سلام
من تو یه خونواده پرجمعیت به دنیا اومدم یکی مونده به آخر بودم، همیشه یادمه پدرم با شوهر خاله هام قهر بود، مادرم هم با دایی هام قهر بودن، از وقتی یادم میاد تقریبا سه چهار سالگی مورد سواستفاده پسرخاله هام بودم، تا 13، 14 سالگی، بزرگتر که شدم دلم میخواست خوب بگردم، خوب بپوشم ولی نمیشد چون تو خونه پسر جوون داشتیم، کارای مردونه هم انجام میدادم، یعنی اون موقع خوشم می اومد مث مردا باشم، تو مدرسه نمیدونم چرا مورد تمسخر واقع میشدم، و هیچوقت دلیلش رو نفهمیدم، تو خونه مسخره م میکردن چون پسرخاله م رو دوست داشتم، و از همه مهمتر اینکه بچه که بودم یه سیلی از بابام خوردم و دیگه هیچوقت رابطه من با پدرم خوب نشد، کلا صمیمیت بین خواهر برادرا، یا با پدر و مادرم نداشتم، و الان ادمی هستم با ترس از طردشدگی و بی اعتماد

من در یک خانواده با سه فرزند دختر به دنیا اومدم که فرزند کوچک خانواده بودم و بسیار بسیار مورد توجه. علاوه بر این که مادرم هیچ وقت نمیذاشت و نمیذاره آب تو دلم تکون بخوره بقیه هم همینطورن. با اینکه سالها تنها زندگی کردم و تحصیلات عالیه دارم و الان 32 سالمه باز هم از خانواده پول میگیرم و کار نمی کنم یعنی 4 سال کار کردم و بعد دیدم اصلا آدم محیطهای کاری نیستم. جالبه که با این همه ساپورت اعتماد به نفس ضعیفی هم دارم و احساس می کنم از عهده هیچ کاری برنمیام و فقط باید پول خرج کنم. به همین دلیل به خواستگاری یک مرد پولدار به سرعت جواب بله گفتم و بعد از یک مراسم مجلل این آقا به طور ناگهانی و بدون خبر از زندگی من رفت. جهنم رو تجربه کردم ولی در همین دوران شروع کردم خودم رو پیدا کردن و پیشرفتهای قابل توجهی هم داشتم به طوری که وقتی این آقا برگشت جواب منفی دادم. هنوز هم تنبلم کارهامو به تعویق میندازم ولی از لحاظ اعتماد به نفس پیشرفت کردم و امیدوارم هر روز بزرگتر و پخته تر بشم

با سلام به همه همراهان
من از بچگی یه پدر حامی داشتم که تکه کلامش این بود که حتی اگه لازم باشه فرش زیر پامو میفروشم تا شماها درس بخونین و همیشه به من میگفت خانم دکتر!من دختر سوگولیش بودم و خیلی جاها باهاش بودم، برای همین خیلی پسرونه بزرگ شدم و از زنانگی هام فاصله گرفتم. با اینکه عاشق کارای هنری بودم و مقام هم کسب میکردم چون بهم میگفتن هنر نون نداره این در ذهن من موند و رفتم رشته تجربه و دانشگاه و فوق لیسانس و یه تلاش ناموفق برای دکترای خارج از کشور و...۹ ساله که کارمندم ولی یک ریال پس انداز ندارم چون خیالم راحت بود ک بابام هست، ۹ ماهه که شروع کردم به تمرین استقلال مالی، بسیار درد داره ولی میدونم که به نتیجه اش می ارزه. دنبال رشته هنری مورد علاقه ام رفتم و بشدت دارم کار میکنم که بتونم از کارمندی و محل کاری که ازش بدم میاد بیرون بیام و اولین قدم هام گذاشتم.

