امیر مسگری ارسال در تاریخ ۱۷ فروردین ماه ۱۳۹۹

2 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به امیر مسگری

ارسال دیدگاه

همزمانی شرکت در کارگاه MBTİ و خواندن این کتاب، حالت وصف ناپذیری داره
میخوام توضیح بدم ولی واقعا مطمئن نیستم که بتوانم حق مطلب را ادا کنم
سال ها مبارزه با تیپ شخصیتی، طعنه شنیدن از دیگران و خود، گفتگوهای درونی که همه پایان مشترک بی نتیجه داشته، نتیجه اش همان زندگی در عدم یکپارچگی است که کلی کوزو میگوید.
البته این فقط نگاه از یک زاویه است

Afs ارسال در تاریخ ۱۷ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به Afs

ارسال دیدگاه

من قسمت شرم رو مطالعه کردم .منو به فکر برد .ادامه ندادم مبحث بعدی رو .پتورو کشیدم روی سرم و شروع کردم به فکر کردن در مورد شرم هایی که از کودکی تا به حال داشتم .خب بعضی از این شرنها متاثرم میکرد و نسبت به خیلیاشون هم دیگه هیچ حسی نداشتم .ولی خب یادآوریشون حس جالبی بود در همون حالت فکر کردن و یاداوری خاطرات خوابم برد
دقیق یادم نیست ولی خوابی دیدم درمورد یه اژدها .کشتنش .جای دادن یه جیزی مثل بچه اژدها داخل پوست اون اژدهای کشته شده.از خواب که بیدار شدم خواب برام جالب بود چون اژدها و این حرفا ربطی به زمان فعلی ما نداره ولی یاد حرفهای اقای رضایی افتادم که میگفتن تو این کار وارد بشی خوابهای متفاوتی میبینیم .در کل خوندن این کتاب برام هیجان انگیز و خوشاینده

شیدا محرابی ارسال در تاریخ ۱۷ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به شیدا محرابی

ارسال دیدگاه

وقتی این کتاب به دستم رسید، اولین متن که شعری از مولانا بود من رو بسیار مجذوب خودش کرد .ساعتی میزان آنی
ساعتی موزون این
بعداز این میزان خودشو
تا شوی موزون خویش
و بسیار سپاسگزارم از سهیل رضایی عزیز و تیم خوبشون بابت طرح این برنامه ،که روزهای ناخوشایند قرنطینه رو دلچسب کردند⁦❤️⁩?????

بهناز ناجى ارسال در تاریخ ۱۶ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به بهناز ناجى

ارسال دیدگاه

جمله تاثير گذار براى من تا اين لحظه
به درون بنگر و بيدار شو

مینا یزدانی ارسال در تاریخ ۱۶ فروردین ماه ۱۳۹۹

2 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به مینا یزدانی

ارسال دیدگاه

بعضی جمله های این کتاب طوریه که انگار زمان ولی میسته،برقها خاموش میشه و فقط تو وسط صحنه هستی و دری که باز میشه و پرتت میکنه توی یک دنیای جواب،میگی،اَه پس این جوریه.... الان دیدم ما چقدر جالب زندگی ای که در کودکی با والدین داشتیم رو درست همونو توی زندگی مشترک پیاده میکنیم،درست با همون اجزا، و شکستن این لوپ آگاهی و شجاعت میخواد،

شیرین کریمی ارسال در تاریخ ۱۵ فروردین ماه ۱۳۹۹

2 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به شیرین کریمی

ارسال دیدگاه

این قسمت از کتاب منُ یاد استوریهای اینستاگرامم میندازه
یکسری استوری save شده دارم بنام #نامه ای به خودم وقتی به متنهایی که استوریشون میکردم دقت کردم دیدم انگار اونهارُ برای خودم میذارمشون همونهاییکه مشتاق یاد گیریشم به اشتراک میذارم با بقیه

مینا فتوحی ارسال در تاریخ ۱۵ فروردین ماه ۱۳۹۹

5 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به مینا فتوحی

ارسال دیدگاه

آبان نود و شش بود که بعد از ماجرایی این شعر را سرودم. شخصیت من و خود واقعی من مدام مورد سرزنش قرار میگرفت، چرا کم حرفی؟ چرا حرف نمیزنی؟ چرا در فلان موقعیت نمی خندی و ... ، ولی من دوست داشتم خودم باشم! سال نود و شش من یکی دو مورد از کتابهای بنیاد فرهنگ زندگی را نیز خوانده بودم و در مسیر خودشناسی بودم. این شعر را از این جهت اینجا نوشتم که در مورد موضوع اصلی کتاب های بنیاد است که هر انسانی باید خودش باشد و نباید رونوشتی از زندگی فرد دیگری باشد.

