شعله ارسال در تاریخ ۱۲ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به شعله

ارسال دیدگاه

سلام...من شعله هستم 32 ساله و رشته ام معماری هست..من وقتی شروع کردم به خوندن کتاب دقیقا رسیدم به بی اعتمادی که حس میکردم و نمیدونستم دلیلش رو چون متوجه شدم قول هایی رو که به خودم داده بودم،برنامه هایی که برای خودم تعیین کرده بودم بهشون نرسیدم یا بهتر بگم اهمیتی به خودم ندادم... "خانه در آتش سوخت! پیش از آنکه دیر شود بجنبید!! " سایه های زیادی رو حس میکنم در خودم... آشفتگی رو برام به وجود آورده و واقعا دوست دارم با خوندن این کتاب و تجربیات و حرف های دوستان به خود واقعیم برسم..

نسترن ارسال در تاریخ ۱۲ فروردین ماه ۱۳۹۹

2 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به نسترن

ارسال دیدگاه

سلام،دیروز کتاب بدست من رسید،و من تا صفحه‌ ۵۰ رو دوبار خوندم،دفعه اول بسیار بهم ریختگی زیادی رو تجربه کردم،و دفعه دوم کمی بهتر بود،در مورد تجربه خودم بگم،ک زندگی من هم توسط پدرم و بعدها‌ توسط همسرم بلعیده شد،هر چند ک این بینش برای من،احساس تنفر نسبت ب این دونفر نداشت،چون در ب خاطر اووردن‌ تمام اون بلعیده شدنها،دیدم،من بالاخره راهی رو پیدا کردم ک رضایت خاطر داشته باشم و این جمله‌ کتاب هم خیال من رو بیشتر راحت کرد،اشتباهاتی ک ما مرتکب می‌ شویم،در اصل موقعیتها و شرایطی هستند ک بخشی از طرح الوهی‌ زندگی ما بوده،همون‌ حکمت‌ اتفاقات...جایی از زندگیم ک من هم گفتم دیگر بس است...دقیقا ۲ سال پیش بود،زمانیکه دیدم،نا خواسته و بدون آگاهی و صرفا جهت هماهنگی با دو نفر از عزیزانم‌ در زندگی بلعیده شدم،در سن ۳۵ سالگی....تجربه من،دریافت عمیق تنهایی بود،ک ابتدا درد‌ دارد،اما همین احساس تنهایی،چنان عمیق شجاعتم‌ رو بالا برد،ک باقی مانده زندگیم را از حلق آنها‌ بیرون کشیدم.و مسئولیت مواجهه‌ با ترسها،وابستگی ها و همه رنج هایی‌ ک کشیده بودم را پذیرفتم،این کتاب،را یکبار نه،بلکه هر زمان باید بخوانم...چرا ک در هر لحظه خود بودن،خودت ماندن،یکپارچه بودن،ب احساسات توجه کردن رو هر لحظه باید تمرین کرد.بسیار سپاسگزارم از بنیاد

Mohsen ارسال در تاریخ ۱۲ فروردین ماه ۱۳۹۹

2 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به Mohsen

ارسال دیدگاه

سلام .عرض ادب
امیدوارم حال همگی خوب باش..اسم من محسن هست ۲۹ سالم و در زمینه مربیگری مشغول هستم علت اصلی این موضوع هم بیشتر جنبه معنوی کار بود نه جنبه مادی که فکر میکنم سایه من یه جورای ولی خب ادامه ماجرا..تقریبا یکسال و نیم بنیاد رو دارم دنبال میکنم..تا همین صفحه ۵۴ کتاب که اومدم جلو واقعا فکر میکنم تو بهترین زمان ممکنی که دنبال یه جریانی میگشتم که من رو به یه قوت قلبی برسون تا اون تغییری که میخوام ایجاد کنم رو بتونم انجام ش بدم..و اون تغییر تو بحث کار و بحث مالی بود..خب میدونید که متاسفانه مربیگری از لحاظ شغلی و درآمدی اون امنیتی که میبایست برای یه زندگی متوسط رو به بالا رو تامین کن فکر میکنم شاید تو شهرستان ها جواب گو نیست این رو تجربه ۳ سالم تو این مسیر میگم یا حداقل به استاندارها اون سطح زندگی که مد نظرم نمیخونه.و واقعیت من خیلی وقت نسبت به توانایی های ارتباطی و مدیریتی که دارم دوست داشتم به کارهای که پتانسیل درآمد بالایی رو دارن ورود کنم منتهی یه موضوعی خیلی گیر بودم و اون هم این بود که ""هر وقت میخواستم تصمیمی بگیرم اول دیگران رو در نظر میگرفتم و بعد خودم رو می دیدم.. "" واینکه اصلا من آدم کارهای بیزینسی اون هم تو بحث بالای خودش هستم.
و این دق دقه همیشه برای من بود که دیگران یه موقع ناراحت نشن یه موقع اذیت نشن..در حالی که خودم اصلا اولویت نبودم..
الان که تا اینجای کتاب اومدم و بحث یکپارچگی برام یه موضوع خاص و جالب شده و سه تا مطلب بد جور منو گرفت یکی اینکه .#هر نور و توانایی که تو دیگران میبینین تو وجود خودتون هم هست.