#گذشته_نگذشته
یکی از مواردی که به شدت احساسش میکنم در خودم ،ترس از ابراز وجودِ ،انگار همیشه سعی در دیده نشدن دارم .
دیروز با دیدن عکسای دسته جمعی شرکت که مربوط به سالها و مناسبتهای مختلف بود ،متوجه شدم که یا من توی اون عکسا نبودم یا خیلی کَمو تو حاشیه و گوشه کنارا بودم .
در حالیکه عملکردم و تاثیرگذاریم تو کار و شرکت ،کم نیست .
ولی یه جورایی خودم ،خودمو دست کم میگیرم ،انگار با وجودیکه دیگران قبولم دارن من خودمو نادیده میگیرمو برای خودم هنوز کَمم .یکم که بیشتر عمیق شدم متوجه شدم باقیه جاهام همین طورم فقط شکلش متفاوت میشه .
مثلا تو جمع دوستام معمولا ساکتم مگر اینکه چیزی ازم پرسیده شه ، و خودمو اینجوری قانع میکنم که بحثاشون برام جذابیت نداره و جالب اینجاست که تلاشیَم برا تغییر اون موضوع نمیکنم ،برا همین خیلی زود از بودن توی اون جمع دوستانه هم خسته میشَمو دنبال گوشه آرامش خودم میگردم .البته به جز جمعهای خیلی کوچیکو صمیمی تر .
توی محیط جامعه هم مدلش اینجوری میشه که انگار از دیده شدن فراریَم بدون اینکه خودم متوجه باشم تیپ ولباسایی رو انتخاب میکنم که زیاد به چشم نیام یه جورایی یعنی معمولی باشم ،درحالیکه کشیدگی اندامم خاصه و با همه این اوصاف کاملا تو چشم هستم .(اگر احساس کنم لباس یا تیپی باعث میشه بیشتر جلب توجه کنم، ناخودآگاه اجنتاب دارم از پوشیدنش حتی اگه اون تیپ ،تیپ نرمال و قابل قبول جامعه باشه ).
نکته جالبش اینجاست ‌که اگه قرار باشه با ماشین جایی برم کاملا ظاهر متفاوت و غیر قابل مقایسه ای دارم با زمانیکه قراره پیاده باشم ،انگار که ماشین یه فضای امنِ دیده نشدن رو برام ایجاد میکنه .
یادمِ تو مدرسه و دانشگاه، هیچ وقت ابراز وجودی سر کلاس نداشتم تا زمانیکه معلم اولین امتحانو میگرفت ،تازه اون موقع بود که خودش تعجب میکرد که شاگردی که هیچ وقت داوطلب پای تخته اومدن نبوده و حتی سر جاشم که نشسته بود هیچ پرسشو پاسخی رو نمیکرد ،چه جوری بالاترین نمره کلاسو آورده .
یه نکته دیگه که کمم نیست اینِکه خیلی جاها خودمو مُحق نمیدونم ،یعنی اگه به شرایطی اعتراض کنم و طرف مقابل ۲تا دلیل غیر منطقی بیاره ،من شرایط رو میپذیرم و بعد به خودم میام که این فقط یه بهانه بودو من میتونستم نپذیرم . (این مورد حتی خیلی وقتا با اعضای نزدیک خانوادم هم پیش میاد) .
اینا مواردی بود که متوجه شدمو از گذشته یادم اومد ولی اینکه از کجا و چه جوری اومده نمیدونم .

سلام، من وقتی بچه بودم مادرم همیشه مریض بود و بیمارستان بود یادم نمی اد ک زیاد پیش ما بوده باشه و همیشه خالم ما رو نگهداری می کرد و حتی مسافرت می برد و حتی بزرگم ک شده بودیم مامانم همیشه خنثی بود اصلا کاری ب کار ما نداشت ولی خالم همش ب ما امر و نهی می کرد و مراقبتی از ما در کار نبود متاسفانه من و خواهرم هیچ وقت نوازش نشدیم از سمت مادرمون، فقط تنها چیزی ک از مادرم بیاد دارم این بود ک می گفت اصلا رضوانی باهوش نیست جالبه ک من امتحانات تیزهوشانم قبول شدم دوره راهنمایی و همیشه خواهرم ک تجدید می آورد می گفت اون باهوشه واقعا نمی دونم استدلالش از کجا بود مخصوصا تو درس زبان ک خدای تحقیر بود وقتی امتحان زبان داشتم می ترسیدم بفهمه ک امتحان زبان دارم موج منفی بود ک می فرستاد و وقتی ک دوم دبی ستان بودم فقط نمره من توی دبیرستان بیست شد وقتی اومدم خونه ب مامانم گفتم مامان روت کم شد فقط من بیست شدم دیگه نگو من نمی گیرم مطلبو دمش گرم بازم استقبال کرد گفت این همه شب تا صبح بیدار بودی می خواستی بیست نشی، حالا بگذریم الان ک خودم بچه دارم اینقدر مواظبشم، حواسم ششدانگ بهش هست، ک دیگه صدای همه در اومده من واقعا نمی دونم باید با بچه ام چ حدی رو رعایت کنم، پسرم همیشه میگه تو مامان سخت گیری هستی، توی نقاشیهاش منو همیشه بنفش می کشه و روانشناس ب من گفته ک خیلی سخت گیری ک بنفش می بینت.