گنج «کامیابی» را، طعم «عشق» را شاید ...، دست ما نبود، اما طعم «مرگ» را باید ... / رونوشتِ یکسان از طرحِ آدمیزادی، روحِ تُرد انسان را ظالمانه می‌ساید / آبگینه‌ها خالی، حرف‌ها دهان پُرکن، ساحری مگر بند از این طلسم بگشاید / بی‌هویت و مسموم، بی‌اصالت و بی‌روح، این نقابِ ناهنجار، غصه را می‌افزاید / من ولی علیرغم شِکوه‌ها، «خودم» هستم: خنده‌ام نمی‌گیرد، گریه‌ام نمی‌آید / گرچه روحِ غمدیده، زمهریرِ خاموشی‌ست ، از حرارت «معنا» عندلیب می‌زاید!

D.I ارسال در تاریخ ۱۵ فروردین ماه ۱۳۹۹

3 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به D.I

ارسال دیدگاه

من گفتم : حتمن دبی ، به او این اطمینان را دادم که هر کاری از دستم برآید انجام می دهم تا از کارهای او محافظت کنم و آن ها را زنده نگه دارم . احساس می کردم که او خسته است و می خواهد برود . ما عشق و محبت خود را به هم ابراز کردیم و او قول داد که چند روز دیگر با من تماس بگیرد .
من دیگر هرگز با دبی صحبتی نداشتم . ?

از دست دادن استاد خیلی غم انگیزه بدجور
...

طیبه جلالپور ارسال در تاریخ ۱۵ فروردین ماه ۱۳۹۹

3 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به طیبه جلالپور

ارسال دیدگاه

سلام، طیبه جلالپورهستم ، 48 ساله ازیزد.
دبی فورد بنیان گذارموسسه فوردکه تخصصش درسایه ها(بخش هایی ازما که ازبودنشان شرمنده ایم) بود، روزهای اخرعمرش حفاظت ازیکپارچگی ودستکاری نشدن محتوی کتاب ها وبرنامه ها را بدست یکی از شاگردان قابل اعتمادش خانم کلی کوزو سپرد و گفت : وقتی من رفتم لاشخورها بیرون می ریزند... این جمله ارزشمند جای بسیارتعمق وتفکرداره. باخودم فکرکردم چقدرازموقعیت ها زندگی و بااعتمادکامل ومطلق بدست راهزنان فرصت طلب سپرده ام و ازاهدافم دورشده ام. مهمترازهمه ایا چقدر سعی می کنم ازگنجینه ارزشمند افکارم درمقابل تهاجم افکارولاشخورهای منفی محافظت کنم؟
صفحه 47 هم برام رزونانس داشت (او هرچندانرژی کمی داشت امابازهم کفش های گرانقیمتی خریده بود این نشانه خوبی بود که اوبرنامه ریزی کرده بود، آن قدر زنده بماند تابتواند انها رابپوشد...

واین یعنی حس زندگی.... بقول جناب استاد رضایی بزرگوار(دراوجی که اضطراب مرگ هست، هیجان زندگی باید وجودداشته باشد)...

شیما محمودی ارسال در تاریخ ۱۵ فروردین ماه ۱۳۹۹

6 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به شیما محمودی

ارسال دیدگاه

فیلم دو پاپ:
سياره ما ديگر نيازى به آدمهاى موفق ندارد!
اين سياره به شدت نيازمند افراد صلح جو، درمانگر، ناجى، قصه گو و عاشق است. این فیلم برای من مثل گفت و گوی روزانه درونم بود. از نظر من هردوی اونا یک نفر بودن. کل اتفاقات درون یک ادم بود. من هم هر لحظه جنگ دارم بین چارچوبها و انجام چیزی که درونم میگه. من هم بارها حضور دستهای نامرئی (به قول رابرت الکس جانسون) رو حس کردم. اما هرچی زندگیم بیشتر پیش میره که منظورم گذر زمان نیست و واقعا تجربه کردنشه، به دلم بیشتر نزدیک میشم. (جایی که اشاره کرد که تجربه نکردن زندگی هم خودش یه گناهه لذت بردم). گفت که ما تمام مدت مراقب بیرون بودیم اما خطر درون ما بوده. اره منم هرجا سایه رو انکار کردم بلعیده شدم. من هم خیلی جاها از ترس پذیرفته نشدن نقاب زدم و خودم نبودم. برای من کنار رفتن پاپ حکم اون نامه کتاب شجاعت دبی فورد رو داشت که به دنیا باید بنویسیم دست از کنترلت برمیدارم و کنار میرم. و پایان فیلم برای من نشان دهنده شکوه و عظمت هدیه دادن خود واقعیمون به دنیاست. و برای من این یک داستان با شروع و پایان نیست. به نظرم یک چرخه ست. ما مدام وارد بایدها میشیم و در برابر تغییر مقاومت می کنیم اما به سفر دعوت میشیم و به خود واقعیمون نزدیکتر میشیم و هدیه بهتری به دنیا ارائه میدیم.
۲۶ ساله - پزشک- ۴ساله با بنیادم - INFP