هدیه ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

0 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به هدیه

ارسال دیدگاه

هرگاه بتوانیم به جای اینکه از رویدادها چنین برداشت کنیم که انگار رویداد تلخی برای ما اتفاق افتاده است،به اتفاقاتی که برای ما رخ میدهد با این نگرش برخورد کنیم که این اتفاق به نفع ما و به خاطر ما رخ داده است،قادر خواهیم بود به درون بنگریم و دریابیم که نیاز است تا به چه چیزی بپردازیم.(ص۱۰۹)
شخصی که دچار مشکلات پا است باید این امر را بررسی کند که چگونه در شرایط خاصی گیر افتاده و قادر به حرکت به جلو نیست.(ص۱۰۸)
حدودا دو سالِ که من آسیب زانو دیده ام و همش این در گیری ذهنی رو با خودم دارم که چرا این اتفاق افتاده،چرا من باید تو حرکت محدودیت پیدا کنم.... خوندن این جملات در کتاب خیلی برام جالب بود

شیرین ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

0 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به شیرین

ارسال دیدگاه

شیرین
سلام من فردی ظاهرا آرام هستم ولی فکر میکنم شرایط من باعث درونگرا بودن و آرام بودن ظاهری من شد شاید اینکه من هم میتونستم دختری پرهیاهو باشم . خیلی اینو از اطرافیان دریافت میکردم خیلی خانمی ..... روزی یکی از دوستام اینو بهم گفت تو میخوای همیشه بگن خانمی متینی ، ی آن سکوت کردم اینو گفت و انکار کردم نه این نیست .... ولی درست میگفت الان این از شنیدن این کلمات حالم بد میشه . یکپارچگی قربانی کردن گذشته . نمیدونم چطور میشه قربانی کرد

ژاله ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

0 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به ژاله

ارسال دیدگاه

سلام ژاله هستم.توصفحه۱۴کتاب یه جمله ای هس که میگه:سامانه هدایت درونی هرگزمارابه بیراهه نمی کشاند-به نظرکشف این سامانه نیازبه مهارت داره که ماهیچ جایی یادش نگرفتیم، خیلی مواقع سرکوبش کردیم.یابه قول کلی کوزواعتمادی بهش نداریم.امیدوارم خوندن این کتاب این سامانه روبرامون پررنگ کنه.

شیما محمودی ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به شیما محمودی

ارسال دیدگاه

میشه نسبت به مسایل مثبت هم ترس داشت. مثلا ترس از دیده نشدن به اندازه ترس از دیده شدن مهم و بزرگه. ترس از موفقیت هم مثل ترس از شکست بزرگه. وقتی فکر می کنم می بینم ماها وقتی حرف از ترس میاد خیلی زوم می کنیم روی موارد منفی اما گاهی دقیقا ترس از همون موارد مثبته که داره بیچارمون می کنه.
26 ساله - 4 ساله همراه بنیادم - INFP

فاطمه ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

1 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به فاطمه

ارسال دیدگاه

من این جمله که” علت آن که ما به دیگران اعتماد نداریم آن است که در اعماق وجودمان، به خود اعتمادی نداریم” به دلم نشست. نگاه کردم من شاید خودم دوست داشته باشم ولییی ته قلبم به خودم اعتماد ندارم. دیدم خیلی از مشکلاتی که برام پیش اومده ناشی از اینه که به خودم اعتماد ندارم، کاری رو شروع نمیکردم چون به توانایی هام اعتماد نداشتم. باور نمیکردم که خودم برای زندگیم کافیم. بعد از اینکه اینو فهمیدم دوباره روپای خودم واستادم و الان راضیم.
جمله بعدی که خیلی به جونم نشست:
“هرگاه تصمیم های غلطی می گیریم، در اغلب اوقات دانسته این کار را انجام می دهیم. حقیقت درست در مقابل چشمان ماست، ما آن را میبینیم. او مناسب تو نیست. با این حال ما چشم بر روی این حقیقت بسته و آن را زیرپا میگذاریم. زیرا به سامانه هدایت درونی خود اعتماد نداریم.”
چون با عمق وجودم تجربه داشتم زمان هایی که حقیقت رو میدیم ولی نمیخواستم که ببینم. خودمو حتی گول میزدم انگار که نمیبینم.
اگر بخوام بگم کجاهای کتاب به جونم نشست باید تقریبا بیشتر کتاب رو بنویسم. واقعا انگار داره از حرف های از عمق وجودم میگه. چیزهایی که زندگیشون کردم.
یا اینجاشم برام معنا دار بود زمانی که از همسرش میگفت:
وقتی ما با هم آشنا شدیم، من بیست و هفت ساله بودم و او چهل و دو سال داشت. در آن زمان من تازه داشتم زندگی حرفه ای خود را شروع می‌کردم، اما او با دو دهه زندگی و کار در جامعه، پایگاه اجتماعی محکم تری داشت. “من توسط دنیای اون بلعیده شدم”

مریم ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

0 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به مریم

ارسال دیدگاه

درود روز خوش
در صفحه ۹۱ کتاب میگه با خود روراست باشید!
من از آقای سهیل رضایی یاد گرفتم صداقت بیرحمانه به خود داشتن یعنی چه؟
وقتی یاد گرفتم از بی ارزشی به منِ ارزشمند خودم رجوع کنم و درونم را شفا دهم ،باخودم صداقت بی رحمانه ای در پیش گرفتم و هنوز هم در این راه هستم و موفق شدم با خودِ درونم روبرو شوم و به ارزشمندی خودم مهر تایید بزنم ،این مهر تایید را از رنجها و زخمهایم ساختم .من آدمی هستم که در تصمیم گیری برای شیوه زندگی ،به خود رجوع میکنم .

