با سلام من هروقتی میخواهم به یه خانوم پیشنهاد رابطه عاطفی بدهم گلو وسینه م یخ میکنه و طبق معمول که شکست میخورم
منتقد درونی ام شروع میکنه بمباران کردن که تو زشتی اصا ابروهاتو نیگا کن چه فکری کردی با این کله ی زشتت حال آدمو به هم میزنی مردشو ریختتو ببره ....خودمم میدونم منتقدم میخواد اثر ناراحتی را کم کنه ولی دیگه عزت نفسم پاشیده از هم منتهی از بیانات شما این دستگیرم شد که راهکاری به مانند توصیه مادربزرگ ها دارید که میگفتند اگه بچه میترسه از تاریکی بزارینش تو تاریکی... یعنی من هی باید پیشنهاد بدم همینطوری؟یا راهکار دیگه ای میفرمایید

خیلی جالب بود

فرصت خوبی هست که همینجا اعتراف کنم به وجود عقده مادر در خودم. کارمند با سابقه بالای 25 سال یکی از بانک ها هستم موقعیت شغلی خوبی دارم بدلیل این موقعیت جدید مشکلات و اذیت های جدیدی برای پیش آمده حالا همش بدنبال آرامش تو فکر باز نشستگی و پیدا کردن یک شغل بی استرس هستم فکر میکنم این هم مصداق عقده مادر ه مطمینم اگر به استاد رضایی بگم خواهد گفت مرد وایستا و مقاومت کن و مبارزه کن و بخاطر راحتی و آرامش داشتن و برگشتن به عقب میدان را خالی نکن

من 26 سال در زندگی زناشویی با مردیکه مشکلات روانی داشت، زندگی کردم، تحقیر شدم، آزادیهام سلب شد اما میترسیدم از اون زندگی لعنتی بیرون بیام.
چون نمیدونستم بعدش چی میشه و من تنهایی چه باید بکنم.
فکر میکردم استقلال مالی باید پیدا کنم، با زحمت و دعواهای بسیار وارد یک بیزنس شدم.
اما باز جرات نداشتم بیام بیرون از اون خونه.
فکر میکردم باید درامدم بره بالا
یک میلیون، دو میلیون... پنج میلیون،
وقتی درامود بالای پنج میلیون را تجربه کردم و دیدم هنوز جرات ندارم فهمیدم مشکل از درونمه، نه از درامد.

تا اینکه یک روز یه الهام قلبی بمن وارد شد و فهمیدم همه ی دنیا برای من امنه وقتی خدا را مراقب خودم بدونم.
بنابراین جرات کردم و به تمام اون بدبختیها نه گفتم و زندگی مستقلی را شروع کردم.
و تو واقعیت با چشم خودم دیدم که خدا چقدر کمک کار و پشتیبانمه و منه غافل چه سالهایی را بخاطر ترسهام تباه کردم

خیلی خوب بود مخصوصا اونجا که گفتین امنیت شغلی از عقده مادر میاد

پنج ساله به یک سیستم کاری چسبیدم و ولش نمی کنم. انقدر همه رفتن و نیرو جدید اومده و من قدیمی ه بودم حالم از خودم بهم می خوره. از اون ضریب ماندگاری لعنتی که حتی از رئیسم هم بالا تره متنفرم. بیام بیرون چی کار کنم؟ همه میگن کار پیدا کن بعد بیا بیرون. گشتم ، خیلی زیاد. تو این اوضاع کار نیست. واقعا ناتوان بودم از پیدا کردن یه راه جدید. انقدر همه تو اینستاگرام و لینکداین پیشرفت کردن و من سال به سال هیچ تکونی تو موقعیت و کارم پیش نیومد از خودم بیزار شدم. خجالت می کشم با کسی هم کلام بشم. خجالت می کشم دیدن دوستام برم وقتی برای مسافرت میان ایران. من هنوز همون جایی م که روزی که اونا رفتن بودم. نه پولی که جمع شد به جایی رسید و نه کارم پیشرفتی داشت . چون دست منه ناتوان بود. خجالت می کشم آدم ها رو ببینم. بس که بهم میگن تو چرا ایران موندی. از اینترنت بدم میاد چون همه تو شبکه های اجتماعی خوشحال و خوشبختن. از سایت شما می ترسم. چون توان انجام راهکارها رو ندارم. میگن هرچی بخوای به دست بیاری باید یه چیزایی رو از دست بدی. از دست دادن برام سخته. من که چیزی ندارم. اینا هم برن من چی میشم

