من یادم نمیاد تا امروز تشویق شده باشم!
این بزرگترین درد درونی منه
همیشه از طرف پدرم با جملاتی مثل: تو هیچ گ...ی نمیشی؛ اگه تو صاحب نون شدی! ؛ ایشالا بری زیر تریلی بیام با خاک انداز جمعت کنم و... بمباران می شدم و این داستان هر روزه من بود!
مادرم هم تو این جریان سهمی فراتر از پدرم داشت و با تایید حرف های پدرم ضربه سنگین تر بود!
من اعتماد به نفس خیلی خوبی دارم و اکثرا بابت اعتماد به نفسم بهم حسودی می کنن.
یه بچه اولی هستم که علاوه بر سختی بچه اول بودن همیشه تو سری خوردم! بتبت همین داستان ها از درون انگار تهی ام!
اگر انگیزه خاصی(مثلا اگر تو زندگیم عشقی نباشه)برای انجام یک کار نداشته باشم معمولا خیلی سخت میشه زندگی برام!
با اینکه مستعدترین شخصی هستم که تو جمع دوستام میشناسم اما دست آوردهام ۱۰ درصد تلاش هامم نیست چون نتیجه لازم رو نمیگیرم معمولا...

امیدوارم این نقایص تربیتی که خودم مواجه بودم باهاش رو تو فرزندام بر طرف کنم و درست تربیت شون کنم!

من اکثر کودکیم در حسرت توجه دیگران بودم شرایطم از بقیه بچه های فامیل بخاطر جدایی پدر و مادر و اینکه پدرم حمایت مالی از من نمیکرد پایین تر بود.مادرم یک زن ترسو و افسرده بود ودر مقابل توهین و تحقیر خانواده ش به من حمایتی از من نمیکرد.من خودمو آدم استثنایی میدیدم ولی کم کم به خودم قبولاندم که بی ارزشم و باینکه بهترین ها رو میخواستم ولی هیچ وقت به دستم نمیان.الان سی سالمه حتی یه رابطه به درد بخور که بخوام بهش ببالم نداشتم تو هیچ کاری تا مرحله ی حرفه ای شدن نموندم وبه محض دیدن کم توجهی از همکاران و صاحب کارم یا اونا بیرونم کردن یا خودم بیرون اومدم.تکلیفمو تو هیچ موردی نمیدونم و دقیقانمیدونم چکاری میخوام انجام بدم

سلام ميشه لطف كنيد كمنم عضو كمپين كنيد ؟دير متوجه شدم

هنوز فایل دوم تموم نشده ولی برای انتقاد من همیشه انتقاد بهم میشد بابام همیشه تحقیرم میکرد و خشن بود و مادرمم همیشه منو مقایسه میکرد و خیلی های دیگه.الان فقط دوست دارم گریه کنم و لپتابمو ببندم و برم.ولی منم همیشه با خودم خوب نبودم اینو درمانگرام بهم گفتن و من خودتخریبی وحشتناکی داشتم.خیلییی طول کشید و هنوزم ادامه داره که بهتر شم.ولی منو نابود کردن واسه چیزی که نبودم من بچه ی شادی بودم ولی منو بابام همیشه میترسوند از اینده از همه چی.انگار لذت میبردن منم اذیت شم.من مردم تا زندگیمو ساختم ولی خیل احساسهای متناقضی دارم نمیدونم خیلی حرف دارم.فقط میتونم بگم کاره زمانبریه و ی روز دو روز نیست و هزینه ی سنگینیم گاهی وقتا داره.
مامانم هر از بچگی میومد سمتم میگفت واسه خودت نمیخوادت و این خیلی حس بدی بهم میده.حرفام خیلی زیاده حوصله هم ندارم بازم بنویسم چون قبلا برای خودم نوشتم دوست دارم رد شم.
سوالا یادم نیست که بیشتر جواب بدم شاید بعدا بازم ج دادم.

من هم دارم تقدیر زنان گوش میدم هم عقده رو دارم با فایلها گوش میدم.خوابهام شدیدا بهم ریخته ن.خودم و زندگی درونیم.و طوفانیه که تقریبا خودم راه انداختم چون بیشتر از این نمیخوام هزینه بدم یعنی میترسم.اگه خودم کاری نکنم زندگی خودش ی کاری میکنه.اصلا نمیدونم توان اینو دارم تا اخر ادامه بدم یا نه.