نوشین ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

0 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به نوشین

ارسال دیدگاه

سلام ' نوشین هستم ۴۴ ساله ' لیسانس مهندسی شیلات که فقط یک مدرک شد و هیچ وقت کاری باهاش نکردم چون دیر کتاب به دستم رسیده متاسفانه از شما دوستان عقب هستم ولی همین ۷۰ صفحه ای رو که خواندم غرق شادی شدم متوجه شدم موضوع و پایه اصلی کتاب چقدر به من مربوطه و در تمام دهه های عمرم باهاش درگیر بودم من زندگی سختی نداشتم ولی بدلیل روحیه حساس و ضعف هام همین مشکلات عادی زندگی برای من چالش بزرگی بود ... میل به تغییر و قوی شدن در من زیاده که تا حدی هم موفق بودم ولی راه درازی در پیش دارم و عاشق مطالب و شیوه تدریس آقای رضایی هستم ' من از اولین شاگردان بنیاد بوده ام که متاسفانه سالهاست دورادور پیگیر هستم در هر حال وقت تون رو زیاد نگیرم با مسایل شخصی ... امیدوارم کتاب در عمل تاثیر گذار باشه و اینجا دوستان خوبی پیدا کنم ....

مريم ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

0 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به مريم

ارسال دیدگاه

سلام، من طراح گرافيك هستم ٤١ سال سن دارم، پاراگرافى كه در بخش دو اين كتاب من رو تحت تاثير قرار داد و مشكلى بود كه در خودم پيدا كردم، اين هست كه معمولا انگشت اتهام را به سمت ديگران ميگيرم و ديگران را مسبب به سرانجام نرسيدن اهدافم ميدونستم،
اينكه: براى بازگشت به وضعيت يكپارچگى، لازم است از اينكه انگشت اشاره خود را به سمت ديگران بگيريم، دست برداشته و به سه انگشتى بنگريم كه به سمت خود ما اشاره دارد، بايد دست از مقصر دانستن ديگران برداشته و توجه نكنيم ديگران چه كرده و نكرده اند، بلكه مسئوليت آنچه ميتوانيم انجام دهيم را به عهده بگيريم

فائزه بیانی ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

0 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به فائزه بیانی

ارسال دیدگاه

توی مورد ترس که از ربایندگان یکپارچگی است، اغلب هم ترس از دیده شدن دارم و هم ترس از دیده نشدن. هم ترس از موفق شدن و هم ترس از موفق نشدن. تصمیم گرفتم که موردی بررسی و آنالیزشون کنم تا ریشه هرکدوم رو پیدا کنم.
می خوام داستانم رو بنویسم تا زندگیم رو از زوایای مختلف ببینم. اصولا روزنوشت و حال نوشت رو عالی می نویسم ولی داستان انگار مثل سیمان به لایه های درونم چسبیده و بالا نمیاد. میخوام آروم آروم بکشمش بالا.
بعد شنیدن نقل قول جورج برنارد شاو، هر رویایی که به ذهنم می رسد، نگاهش می کنم و می گویم چرا که نه؟?
مورد " خواستن " رو من داشتم. فکر می کردم صلاح همسرم را می دانم و اصرار می کردم به آن ها. که البته چندسال پیش متوجه شدم هم مقاومتش بیشتر می شود و نتیجه عکس می دهد و هم کلی انرژی خودم هدر می رود و روی خودم نمیتوانم تمرکز کنم.

سپیده عابدی ارسال در تاریخ ۲۰ فروردین ماه ۱۳۹۹

2 پاسخ دادن

ارسال پاسخ به سپیده عابدی

ارسال دیدگاه

این روزها بیشتر این پاره پاره بودنم به چشمم می‌آید انگار دردی دارد از داخل به من وصله شده، من چهل تکه فشار می‌آورد. صدای پاره شدن نخ‌های پوسیده رو میشنوم.
وقتی "کلی کوزو" از هسته‌ی مرکزی ربایندگان یکپارچگی، شرم می‌گوید من را به دور‌ترین زمان یعنی کودکی میبرد. شرم از اینکه من دخترم، شرم از اینکه کسی گریه کردن من را ببیند، شرم از رشد سینه ها و پوشاندنشان، شرم از اینکه کسی بفهمد عادت ماهیانه شده‌ام، شرم از اینکه پسری به من توجه کند و دوستم بدارد که هوس‌است وگرنه عشق که اینجوری نیست. انگار که همه‌ی این‌ها شده بود ترس‌های نوجوانیم و تلاش افراطی من برای قوی بودن و برای شبیه پسر‌ها شدن. اما سال‌ها بعد وقتی توی یک کارگاه تست یونگ دادم نتیجه‌‌ی سال‌ها زدن نقاب دختر خوب بودن را دستم دادند، حس حقارت و تنفر نسبت به مرد ها.
چند سالی میشود که به هر در میزنم که داستانم را عوض کنم و این روز‌ها دارم ترس‌هایم را بالا می‌آورم. می‌شینند پیش چشمم و مشمئز کننده نگاهم میکنند. من معنی رباینده را خوب میدانم، توی کوچه های تاریک ناخودآگاهم دنبالشان میدوم. ولی هنوز نمی‌دانم بعد از ملاقاتشان چه باید بگویم.