نگار ارسال در تاریخ ۲۲ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به نگار

ارسال دیدگاه

صفحه 74این کتاب مطلبی که درمورد افرادی که احساس بیچارگی مارو تقویت می‌کنند،نوشته شده دقیقا برای من اتفاق افتاده،زمانیکه بمن میگفتن هیچ کس مثل من تورو دوست نداره،من احساس بدبختی و بی پناهی شدید می‌کردم و کاری جز این که از خودم بدم بیاد و گریه کنم نداشتم،ولی حالا خداروشکر میدونم که دلیل اون گفتارکه می‌شنیدم و این رفتار من چی بوده و حالم خیلی بهتر از اون موقع است

S.rezaee ارسال در تاریخ ۲۲ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به S.rezaee

ارسال دیدگاه

در یکپارچگی بودن یعنی خودت باش با همه کم و کاستیها...به حرف دلت گوش کن نترس بگو
..برو جلو بزار دنیا برات جا باز کنه خودت باید خودتو جدی بگیری ...ممکنه کسی نباشه که برای تو دست بزنه خودت اینکارو بکن?

نگار ارسال در تاریخ ۲۲ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به نگار

ارسال دیدگاه

بنظرم بخش اعظمی از این کتاب به ترس‌های ما می‌پردازد که چکیده ی این مطالب سخن ارزشمند استاد رضایی رو یادآور میکند که می‌فرمایند:«تو اون کاری که ازش می‌ترسی رو انجام بده ولی بمیر و انجام بده».

سارا ارسال در تاریخ ۲۲ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به سارا

ارسال دیدگاه

باید های ما چیزی جز تداوم آنچه تا کنون بوده اید نیست...
وقتی که بفهمیم تنها کارشناس زندگی خودمان هستیم میتوانیم به نظرات دیگران توحه کنیم و آنها را با توجه به درون خودمون ارزیابی کنیم...

حمیدرضا ایرانی ارسال در تاریخ ۲۱ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به حمیدرضا ایرانی

ارسال دیدگاه

سلام. ببخشید من این کتاب را قبل از پنجم خریدم. چگونه میتوانم در گروه تلگرام کتابخوانی عضو شوم؟

محبوبه ارسال در تاریخ ۲۱ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به محبوبه

ارسال دیدگاه

صفحه ۱۲۱ وقتی پای بدن در میان باشد اگر ما به او‌گوش نسپریم ، او نیز به ما گوش نمی دهد . توضیح صفحه ۱۲۳
من برای مدت طولانی روزم رو با خضور در محل کار و بعداطهر حضور در کلاسها و سمینارها میگذروندم بدون هیچ استراحت و تفریح حتی پنج شنبه و جمعه ها بطوریکه خیلی وقتها توان نشستن نداشتم چون درد شدیدی در کمر و پا احساس میکردم واصلا به تذکر دیگران هم توجه نمیکردم تا اینکه بدن هم شروع به سرپیچی از من کرد و منو خفت کرد یک روز در محل کارم درد کمرم شدید شد و به خونه اومدم اما به طرز وحشتناک و عجیبی پاهام از زانو به پائین از کنترل من خارج و به چرخش دراومده بود فقط جیغ میزدم و‌ گریه میکردم بزور خودم رو به تلفن رسوندم وبه یکی از دوستانم زنگ زدم و دیگه
نفهمیدم چی شد چشم بازکردم تو بیمارستان بودم. من از سکون فرار میکردم چون نمیتونستم بادرون خودم متوجه بشم ولی دیگه بدنم از من فرمانبرداری نکرد و درآخر من مجبور به شنیدن صدای خودش کرد

محبوبه ارسال در تاریخ ۲۱ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به محبوبه

ارسال دیدگاه

صفحه ۱۰۸
پاسخ به این سوال قراراست که من از شرم توسط همسرم /دوستم / همکارم .....خوار و حقیر شده ام قراراست چه چیز بیاموزم ؟
من معمولا از رفتار همکارها تو اداره ناراحت میشم . خیلی جالبه وقتی این متن رو خوندم دقیقا درگیری و جدال ذهنی با یکی از همکارانم رو داشتم . کمی فکرکردم و از خودم این سوال رو پرسیدم چرا من توجه به پیام این مشکل نمیکنم و جوابش اینه که من علیرغم اینکه همه فکر میکنند کهذمن رک گو هستم اینطور نیستم و چون موضوع رو بیان نمیکنم ناراحت و در نهایت متضرر میشم به همین دلیل تصمیم گرفتم خیلی راحت موضوع رو با فرد مورد نظر مطرح کنم و از حق و حقوق خودم دفاع کنم تا در این وضعیت رنجش نباشم و تا مدتها بعد همینطور نشخوارش نکنم !