امروز با گوش دادن درس دوم متوجه ي موضوعي شدم. من در محل کارم هميشه با مديرهام مشکل داشتم و دارم و هميشه از اين ناراحتم که چرا هرچي آدم مريضه تو محل کار سر راه من قرار ميگيره آدماهايي که توانايي ها و معلوماتشون به مراتب کمتر از منه. مدام گفتگو و دعوا ذهني دارم با اين آدما حتي اگر چند روز متمادي باهم برخورد نداشته باشيم. ويژگي مشترک همه اونا اين بوده که در هر مشکل کوچکي ميخوان تقصير گردن تو بندازن و اصلا قدردان کارهايي که ميکيني نيستن و خودشون هميشه دنبال هر فرصتي براي ريختن کارهاي خودشون سر تو هستن. هيچوقت نتونستم با شجاعت برم و به رفتارشون اعتراض کنم چون از اخراج ترسيدم و از اينکه بگن چه دختر بي ادب و دوست نداشتني! که در نهايت باعث ميشه هر کاري رو بيشتر از چند ماه نتونم تحمل کنم و سريع تصميم به عوض کردن محل کارم بگيرم. امروز يادم اومد که همين حسو من از به همه معلمها و استاتيدم در تمام مدت تحصيلم از اول ابتدايي تا فوق ليسانس بدون استثنا داشتم و البته هميشه دانش آموز، دانشجو و کارمند محبوب بودم! اما صداها و دعواهاي ذهنيم سالهاست که خاموش نميشن! ربط بينشونو نميتونم پيدا کنم و سردرگمم! حس ميکنم يجايي تو بچگيم شجاعت اعتراض کردنو جا گذاشتم.

سلام آقای دکتر...
من تا جایی که یادم میاد پدرم همیشه سعی میکرد بهمون محبت کنه و مثل یه کودک حوامونو داشت اما مادرم همیشه همه چیزو خراب میکرد...با رفتاراش...کلامش...نگاهش...الانم که یادم میفته حالم بد میشه