# در هنگام تصمیم گیرها و انجام کارها به جای اینکه نیازهای دیگران را در نظر بگیرید ،خود را در اولویت و در بالای لیست خود قرار دهید و آن کار را انجام دهید که احساس میکنید برایتان مفید است..

#صحبت کارل یونگ((من ترجیح می دهم در تمامیت باشم تا خوب باشم..))

ممنون که وقت گذاشتین و برداشت شخصی من رو خوندید??

علیرضا ارسال در تاریخ ۱۲ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به علیرضا

ارسال دیدگاه

بسیار مشتاق خوندنش هستم

فائزه ارسال در تاریخ ۱۲ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به فائزه

ارسال دیدگاه

با عرض و آرزوی حال خوب
بعد سال ها مطالعه و یادگیری ،اون قسمتی که از سایه حرف میزد من فقط یک جمله تو ذهنم تداعی شد:پدر من سایه من بوده و هست!!!!!!!و بالاخرررره مفهوم سایه رو عمیق درک کردم....
در رابطه با یکپارچگی هم یک جمله تداعی میشد و اونم این بودکه:من بشدددت نیاز به اختیار و جرئت مندی دارم!نداشتن این دوتا راهزن های یکارچگی من هست.

مینا فتوحی ارسال در تاریخ ۱۲ فروردین ماه ۱۳۹۹

4 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به مینا فتوحی

ارسال دیدگاه

با سلام. چند جمله مختلف بود که در این کتاب، در من حس عجیبی ایجاد کرد و به قول شما رزونانس. اما برای اینکه زیاده گویی نکرده باشم، ترجیح میدهم فقط خوابی که پس از خواندن 35 صفحه از این کتاب دیدم را بنویسم. برای خودم جالب بود حتما برای شما هم جالب خواهد بود. خواب دیدم پسری حدودا ده ساله نقشه ای را به مادر خود نشان میدهد (چیزی شبیه به نقشه جهان) و میگوید الان پیش بینی میکنم که در این منطقه (و منطقه ای را با دست روی نقشه نشان میدهد) اتفاقی رخ دهد و در همان حال در دنیای واقعی اتفاقی رخ میدهد. مادر به او میگوید : سه چیز سیستم هشدارگر توست : «چشم»، «گوش» و «اضطراب»! و بیدار شدم. زمانی که بیدار شدم برداشتم از این خواب این بود که «دیدن» پدیده ها با چشم دل، «شنیدن» صدای درونی و پیدا کردن منشا اضطرابهایم است که میتواند به من کمک کند.

سودابه ارسال در تاریخ ۱۱ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به سودابه

ارسال دیدگاه

سلام.کتاب منم دیروز رسیده و شروع به خواندن کرده ام.تا ۵۹ صفحه اول بسیار جذب مطالب شده ام.چون واقعا خودم دارای سایه های زیادی هستم.و شاید ایجاد این سایه ناشی از احساس دوست داشته نشدن والدیم ایجاد شده.وایتکه همیشه به دنبال گرفتن تایید دیگران هستم و خیلی از خواسته های خودم را از کودکی تا الان که حدود ۵۰ سال دارم نادیده کزفته ام.
هیلی هیجان زده برای خواندن ادامه کتاب هستم تا بتوانم به درون خودم و سابیه ها سفر کنم و آرامشی ایجاد کنم.
البته تا رسیده این کتاب به دستم کتاب ؛راهبری زندگی با شهود درونی رابرت جانسون ؛را خواندم وخیلی لذت بردم.و در ادامه شروع خواندن این کتاب خیلی به من احساس خوبی داده.
ممنون از شما.