سلام، برام تشخیص این که عقده غرق شدن دارم یا غفلت خیلی سخته! من سه تا مامان داشتم تو بچگی، مادر بزرگم، مامانم و خواهرم. هر کدوم روش خودشون رو برای تربیت من داشت. من نیازی نبود که بزرگ بشم، همیشه بزرگ شدنم تو ذهنم زمانی اتفاق می افتاد که همسن خواهرم بشم و این اتفاق از اونجایی که محال بود، هنوز هم من در سی و دو سالگی به طور کامل پا به دنیای بزرگسالی نگذاشتم.
من با خواهرم خیلی متفاوت بودم و رفتار خواهرم مورد تایید مادرم بود. از نظر مادرم دلیل این که من به خوبی خواهرم نبودم این بود که من بچه بودم.
من هیچ وقت نمی تونستم مثل خواهرم عاقل و کامل باشم پس بهتر بود که بچه بمانم.
(ببخشید من به اشتباه این پست رو در درس اول گذاشتم)

من جز دو دسته هستم! پدرم حوصله نداشت و باهام ارتباط برقرار نمیکرد.و هر وقت میخواستم جدی صحبت کنم باهاش پرخاشگری میکرد چون هم نظرم نبود.حتی الان که بیست سالمه اینجوریه.انقدر حرفامو نخواسته بشنوه که الات حتی یک جمله هم نمیتونم بهش بگم خیلی برام سخته ارتباط باهاش.از طرفی فقط نگرش خودشو قبول داره و نمیداره تصمیمات خودم رو بگیرم.و یه ادم ضعیف شدم که هیچی به نفعم نیست.باورم نمیشه کسی بتونه منو دوست داشته باشه.کارهای خارج از خونه اتجام دادنش برام سخته.نگاه میکنم به خودم میبینم هم غرق شده ام و هم طرد شده...

سلام
من یک فرد بسیارررر خام هستم. همیشه از سمت پدر و مادرم نذاشتن کاری انجام بدم. به ادمهای اطرافم بدبین هستم و فکر میکنم همه بمن نظر دارن یا میخوان گولم بزنن!!! بااینکه 32 سالمه نه رابطه عاطفی تجربه کردم که برای ازدواج اماده شم و نه هیچوقت سر کار رفتم و حتی تلاشی کردم برای درامد کسب کردن....
واااای حالم بده یعنی بقیه عمر من باید اینطوری طی بشه یا امیدی هست برای تغییر؟؟؟!!!! چون احساس میکنم از سی سالگی به اینور حسابی ترسوتر شدم و ادمهای ترسو دوربرم بیشتر شده