من فرزند ۵ م خوانواده متوسط هستم وقتی سه چهار ساله ام بود شنیدم مادرم ب همسایه مون میگفت ک من این بچه رو نمیخواستم و چند بار دارو خوردم ولی زنده موند و سقط نشد بین دو تا برادر و دو تاخواهراز خودم بزرگتر. من ۰ون داییم فوت شده بود مادرم و پدربزرگم بشدددت پسر دوسا بودن و برادر بزرگ سوگلی مادر بود برادر دوم ک سه سال ازمن بزرگتر بود چون درسش خوب بود و معدلش بالا بود اداره پدرم بهش جایزه میداد و گولگول بابا و سوگلی بود و خوهرم ک یک سال از من بزرگتر بود بشدددت لاغر و نحیف بود در عوض من تپلی بودم و عاشق گوشت و مرغ ، و همیشه مامانم هوای خواهرمو داشت همیشه تو اشپزخونه و انباری داشت گل غذا و خوراکی رو میخورد و برای مامانم شیرین زبونی میکردو هر کسی هم بیرون ما رو میدید میگفت من حق اون و خوردم (این حس تو خاهرم بوجود اومد و همیشه منو رقیب میدونست و از طرفی هر وقت دعوا میشد مادرم طرفش و می گرفت بارها اصلا مامانم خوته نبود از در میومد میدی اون داره بهم فحش میده یا کتک میزنه باز میگفت من مقصرم!! میگفتم تو ک نمیدونی چی شده؟! میگفت ندونم !بچه مو ک میشناسم تو قلدری و جسه ت بزرگتره ب اون زور می گی ؛ الان ک تو سن سی سالگیم ، همش توهم چاقی و بدهیکلی دارم و کل سال تو رژیمم و شدم ی دختر جنگجو و مدافع ک از حق خواهرم دفاع میکنم و همه منو بعنوان وکیلش میشناسن). یادمه یکبار تو مهمونی از بشقاب بغل دستیم کباب برداشتم و تا مدتها مورد تمسخر قرار می گرفتم اسم بد روم گذاشته بودن (و الان متوجه شدم ک من سالها روم نمیشد توی جمع غذا بخورم؛ حتا جمع کوچک خودمونی ) یک بار وقتی ۴.۵ ساله م بود قهر کردم و از صبح تا ظهر هیچی نخوردم و وقتی پدرم اومد گفتم مامان دعوام کرد و بهم غذا نداد و پدرم در بخچال و قفل کرد و یک شبانه روز من گرسنگی کشیدم تا لج نکنم (این اولین و اخرین بار بود ک تو خونه همچین تهدیدی داشنیم و تا امروز هم جز افتخارات خانواده اس ک بچه رو لوس نکردیم )وقتی هفت سالم بود خاهرم بدنیا اومد و من بخاطر اینکه مامانم ببمارستان بود ترسیده بودم گفتم ک من بچه رو از پنجره بیرون پرت میکنم و الان بعد از بیست و سه سال این جمله رو خوانوده م تحت عنوان ابنکه من ب اون حسودیم میشد تکرار می کردن و باعث دشمنی من و خواهرم شدن (در صورتیکه من هر کاری میکنم دلش رو بدست بیارم کلی پول و کادو و.. خرج میکنم هنوز ته وجودش فکر میکنه بهش حسادت میکنم ) و اینها تجربه غفلت و ترک شدن رو در من بوجود اورد،یادم در دوران نوجوانی با دو تا از خاله هام رفتیم زادگاه مادری دختر خاله م دلنشین بود و خاله ام شروع کرد از دخترش تعریف کردن ک چشماش رنگ روشن دماغش سر بالاست شما دماغتون کوفته اس شما صداتون تو دماغی و انگار سرماخوردید ،به دخترش اصرار ک ی چیزی بگه و ما همون و تکرار کنیم تا بشنویم اون چ نازی داره تو صداش و... خاله و مادربزرگم فقط نگهاه کردن و وقتی برا مادرم تعریف کردیم گفت خدایش اون خوشگله و بامزه اس! (و الان من متوجه شدم ک چرا تمام نوجوانی الکی دستمال جلوی بینیم میگرفتم(برادرم و معلم زبان ۱دبیرستانم بهم تذکر داده بودن) و وانمود میکردم ک سرماخوردم هم فیزیک بینیم و می پوشوندم هم صدام رو ک سرماخوردم ، الان هم در جمع صحبت نمیکنم و یا ویس نمیفرستم و تو فیلم و اینا حرف نمیزنم ) ؛ مادرم فرد کنترلری هست و دوست داره همه چیز زیر نظر خودش باشه حتا با اینکه سه تا از خواهر برادرا ازدواج کردن دوست داره گ از ریز زندگیشون باخبر باشه و چون ساده است و سفره دل وا بکن پیش همه هیچکدوم بهش اعتماد نداریم وقتی ما بچه بودیم نمیزاشت از جلوی چشمش دور شیم دو تا کوچه بالاتر بریم یا خونه همسایه و... بریم میگفت میدزدنت یا ظهر یا هفت شب به بعو الان هم وفتی میخام وارد محیط جدید بشم حتی یک ارایشگاه استرس و اضطراب مبگیریم و ضربان قلبم شدت میگیره هیچوقت تو جمع اجازه حرف زدن نداشتم چون چ معنی میده دختر حرف بزنه، دختر نباید فضول باشه چ معنی میده بلند بخنده چ معنی میده تو کار بزرگتر دخالت کنه و... الان بشدت منزوی و گوشه گیر هستم و شاید بشه گفت خانوادگی ترس از جمع داریم و از مهمونی و عروسی و دورهمی فراریم ! الان هم تو جمع اغلب ساکت هستم و نگاه میکنم بعصی وقتا خیلی ایده و حرف دارم ولی میگم اگه نطر بدم میگن فضوله! حتی وقتی با جنس مخالف میرم بیرون همش استرس دارم و خودم و جمع میکنم ک یکبار چهار سال پیش و تو سن بیست و هفت سالگیم یک اقای ک باهم بیرون رفته بودیم پیج اقای شعبانعلی رو بهم معرفی کرد و گفت خوب از این ترس و استرس و خجالت رها بشید ؛ و حتا با دوست پسرم ک سه سال باهاش بودم جرات و توانایی ابراز احساسات و نداشتم( یعنی بوسیدن بلد نبودم و خنده میگرفت) یا حتا از دست طرف رو گرفتن و... خجالتم میومد و فرار می کرد و اون پسر هم ولم کرد و رفت (حتی من مربی پیش دبستان هم بودم اصلا بلد نبودم لمس کنم بچه ها رو و در آغوش بگیرمشون و وقتی مدیرم گفت حس و حال عجیبی بود برام شاید چون ن دیده بود و ن حس کرده بودم و ما فقط عید ب عید بغل میشیدیم ) و الان یک فوبیایی ک با اقایون دارم و مانع از دوست شدنم میشه و جدی گرفتن پیشنهادات ترس از سکس و کارهای اروتیک ، بیرون ببیننم؛ بقیه چی میشه ؛ اگر معتاد باشه چی؟! اگر از عکس و چتام سو استفاده کنه چی ؟! (و الان میفهمم اینها حرفهای مادرم و خانواده بوده وقتایی ک میخواستم از خونه خارج شم بهم تذکر میدادن دوربشی میدزدنت ، معتادا میبرنت و... ) و همیشه در زمینه عاطفی و جنس مخالف عقبم و ترس دارم و اکثرا در حد نگاه از دور باهام در ارتباطن و هیچ پیشنهاد جدی ندارم و الان تو این سن با داشتم موقعیت خوب مالی و کاری و علمی در حال عذاب کشیدنم و در زمینه مالی هم با اینکه حدود دوازده سال کار میکنم ولی پس انداز قابل توجهی ندارم و بشدت اهل پول خرج کردنم خانواده م خسیس نبودن ولی من در جبران افراطی افنادم و از همه حمایت مالی میکنم با اینکه حالم بد مبسه ولی پول قرض میدم و... ولی اهل کارهای ریسک دار نیسنم کار جدید تجدبه میکنم ولی با وجود علاقه زباد کارافرین نیستم و قدرت ریسک هم ندارم و خانواده م همیشه فراری هستن از این داستان شراکت اونم با فامیل چون مادرم معتقد هست مادر بزدگم مریض شد چون تو خانه ی ارثی زندگی کرد مادر مادربزرگم هم به همین دلیل زمبنگیر شد پس پولی ک ار ارث برسه یا از شراکت برسه بی خیر و برکته و باید حاصل دست رنج خودت باشه تک و تنها! و از کاری ک کسی پیشنهاد بده بیا پول از تو کار از من بشدت هراسونن چون بیست سال پیش همکار بابام بهش این پیشنهاد و داده بود و ایشون نپذیرفتن و مکشوف شد ک از اون شراکت هرمی هاست و در نتیجه نمیشه رو پیشنهاد کار هر کس حساب باز کرد ! اینه ک ما با یک حقوق کارمندی سر میکنیم و سخت می گذرونیم