اکرم بصائریان ارسال در تاریخ ۲۱ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به اکرم بصائریان

ارسال دیدگاه

بخش شرم من رو یاد کلاس دوم دبستانم انداخت. درس ریاضی معلمی داشتم بسیار جدی و کم حوصله. من رو صدا کرد تا سوالی رو جواب بدم و از آنجایی که از پاسخ به آن سوال محروم بودم معلمم من رو تنبیه سختی کرد و با خط کش کف دستم را به شدت نوازش داد. در اون لحظه، من جلوی تمامی بچه های کلاس بسیار شرمگین بودم و از قضاوتٖ آنها نگران. متاسفانه تا سالهای سال از ریاضی فراری بودم و همین باعث شد تا برای انتخاب رشته در دبیرستان و دانشگاه به دنبال رشته هایی بگردم که نه بر حسب علاقه بلکه درس ریاضی در آن جایگاهی نداشته باشد. از طرفی سعی می کردم این برچسب رو با یادگیری کلاس های زبان انگلیسی جبران کنم چون همیشه سر کلاس زبان انگلیسی نفر اول و بهترین شاگرد مدرسه بودم. سالها گذشت و من همچنان برچسب خنگ بودن رو در سایه ام با خود حمل می کردم و همانطور که در کتاب عنوان شده: «ما با بخش هایی از خود که کمتر دوستشان داریم، به شدت هم ذات پنداری می کنیم و با آنها زندگی می کنیم». تا این که روی بعضی از زخم های دوران کودکی ام کار کردم و خوشبختانه این جزو زخم هایی بود که شفا یافت.
«شرم مانع می شود که دریابیم بی عیب و نقص و کامل هستیم و پنهان می شویم و هیچ تقلایی برای رسیدن به زندگی شگفت آور نمی کنیم زیرا باور نداریم لیاقت یک زندگی فوق العاده را داریم».
شرم و باور این که من به عنوان مثال خجالتی، ترسو، شلخته و صفات و خصوصیاتی از این دست هستم سایه هایم را به وجود می آورد. و یک مثال دیگر: سالها از این که اسمم اکرم بود احساس شرم داشتم و با کار درونی کردن روی خودم و خودشناسی بسیاری از مشکلاتم به لطف خداوند حل شد.

مریم ارسال در تاریخ ۲۱ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به مریم

ارسال دیدگاه

سوال دارم؟؟
در صفحه ۹۳ صحبت از این است که :
این سیستم هشدارگر ، زمانی که عادات ، انتخاب‌ها ، افکار و اعمال ما با یکپارچگی ما در یک راستا نباشد به ما اخطار می‌دهد و ما را به سمتی هدایت می‌کند که گزینه هایی را انتخاب کنیم و تصمیماتی بگیریم که بیشترین منفعت را برایمان در بر داشته باشد.
سوال من این است از کجا میفهمیم که پیام این سیستم هشدارگر ، یک هشدار واقعی است و برآمده از عقده های ما نیست؟؟؟
مرز تفکیک منشا این دو عملکرد کجاست؟؟

Narges Mirebrahimi ارسال در تاریخ ۲۱ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به Narges Mirebrahimi

ارسال دیدگاه

بایدهای ما چیزی جز تداوم آنچه تاکنون بوده،
نیستند؛ آنها چسب های محکمی هستند که ما را در چرخه معیوب قصه پر غصه خود و درد و رنج آن نگه می دارند. بایدها همانند خون آشام ها و مکنده های انرژی، شانس ما را برای بیان را از خود نابود می سازند. آنها محدودیت های پلیدی هستند که جامعه، هر روز ما را گرفتار آنها می کند، محدودیتهایی که ما را از انتخاب های اصیل جنبه برتر وجودمان محروم ساخته و سرنوشت ما را به نوعی زندگی مقید می سازد که بسیار کمتر از زندگی رضایت بخشی است که مد نظر داریم. زمانی که دریافتید تنها کارشناس زندگیتان، خود شما هستید، می توانید به بازخوردی که دیگران می دهند توجه داشته باشید و در عین حال از یاد نمی برید که ندای درونی و سامان درونی خود را بررسی و ارزیابی کنید.