ندا ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به ندا

ارسال دیدگاه

سلام . ۳۴ ساله هستم ، متاهل . کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی .
خوشحالم که با دعوت استاد ، شروع کردم به خوندن این کتاب . از وقتی شروع کردم به خوندن با اکثر قسمت ها رزونانس دارم ، تو بخش دوم و در مورد رباینده ها احساس میکنم بیشتر از همه رباینده ی ترس ، گاهی شرم و خواستن تو زندگیم و تصمیماتم فعال بوده . برام خیلی جالب بود که خواستن جزو عواملیِ که ما رو از رسیدن به رویاهامون دور میکنه ... هیچ وقت اینجوری بهش نگاه نکرده بودم . احساس میکنم این کتاب برای من یه همزمانی بوده چون من الان تو مرحله ای از زندگیم هستم که تقریبا این عوامل رو شناخته بودم و شناخت این رباینده ها بهم کمک کرده بفهمم چه چیز هایی رو تو این زندگی نمیخوام و در واقع مال من نیست ، ولی هنوز سردرگمم و نمیدونم که دقیقا چی مالِ منِ یا چی رو میخوام یا آرزوی اصلی من چیه ؟؟ و این سردرگمی و ابهام یه غم عمیق بهم میده . من امیدوارم خوندن این کتاب بهم کمک کنه از این سردرگمی تا حدودی دربیام .

شادزی ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به شادزی

ارسال دیدگاه

وقتی درمورد ربایندگان یکپارچگی صحبت میکنه چیزی که از همه بیشتر برای من جالب بود رباینده ی ششم یعنی خواستن بود انگار درمورد بقیه ی رباینده ها کم و بیش اطلاعاتی داشتم اما خوندن در مورد این رباینده برای من خیلی جالب و دلچسب بود،وقتی به زندگی خودم نگاه میکنم اکثر مواقعی که ناراحت و اذیت شدم به خاطر خواستن بوده حالا یا خواستن کسی یا خواستن چیزی
وقتی این کتابو شروع میکنم به خوندن دلم میخواد یکسره ادامه بدمش،با اینکه قرار بود تا آخر فصل ۲ خونده بشه من ۱۰۰ صفحه رو خوندم،به نظرم برای هفته های بعد میزان بیشتری از کتاب برای خوندن تعیین بشه

معصومه ذاکر ارسال در تاریخ ۱۹ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به معصومه ذاکر

ارسال دیدگاه

سلام . معصومه هستم. 34 ساله ام و یک ساله که با کتاب ها و کلاس های بنیاد تونستم حال بسیار بهتری رو در زندگی تجربه کنم. کتاب حاضر بسیار روان و دلچسبه و اصلی ترین مسائل رو مطرح کرده . من با یک سوال روبرو شدم تا به اینجا (صفحه 100). اینکه اگر قرار است هشدارگر هم راستایی با یکپارچگی، سیستم هدایت کننده ما باشد و از زمان تولد با ماست پس تنظیم این سیستم وسط خود ما چه معنایی دارد ( در مبحث صفحه 98)؟

پرسش ارسال در تاریخ ۱۹ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به پرسش

ارسال دیدگاه

ص 57 :ربایندگان یکپارچگی بخشی از انسان بودن ما هستن و راهی برای خلاص شدن از آنها وجود ندارد و مهم هست تا از وجود آنها آگاه شویم، و سوال من اینه که چطوری از شون رها بشیم وبتونیم باهاش مقابله کنیم، شرم و سایه و.. مثال‌هایی که زده شده همه تجربه هایی بوده که در دوران کودکی پشت سر گذاشته شده و وارد ضمیر ناخودآگاه شده چطوری میشه این برنامه ریزی ضمیر نا خودآگاه رو عوض کرد؟

نیلو ارسال در تاریخ ۱۹ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به نیلو

ارسال دیدگاه

صفحه 71-رباینده ششم: خواستن
ممکن است شما نیز مانند من خواهان پایانی همچون قصه شاه پریان باشید و در نتیجه علائم اخطار یک رابطه نا سالم را نادیده بگیرید.
در تجربه شخصی من این با برگشت به روابط قبلی پیش اومده، روابطی در آن آدم ها تغییری نکردند اما اینبار توقع نتیجه متفاوت دارم! شاید چون میتونم یک قصه عاشقانه براش بسازم!