سلام،آقای دکتر واقعا خدا خیرتون بده بسیار مطالب اموزنده هست ،فقط یه اتفاقی که داره برای من میوفته اینه که چون محدودیت زمانی شنیدن فایل در نظر گرفتین یجورایی مضطربم کرده ،البته من هر دو تا رو گوش کردم فقط هنوز فرصت نکردم نت بردارم همش فکر میکنم دیر نشه ،یادم نره...
در خصوص تاثیر عقده ،خاطره ای از خودم را مطرح میکنم که اثراتش سالها با من بود تا وقتی که طی یک خودکاوی که با مطالعه شفای کودک درون داشتم با گریه بی اختیارم
به دنیا اومد و به اگاهی در اوردمش و اون خاطره:
دختر جوان همسایه در سن ۴_۵ سالگی به شوخی بارها به ابروی پهن من اشاره میکرد و میگفت تو ابروهات همینطور رشو میکنه و تمام صورتتو میگیره و من باور میکردم اینا رو و میترسیدم و عمگین میشدم که چه زشت میشم اگه اینطوری بشه...
وقتی یکی از تمارین کتاب شفای کودک درون را انجام میدادم که کشیدن کودک بود اولین بخشی که کشیدم و کاملا بی اختیار بود ابروهای پهن بودند و میکشیدم و اشک می امد من تا قبل اون لحظه به اون خاطره و یا اثر اون اگاهی نداشتم به محص تولد کودک درونم به دردی که کودکم کشید و اثری که سالها بر من داشت پی بردم بعد اون تا کنون دیگه درد "من زشتم " کارامدی زندگی و افکار و رفتار منو تحت الشعاع قرار نداد گو اینکه بارها اومد سراغم...
این تجربه رو دوست داشتم با شما به اشتراک بگدارم و ممنونم از دکتر رضایی بزرگوار بابت ایجاد این فرصت.

