سلام چقدر جالب توضیح دادید من خیلی درگیر عقده مادر هستم ای کاش در مورد راه حلش هم توضیح بدید ممنون

دقیقا اعتراف کردن یک سری مسائل و انکار نکردن آن باعث می شود که قدم های بعدی مون درست تر و حساب شده تر برداریم

این تمایل به بازگشت وقتی عزیزی رو از دست میدیم شدت بیشتری پیدا میکنه
احساس ناامنی و بهانه گیری ناشی از مورد ظلم واقع شدن
ترس از مواجه شدن با دنیای بدون اون
شرایطی که الان در اون قرار دارم...

با خوندن همين متن متوجه شدم منم عقده مادر دارم، هميشه وقتي با كسي دوست ميشم بهش سرويس ميدم تا هر جايي كه در توانم باشه گاهي هم فراتر و توقع دارم اون شخص هم همبنطور باشه، الان ميفهمم كه من خودمو به اون وابسته ميكنم و براي وابسته كردنش هر كاري ميكنم ولي وقتي اون به من وابستگي نداره و براحتي منو كنار ميذاره داغون ميشم

سلام من تو همه قسمتهای زندگیم دنبال ارامش و ترس از تغییر بوده وهستم هر چیز که روال عادی زندگیمو بهم بریزه حالمو بد میکنه

من هر جا میرم مهمونی مسافرت سرکار حتی خونه مامانم، میخوام برگردم خونه خودم وقتی پامو میزارم تو خونه یه نفس عمیق اخیششششششششششششش بعد ولو میشم رو مبل و واقعا حس خوب بهم میده ولی وصف ناپذیره، حس خونه امنیت خیلی تو من فعال کل زندگیم تلاش کردم یه خونه بخرم ولی بازم ته دلم یه ناارامی حس میکنم دقیقا دلم میخواد یه درامد داشته باشم و برم بگردم تفریح خرید بدون دغدغه ی پول ولییییییی.......

دلم میخواد بشینم به گریه کردن
تا الان فکر میکردم هیچ مشکلی ندارم الان میبینم عجب عقده ای هستم

پنج ساله به یک سیستم کاری چسبیدم و ولش نمی کنم. انقدر همه رفتن و نیرو جدید اومده و من قدیمی ه بودم حالم از خودم بهم می خوره. از اون ضریب ماندگاری لعنتی که حتی از رئیسم هم بالا تره متنفرم. بیام بیرون چی کار کنم؟ همه میگن کار پیدا کن بعد بیا بیرون. گشتم ، خیلی زیاد. تو این اوضاع کار نیست. واقعا ناتوان بودم از پیدا کردن یه راه جدید. انقدر همه تو اینستاگرام و لینکداین پیشرفت کردن و من سال به سال هیچ تکونی تو موقعیت و کارم پیش نیومد از خودم بیزار شدم. خجالت می کشم با کسی هم کلام بشم. خجالت می کشم دیدن دوستام برم وقتی برای مسافرت میان ایران. من هنوز همون جایی م که روزی که اونا رفتن بودم. نه پولی که جمع شد به جایی رسید و نه کارم پیشرفتی داشت . چون دست منه ناتوان بود. خجالت می کشم آدم ها رو ببینم. بس که بهم میگن تو چرا ایران موندی. از اینترنت بدم میاد چون همه تو شبکه های اجتماعی خوشحال و خوشبختن. از سایت شما می ترسم. چون توان انجام راهکارها رو ندارم. میگن هرچی بخوای به دست بیاری باید یه چیزایی رو از دست بدی. از دست دادن برام سخته. من که چیزی ندارم. اینا هم برن من چی میشم

سلام،
راستش من همیشه خودم رو در راه انداختن یه کار جدید برای خودم مقاوم میبینم. با اینکه همیشه غر میزنم و قبول دارم که شرایط با داشتن درآمد ثابت هیچ وقت درست نمیشه و بالاخره باید یه کاری برای خودم بکنم، با اینحال به سکوی امن شغلی که هم اکنون دارم چسبیدم و نمیتونم رهاش کنم.
حتی هر وقت هم که برنامه ریزی میکنم با کوچکترین موجی از زیر کار درمیرم و دیگه برنامه رو ادامه نمیدم.
تا الان هم توفیقی در حل این مساله نداشتم. (با اینکه باز میدونم با برنامه ریزی، هدف گذاری و ادامه دادن مسیر به موفقیت میرسم)

اينكه شرايط اقتصادي كمي كه بد ميشه خانمهاي ايراني حملي ميكنن به بازار و طلا ميخرن و بازار رو نابود ميكنن همين احساس ناامني دائميه.. ما مرد روزهاي سخت نيستيم. ما نميدونيم اگه شرايط زندگي سخت شد چه بايد بكنيم، علت امنيت خواهي ما ناتواني هاي ما، جسارت و شجاعت كم ما و ناداني ما هست. اگر من فولاد آبديده باشم و انتظار رويارويي با هر آينده اي رو داشته باشم، چه نيازي هست كه من طلا تو خونه انبار كنم؟ ما واقعا آدمهاي ضعيفي هستيم. بهتره بگم مستضعف هستيم. به دلايل سياسي ضعيف نگهداشته شديم. هم از طرف قدرتهاي امپرياليستي و هم ساير قدرتهاي سياسي، درسته كه ما مستعمره جايي نشيديم و با استعمار جنگيديم. اما مثل كبوتري هستيم كه بالهاش رو بستن. ما پرواز رو فراموش كرديم. و مثل بچه كوچولوها دنبال رحم امن مادريم. ما زندگي كردن روي پاهاي خودمونو فراموش كرديم