نیلو ارسال در تاریخ ۱۹ فروردین ماه ۱۳۹۹

2 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به نیلو

ارسال دیدگاه

ربایندگی یکپارچگی سوم: ترس
صفحه 62 : از بزرگترین رویاها و آرزوهایمان دور می افتیم زیرا به شدت میترسیم که آنها هرگز به وقوع نپیوندند یا می ترسیم ازینکه توانایی برآورده کردن آنها را نداشته باشیم.
منو یاد تمام اهمال کاری ها و کمال طلبی های منفیم می اندازه. کوچکترین و ابتدایی ترین موردی که یادمه، چه در زمان مدرسه و چه در دانشگاه چون میخواستم همه مطالب درسی رو مو به مو بخونم به همراه کتاب های مرجع، در وهله اول ترس از شروع کردن داشتم، پس اینقدر شروع نمیکردم که به آخرین لحظه موکول میشد. علیرغم اینکه باز هم نتایج و نمرات عالی بود ولی چه تو سر زدن ها و گفتگوهای منفی با خودم نداشتم....جزوه هایی که هیچ وقت کامل خونده نشد... کتاب هایی که نو موندن...

ماه ارسال در تاریخ ۱۹ فروردین ماه ۱۳۹۹

2 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به ماه

ارسال دیدگاه

٣٠ ساله.كارشناس ارشد تصويرسازى.دختر...در قسمت سايه ها و موانع يكبارچگى رزونانس داشتم و فكر ميكنم حتى شروع اين كتاب هم براى من يك همزمانى با طرحواره درمانى و شفقت درمانيم بود...من با سركوب قدرتم، غلو آميز ضعف و ناتوانى و نيازمندى رو نمايش دادم .من كم كم از نوجوانى تبديل به كاريكاتور بى عرضگى و بلاهت و شكايت شدم.هنوز وقتى توانمندى از خودم نشون ميدم وحشت سركوب دارم و از وحشت و شرم خودم يا با كلام يا با يه حركت اشتباه خرابش ميكنم تا مثل قبل با سرزنش خانواده مواجه بشم. من معتاد به انزوا و محدوديت و خانه نشينى شدم و توى حوزه ى كار اين ميل رو با ناسازگارى درونى نشون ميدم تا خودم رو قانع كنم بايد اين شغل رو ترك كنم و برگردم به اتاقم. و همين من در بين ٠ و ١٠٠ گاهى افسار پاره مى كرد و ريسك و تجربه هاى عجيب و غريب براى جبران بى هيجانى اون انزوامى كرد.ميل به نمايش و داستان قربانى و مضطرب و نااميد كه داستان من نبود، باعث شد كاملا قدم رو از قدرت محروم كنم و شيفته ى مردها و زن هاى قدرتمند بشم. و در عين حال ضعف و منفعل پرخاشگرى در كالبد دختر مهربون و دوست داشتنى كليت من رو تصاحب كرده بوده .و به خاطر همين "دوست داشتنى لعنتى" بيشتر و بيشتر منفعل شدم و بيشتر و بيشتر نبودم و خودم رو حذف كردم و هر كارى رو نصفه رها كردم تا نباشم.از قلب خودم كه تمايل به قدرت سالم براى انجام كارهاى شخصيم داشت دور افتادم و گداى خيابان تاييد شدم. كم كم براى من تنها فانتزى ها و رويا هاى ماجراجويانه و عجيب و غريب مطرح بودن و فرمون رفتارها و افكار و انتخاب هام به دست اونها بود و مثل بادبادك در باد من رو مى برد و من مى رقصيدم...از هر محاسبه ، قاعده و چهارچوب و قانونى فرارى بودم و تا اونجا واكنش نشون دادم كه حتى از محاسبه ى دو عدد ساده گريزان بودم. در صفحه ٤٠ بر عكس نويسنده در تمام دوران نوجوانى براى اثبات ناقص، مقصر و اشتباه بودن تحت فشار بودم. هيچ وقت از ديد خانواده انتخابم درست نبود و هيچ وقت تاييد نشدم.هيچ وقت موجه نبودم...هنر خوندم و بى فايده و بى عرضه و دردسر آفرين و پر هزينه بودم ...به گفته ى پدر : مصرف كننده ى بى مصرف...تا دو سال پيش ناآگاهانه به اين حجم از بى خاصيتى خودم هم اصرار داشتم و امروز تلاش ميكنم آگاهانه مچ خودم رو بگيرم كه اينطور نباشم و داستان بيچاره ى بى خاصيت رو ايفا نكنم.براى جبران بى ارزشى هام تا حد مرگ دهندگى داشتم و حتى احساس نمى كردم لياقت داشته باشم چيزى براى خودم داشته باشم.به خاطر رها شدگى، نقص و شرم و احساس نخواستنى بودن هميشه مطيع و موافق و بله قربان گو بودم تا پذيرفته بشم و حتى خودم رو لايق عشق نميدونستم و نيازمند و گدا و محتاج عشق بيرونى شدم و به شدت نسبت به رها شدن حساس، كه البته با طرد هاى دردناكى مواجه شدم.
من كسى بودم كه در هر جمعى داستان لطفا من رو مسخره كنيد رو اجرا مى كردم و خودم رو ناخودآگاه نيازمند ارشاد و سرزنش نشون ميدادم. من كسى بودم كه من رو پرخاشگر به برادر مظلومم ميخوندن ، در حالى كه مادر و برادرم دو نفرى بدن من رو مسخره مى كردند.من كسى بودم كه پسر هاى فاميل لقب اوشين رو به من داده بودند و هيچ كس روى من حساب نميكرد و ديده نميشدم و اگر روزى ورق برميگشت و نگاهى به من ميكرد من روى ابرها به پرواز در ميومدم.

