانب بودن مان را در سیاستمدارن مشاهده کنیم: «او مرد خیلی خودخواهی است.»، «این زن چقدر به خودش می نازد.»، «عجب احمقی است، او یک بازنده است.»
فرافکنی توضیح می دهد که چرا بچه های یک خانواده در یک خانه بزرگ می شوند، اما هر کدام داستان های متفاوتی را از پدر و مادرشان شرح می دهند، نکات قوت و ضعف متفاوتی را به آن ها نسبت می دهند و ویژگی های متفاوتی را از آن ها به یاد می آورند.
اغلب مشکل است که رفتار نامناسب خودمان را تشخیص دهیم، چون غالباً در حال فرافکنی هستیم. هر چه بیشتر اعتقاد داشته باشیم که رفتارهای دیگران نامناسب هستند، احتمال بیشتری وجود دارد که خودمان در همان رفتارها مقصر باشیم.
رفتارها و احساساتی که با آن ها به تفاهم نرسیدیم، همیشه دنبال پرده نمایشی می گردند تا تصویر خود را روی آن بیندازند و ما می توانیم مطمئن باشیم وقتی در حضور شخص دیگری هیجان خاصی را تجربه می کنیم، در حال فرافکنی کردن هستیم.
تصور کنید تعداد زیادی پریز برق روی قفسه سینه شماست. هر پریز را یک ویژگی در نظر بگیرید. ویژگی هایی که در خود پذیرفتید، لایه محافظ دارند؛ ایمن هستند و جریان برق از آن ها خارج نمی شود. ویژگی هایی که از آن ها خوشتان نمی آید، بار الکتریکی دارند. بنابراین وقتی کسانی می آیند و تصویری را به شما نشان می دهند که خوشتان نمی آید، واکنش می دهید.
فرافکنی ها همیشه ما را حیرت زده می کنند، وقتی درباره دیگران قضاوت می کنیم، هرگز فکرش را نمی کنیم که در واقع انگشت اتهام به طرف خودمان است. اگر خشم خود را انکار کنیم و یا درگیر آن باشیم، چشمان ما به صورت غیر ارادی شروع به جستجو و یافتن تمام افراد خشمگین می کند و یا اگر مخفیانه دروغ می گوییم یا بخاطر دروغگویی در گذشته، خود را محکوم می کنیم، احساس می کنیم حق داریم به خاطر عدم صداقت دیگران رنجیده خاطر شویم.

منبع: تأثیر سایه

نویسنده: دبی فورد / دیپاک چاپرا / ماریان ویلیامسون

مترجم: ساره سرگلزایی

ناشر: بنیاد فرهنگ زندگی