سلام،
راستش من همیشه خودم رو در راه انداختن یه کار جدید برای خودم مقاوم میبینم. با اینکه همیشه غر میزنم و قبول دارم که شرایط با داشتن درآمد ثابت هیچ وقت درست نمیشه و بالاخره باید یه کاری برای خودم بکنم، با اینحال به سکوی امن شغلی که هم اکنون دارم چسبیدم و نمیتونم رهاش کنم.
حتی هر وقت هم که برنامه ریزی میکنم با کوچکترین موجی از زیر کار درمیرم و دیگه برنامه رو ادامه نمیدم.
تا الان هم توفیقی در حل این مساله نداشتم. (با اینکه باز میدونم با برنامه ریزی، هدف گذاری و ادامه دادن مسیر به موفقیت میرسم)

اينكه شرايط اقتصادي كمي كه بد ميشه خانمهاي ايراني حملي ميكنن به بازار و طلا ميخرن و بازار رو نابود ميكنن همين احساس ناامني دائميه.. ما مرد روزهاي سخت نيستيم. ما نميدونيم اگه شرايط زندگي سخت شد چه بايد بكنيم، علت امنيت خواهي ما ناتواني هاي ما، جسارت و شجاعت كم ما و ناداني ما هست. اگر من فولاد آبديده باشم و انتظار رويارويي با هر آينده اي رو داشته باشم، چه نيازي هست كه من طلا تو خونه انبار كنم؟ ما واقعا آدمهاي ضعيفي هستيم. بهتره بگم مستضعف هستيم. به دلايل سياسي ضعيف نگهداشته شديم. هم از طرف قدرتهاي امپرياليستي و هم ساير قدرتهاي سياسي، درسته كه ما مستعمره جايي نشيديم و با استعمار جنگيديم. اما مثل كبوتري هستيم كه بالهاش رو بستن. ما پرواز رو فراموش كرديم. و مثل بچه كوچولوها دنبال رحم امن مادريم. ما زندگي كردن روي پاهاي خودمونو فراموش كرديم

سلام و سپاس از لطفتون
نميدونم اما بعد اين مدتي كه دارم راجع به عقده مادر فكر ميكنم، حس ميكنم انگار عقده مادر همون تمايل فطري ما براي اينه كه يه موجودي با قدرت بي نهايت وجود داشته باشه به نام خدا تا ما زمانيكه قدرتمون به يه مسئله اي و مشكلي نميرسه، مسئوليت رو به دوش اون نيروي لايزال بندازيم يا كار رو بهش وابگذاريم. اينكه يونگ ميگه تقريبا همه آدما اين عقده رو دارن شايد به همين دليله. و عبور از اين عقده ، پرت شدن ما از بهشت به بيرون هست. يعني خدا هم با اينكارش خواست بند ناف رواني ما رو قطع كنه، و ما رو از بهشتش پرت كرد بيرون.. تا مسئوليت كارهامون رو بپذيريم.. تا آويزون خدا نباشيم و تقصيرات و قصوراتمون رو گردن خدا نندازيم... نميدونم .. واقعا همه ما اين عقده رو داريم و از مادر هستي هميشه طلبكاريم... حتي خدا هم ميخواد كه ما بلند شيم و رو پاي خودمون بايستيم. آسمان بار امانت نتوانست كشيد... قرعه فال به نام من ديوانه زدند...و اين امانت ، مسئوليت كارهاي ما بود...

من انقد زندگی سختی داشتم وهمیشه فقط خودم رو میدیدم تنها و میدیدم که باید به خونوادمم کمک کنم.هیچوقت دنبال آسایش نبودم.همش تنش.همش روز بد.ودنبال خوشبختی میگشتم حاضر بودم سلامت روح وجسمم بره تا پول بدست بیارم اعتبار بدست بیارم تا خوشبخت زندگی کنم.و این روزها منرو افسرده کرد.ودرآخر فلجم کرد ومجبور شدم دیگه به تنهایی هرکاری رو انجام ندم و کمک بگیرم.الان زندگیم آروم توام با امنیت شده.چون خیلی درس گرفتم وساختمش.ودارم بیشتر میسازمش.