مریم ارسال در تاریخ ۱۹ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به مریم

ارسال دیدگاه

نکاتی که در فصل دوم کتاب برایم جالب بودربایندگان یکپارچگی شامل: شرم ، سایه ، ترس ،داستان ما ، ایفای نقش قربانی ، خواستن و افرادی که احساس بیچارگی شما را تقویت می کنند.
شرم که معمولا ناشی از واقعه ای در کودکی ماست کاری می کند تا آنچه حقیقتا هستیم را پنهان سازیم.شرم مانع می شود دریابیم که بی عیب و نقص و کامل هستیم.شرم موجب می شود در حیطه محدودی عمل کرده و بلند پروازی نکنیم و مانع می شود که به زندگی رویایی که در سر داریم دست یابیم و شرم سایه را به دنبال می آورد به خاطر آن که ویژگی های منفی ما چنان ناخوشایندو نفرت انگیزند و یا نماد کسی هستند که ما را عمیقا آزرده است آنها را انکار کرده و این انکار موجب ویرانی شدید یکپارچگی ما می شود و سایه باعث زندگی در ترس می شود این احساس ترس دایمی وضعیت وجودی ما می شود منظری که از آن جایگاه زندگی را تفسیر می کنیم افکار و احساسات ما از آن منشا می گیردو این حال و هوا تعیین کننده اعمال و رفتار ماست و به خاطر این ترس گاهی به بی عملی میر سیم. هر یک از ما داستان هایی داریم که شامل افکار باورها و ترس های ما هستند و الزاما خوب یا بد نیستند اما می توانند محدود کننده باشند. داستان های ما از آنچه برما گذشته خبر می دهند بر زمان حال تاثیر می گذارند و به یک پیشگویی برای آینده مبدل می گردند. داستان ما می تواند شادی و خوشبختی را که در انتظار ماست برباید. تمایل ما برای سرزنش دیگران و ایفای نقش قربانی رویاهای ما را از مسیر یکپارچگی خارج می سازد برای رسیدن از وضعیت قربانی به وضعیتی که در آن در خلق زندگی خود مشارکت داریم باید از گفتن چرا؟ دست برداشته و بپرسیم چرا که نه؟ خواستن از ترس یا فقدان نشات می گیرد چه آگاه باشیم یا نه فکر می کنیم چیزی را نداریم پس از ته دل حسرت آن را داریم تا دنیای بیرون فضای تهی ما را پر کند این ترس ها و نیز خود زخمی ماست که احساس حقارت می کند. این که چیزی را بخواهید اشتباه نیست اما هر گاه محکم بر روی خواسته خود پافشاری کنیم تا جایی که همه چیز را فدای ان سازیم از یکپارچگی خارج می شویم.

نیلو ارسال در تاریخ ۱۹ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به نیلو

ارسال دیدگاه

در این متن راجع به رباینده اول یعنی شرم رزونانسی دیدم:
در میان تمامی عواطف و هیجانات، شرم دردناک ترین آنهاست. هنگامی که شرمگین هستیم، ویژگی هایی را که زیر آن شرم پنهان است به عنوان بخشی از آنچه هستیم نمیبینیم، بلکه آنها را تمامی آنچه هستیم تصور میکنیم.
این جمله منو یاد رابطه کاری ام با بالا سریم می اندازد. هر موقع از کار من با قصد و غرض ایراد میگیردحس نا کارآمد بودن و به درد نخور بودن یعنی همون حسی که اون میخواد به من القا کنه بر من چیره میشه. این مدل آدم ها رو در محیط های کاری گوناگون تجربه کرده ام.

شهرزاد ارسال در تاریخ ۱۹ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به شهرزاد

ارسال دیدگاه

مهمترین جمله ای که بار معنایی زیادی برای من داشت و رزونانس عجیبی داشت صفحه ۴۰ کتاب و این بود که تمام اشتباهاتم انتخابهای اشتباهی که تا به امروز بابتش خودمو سرزنش میکردم هر کدومشون داری خرد بودن و هدایای برای من همراه داشتن که الان تو این موقعیت از موهبتهاش هم که بچه هام هستن باید قدردان باشم،یاد جمله ی استاد تو سمینار نقشه ی راه افتادم که از زندگی زیسته اتون قدردانی کنید و اونو به گند نکشید...