در یاداشت های درس یک اشاره کردم که عقده غفلت دارم چون با اینکه فرزند ارشد بودم ولی به دلیل تعدد فرزندان توجه کافی از مادر دریافت نمی کردم تا نوجوانی و بعد از اون توجه ها متوقعانه بود که خودش استرس برای من ایجاد می کرد من می بایست الگوی شایسته ایی برای بقیه خواهر و برادرها باشم
از طرف پدر و مادر صفتهای طنازانه و لطافتهای زنانه تقبیح میشد پس عملا سعی کردم هر کاری بکنم تا دختر نباشم (از حرف زدن و راه رفتن و بازی های پسرانه ) . سعی کردم با انتخاب کارهای مردانه و چالش دار ثابت کنم از هیچ مردی کمتر نیستم ولی نتوانستم وجه زنانه ام رو در زندگی زناشویی پیدا کنم - اونجا هم نان آور و مادر خرج بودم و شدم مادر مردی که شوهرم بود
پدرم همیشه شراکت های بدی داشت و تمام شرکا و اقوام سرش رو کلاه گذاشتن و پولاش رو خوردن پس شراکت برای من معنی نداره - شریک اگر خوب بود ، خدا هم شریک میگرفت - جرات ریسک ندارم ، ترجیح میدم یه آب باریکه کارمندی باشه تا اینکه ریسک کارآفرینی و شکست خودن رو بپذیرم
احساس جوجه اردک زشت رو همسر سابقم در من ایجاد کرد ، اینکه زنی هستم زشت چاق بد اخلاق و فاقد ظرافت های زنانه که لیاقتم اینکه ترکم کنن و من تا ابد تنها بمونم یا گدایی محبت کنم ( تله بی ارزشی ) برای موندن آدما باج میدم ولی اخرش با لجبازی کاری میکنم که طرف خسته بشه بذاره بره بعد یه نفس راحت بکشم و بگم دیدی اینم خائن بود اینم تو مشکلات تنهات گذاشت و رفت - همه اشون مثل همه اند تا چشمشون به یه خوشگل تر بیفته ولت میکنن
بشدت نسبت به ظاهرم ، اندامم و فیزیک بدنم احساس تنفر میکنم و همیشه حسرت میخورم چرا مرد نشدم که راحتی و آزادی بیشتری داشته باشم یه حسرت دائمی - در نتیجه تظاهر میکنم که خیلی هم راحتم و اصلا انتخاب خودمم که خیلی مردونه و داش مشتی برخورد کنم در صورتیکه در پنهان حسرت اون دافی های مو بلوند لنز پلنگی رو میخورم
عقده بی ارزشی ، نفی ارزش های زنانه و سرکوب آنها و بی اعتمادی افسار زندگی منو گرفته و توی یه دایره تکرار از تمام ترس هام افتادم هر بار با یک شکل تازه اما با یک تم و نتیجه یکسان
عقده ها یکی یا دو تا نیست - تله ها پشت سر هم ، دو سالی هست توی سایت شما آقای رضایی و دکتر شیری چرخ میزنم نزدیک 7 یا 8 پکیج از سایت شما و توانگری طوبی تهیه کردم ، مشاوره گرفتم ولی هنوز نتونستم خودم رو پیدا کنم یا راهکاری برای برون رفت ( به قول علما ) از وضع حاضر
الان خسته ام و مایوس در نیمه دوم زندگی و با احساس خسران از عمر و جوانی بر باد رفته
و ترس از تنهایی و بی پشتوانه بودن در ایام پیری ( در آمد ، روابط عاطفی ، مراقبت های پزشکی و زندگی سالم در سالمندی )
فرزند من اسیر من نیست
باید راه خودش رو بره و فرصت های خودش رو امتحان کنه ! سعی میکنم گروگان نگیرمش با ذکر عصای روز پیری

آیا امیدی هست ؟ هر روز می پرسم . آیا ؟

با سلام
هنگامی که این فایل صوتی را گوش می کردم به مواردی از عقده ها در خودم برخورد کردم که می خواهم آنها را برای شما بنویسم.
شخصیت پدرم یک هفایسوس منفی می باشد که همیشه شعارش نمیشود و نمی توانیم بوده و این امر روی من اثر نا مطلوب گذاشته است به طوری که امروز من نسبت به انجام هر کاری ترس و وحشت دارم و یا حتی در حال انجام برنامه ای در زندگی هستم از اینکه نتوانم به هدفم برسم دوچار اضطراب می گردم . من می بایستی هوشیار باشم و بدانم که این اضطراب به دلیل این عقده می باشد پس باید با هوشیاری از آن عبور نمایم.
من از نظر عاطفی با جنس مخالف (عشق یک طرفه ) تجربه بدی داشته ام و به همین دلیل این بخش از وجودم را در خود محبوس کرده ام من باید با هوشیاری و تمرکز روی این موضوع جلوی کارکرد منفی این عقده را بگیرم و این بخش از وجودم را زنده نمایم.
پدرم همیشه تامین کننده زندگی من بوده و همه نوع امکا نات را که در توانش بود برای من تهیه می کرد به طوری که من هرگز دقدقه پول در آوردن را احساس نمی کردم حالا عقده ای در من فعال شده است که احساس می کنم که اگر در قبال کاری که انجام می دهم پولی دریافت نمایم کار زشتی انجام داده ام و از درون احساس گناه می کنم. به همین دلیل بازار یابی برای من بسیار سخت است.
من تجربه بدی نسبت به قرض دادن به افراد پیدا کرده ام به طوری که اگر کسی از من قرض بخواهد بلافاصله با طرف برخود می نمایم و جواب نه میدهم . در صورتی که من باید به کارکرد عقده خود هوشیار باشم و با صبر و حوصله و اعتبار سنجی طرف مقابل تصمیم به عکس العمل بگیرم.