سلام بهمگی اول تشکر از اقای رضایی بزرگوار که این کمپین را راه انداختن
من هیچوقت دیده نشدم، تایید نشدم تو خونه پدریم بدلیل زیاد بودن بچه ها و نبود پدرو داشتن مادر بسیار مهرطلب، من یاذم میاو فقط یه بردار و یه خواهرم مورد تایید مادر وهمه ی اقوام بودن، که اتفاقا در بزرگسالی اصلا در هیچ زمینه ای موفق نبودن نه زندگی زناشویی، نه فرزند پروری....
لقبهای من از کودکی دست پاجلفتی، شل، شلخته..... و از نظر ظاهر سفید بینمک، لاغر لق لقو، دراز،موهات کم پشته، دهنت گشاده....
اینقدر اینحرفها رو شنیده بودم که فکر میکردم هیچ پسری هرگز بمن نگاه نمیکنه. من اصلا فکر ازدواج رو از سرم بیرون اورده بودم و میگفتم من از پرورشگاه بچه میارم بزرگش میکنم. تا اینکه نوجوان شدم یادم میاد دوستم فریده بمن گفت امدی دم خونه ی ما داییم تورو دیده، ازت خوشش امده، میگه باهاش دوست میشی، من فکر میکردم چی میگه، اشتباه گرفته، دایی این خانم دانشجو دانشگاه دولتی مشهد بود.من حیران بودم که منم دیده شدم. گفتم فریده چرا از من خوشش امده، گفت میگه دوستت مثل امریکاییا قد بلند وچششم روشن....
دوباره کوه میرفتیم یکی از پسرها ان گروه از من خوشش امد....
من تازه فهمیدم من هم میتونم مورد توجه قرار بگیرم. سعی کردم توش تیپتر بگردم، بخودم برسم...
تو نوزده سالگی ازدواج کردم با مردی که مهربان، ارام و بیادعا بود، خانواده اش از نطر فرهنگی و تحصیلات از ما پایینتر بودن، انها من رو خیلی قبول داشتن.
یادم میاد اولین بار من از اناها شنیدم من دختر مستقل و زرنگی هستم. من همیشه خوش خنده بودم ولی خذنواده خودم بهم میگفتن دهنت گشادت همیشه بازه، ولی خانواده همسرم بهم میگفتم خوش اخلاق، شیطون.... وقتی ما تو هستیم خیلی بهمون خوش میگذره.
من تازه اعتماد بنفس پیدا کردم ولی در کنارش مهر طلبی از بیست سالگی به خانواده ی همسر سرویس اضافی میدادم. به همسر توجه زیادی میکردم، یادمه نصف شب بیدار میشدم انتی بیوتیک همسرم رو میدادم، اینقدر بهمسرم سرویس دادم که تقریبا هیچ کاری بغیر از کار خودش رو نتونست انجام بده. شاید باورتون نشه من تمام مارهای مالی و اداری همسرم، کارهای مربوط به بچه ها، خرید خانه، پوشاک.... همه را بعهده گرفتم. تا پنچاه سالگیم که احساس کردم نه تنها ازم قدر دانی نمیشه بلکه با حالت وظیفه، مگر حالا چکار میکنی.... باهام برخورد شد. یکمی فکر کردم حالم خراب شد، بعد از سی و یک سال از زندگیم میگذشت خیلی سخت بود.
من اوایل ازدواجم درس خوندم، دانشگاه رفتم، سر کار رفتم. چند نوع کار بیرون رو تجربه کردم.
من از ده سال ازدواجم ببعد تازه تو خانواده خودم دیده شدم، چون انهافکر میکردن این نمیتونه زندگی کنه، طلاق میگیره برمیگرده سرمون.....
من هم تو تربیت بچه ها م موفق بودم،هم رابطه ام با همسرم خوب بود.
من تلاش کردم تا دیده شوم ولی با شرکت در سمینار نقشه راه اقای رضایی متوجه شدم مردم نمک نشناس، قدر شناس نیستن بلکه من مهر طلبم. برای جبران گذشته دنبال تایید گرفتنم و دیده شدنم.
الان مدتی بهانه پا درد کمر درد میارم کاراضافی حتی برای همسرو بجه هام انجام نمیدم. شاید اقوام کمتر بهم تلفن کنن، ازم تعریف کنن ولی الان فقط مهمه که من تلاشگر و قوی هستم.
من جمعه یه مراسم عروسی دعوت بودم شاید بعد از بیست سال من خیلی راحت کنار این خانواده نشستم بدون اینکه بگم چرا از من برای کارهای که براشون انجام دادن تشکر نکردن، چرا من اگر عسل هم بزارم تو دهن اینا بازم گاز میگیرن....
تازه متوجه شدم این مشگل من بوده نه اینا
اما با خانواده خودم رابطه خوبی دارم ولی همیشه وستی زنگ میزنن راجع بکاری باهام مورت کنن مثل خریدلوازم خونه. ملک یا معرفی پزشک خوبتو دلم میگم یادتون من. اصلا قبول نداشتید، چقدر تو سرم میزدید......
وقتی بهم میگن خوش تیپ، زیبا، شجاع، مهربون،،، دلم میخواد بهشون بگم کاشکی تو بچگی و نوجوانی.... ازتون این حرفها رو میشنیدم.
ولی خوشحالم که من فکر برطرف کردن مشگلاتم هستم. الان احساس سبکی میکنم وقتی میبینم افراد دیگری هم مثل من بودن من تنها نیستم و نبودم.
باز هم ممنون از اقایی رضایی عزیز