سمائه رضایی ارسال در تاریخ ۱۱ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به سمائه رضایی

ارسال دیدگاه

چه کتاب جالبی
تقریبا همه ما آدمها داریم اشتاباهات یکسانی رو انجام میدیم .فرقی نمیکنه کجای این دنیا باشی .این بیان خاطرات کمک میکنه که همذات پنداری کنیم و خیالمون یه جورایی راحت بشه که اگه کسی تونسته اشتباهشو جبران کنه پس من هم میتونم

ساره وفایی فر ارسال در تاریخ ۱۱ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به ساره وفایی فر

ارسال دیدگاه

با سلام خدمت شما عزیزان ممنون از کتاب خوانی همگانی که گذاشتین .کتاب زیبایی ست ولی کمی تضاد بین صحبت ها و طرز تفکر نویسنده وجود داره اون قسمتی که میگه من از روی عقل و فکر تصمیم به ازدواج گرفتم ولی به قلبم گو ش نکردم در صورتیکه میدانست اشتباهی مرتکب شده و در شک و تردید بودبه نظرم عقلانی تصمیم نگرفته بود و از روی احساس و عواطف با مردی که دوبار ازدواج کرده بود تصمیم گرفته بود این تناقص رو دوست نداشتم .ولی در کل 50 صفحه میتونم بگم خوب بود و زندگی در تصاد و تناقض با انچه در اعماق وجودمان از ان اگاهیم خیلی خوب بودو اون قسم که هرگاه احساس کامل نیودن و توه پاره بودن میکنیم نیاز داریم برای گرفتن تایید و اعتبار به بیرون از خود بنگریم .ما طی سالیان سال به خود حرفهای منفی زیادی زده و انها را باور کردیم پدیرش و تصدیق موارد مثبت سخت تر است و همین است که در دنیای امروز بعصی افراد موفق و راضی از حود هستن و بعصی دیگر ناموفق و ناراضی

مینا یزدانی ارسال در تاریخ ۱۱ فروردین ماه ۱۳۹۹

5 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به مینا یزدانی

ارسال دیدگاه

هر آدمی قصه اش از یکجایی شروع میشه قصه اصلی و نه قصه های فرعی و شاخ و برگ،قصه اصلی جایی هست که زخم هایی که ناشی از خامی است شروع میشه،شاید از یک یتیم شدن،از یک اشتباه،و خیلیامون قصه هامونو زیاد میگیم ولی قصه اصلی همیشه اون ته ته قلبت توی تاریک ترین تاریکی ها مدفون و مخفی می مونه،پشت لبخند هات،گوشه چشمها ،حرفایی که بقول توی تو تنهایی ات هم به زبون نمیاری که کسی نفهمه که بعدش بگه آدم به این احمقی مگه وجود داره،ولی با یک همزمانی ،درست در زمانی که زندگی با کمک دکتر صاعمی،با ادمهایی که سر راهم میومدن داشت منو متقاعد میکرد وقتشه قصه اصلی حل بشه کتاب به دستم رسید دیدم تو دنیا یک احمق دیگه هم هست،عینامن.... احمقی که اسمش کلی کوزو هسست، و داره در مقدمه کتاب با شجاعت قصه منو از زبان خودش میگه،داره جزء به جزء حماقت منو بیان میکنه، مگه میشه یک حماقت رو با این شجاعت بیان کرد؟؟ یِس می شود !بشرط اینکه زخم به درک رسیده باشه،نمیدونم،منم شجاعت پیدا کردم که قصه نگفته ۱۸ ساله ی پنهان رو از صندوقچه بیارم بیرون، و بالاخره نوبت حل کردن قصه اصلی رسید، این کتاب با عکس پسته ای دلبرانه منو گول زد،متن شیوا و روان اش طنازی کرد،و برای روزهایی که حس فلسفی خواندن نیست،حس کردم گزینه خوبیه، فکرش را هم نمیکردم، این متن ساده باعث بشه بارها و بارها کتاب رو پرت کنم زیر مبل های ته پذیرایی،و باز برم بیارمش، حرف زیاده ولی این روزها یک جمله از آقای رضایی تو ذهنم می چرخه و اون اینکه ما یکسری قصه ها و زخم هارو به خودمون بدهکاریم و باید اتفاق می افتاد،ممنون که متن منو خوندین