من انقد بي توجهي و بي محبتي وعدم تأييد از والدينم گرفتم و انقد تحقير و تنبيه و مقايسه شدم و وارد ازدواج افتضاحي شدم كه اونها هم منو تو جمع خودشون نمي پذيرفتن و بيست و سه سال مهر طلبي و آويزون همه بودم كه تأييد و پذيرش بگيرم
ولي دريغ
در نهايت هم با همه توجه و محبتي كه به زندگي و همسرم داشتم ،بي وفايي كرد و رفت ازدواج دوم كرد و من در ٤٦ سالگي با دو فرزند
و خسته رسيدم به جايي كه ميبينم زندگيم سرشار از عقده اس و مثل كلاف پيچيده به هم مي مونم


هنوزم بايد مادرم تأييدم كنه و وقتي كار و رفتار و كلامي ميگم كه باب ميلش نيست
دختر بد ميشم و از نظرش پر از اشتباهم و عقلم به هيچي نميرسه و كوتاه فكرم
........

پدر من همیشه موقع سفر رفتن شروع میکرد به بداخلاقی و گیر دادن..اول به مادرم.بعد هم به ما..از اینکه چرا ماشین رو تمیزنکردین گرفته تا چرا فس فس میکنین..و اینقدربه ما فحش میداد و داد میزد تا اینکه به یک همسفر برسیم.لازم به ذکره که هیچوقت تنهایی سفرنمیرفتیم..همیشه باید کسی همراهمون میاومد..و به محض دیدن اون همسفرکه عمدتا عمه م و خانوادش بودن گل از گلش میشکفت و شیشه رو پایین میداد وشروع میکرد به خندیدن وشوخی کردن بااونا...
بعدم شروع میشد سرکوفت اونارو به ما زدن.
من چون بچه بزرگتربودم ازهمه بیشترحرص میخوردم و اروم اروم گریه میکردم
وقتی بزرگ شدم همسر مردی شدم که هیچ شباهتی به پدرم نداشته باشه.
اما الان خودم شدم لنگه ی پدرم...خیلی سعی میکنم‌خودم رو کنترل کنم ولی ساعات اولیه سفر و حرکت کردن مثل برج زهرمارم...هر گونه اهمال و خوشی لحظه‌ای که نشون بده بی توجهی میکنن مثل اتیش باروت وجودم رو منفجر میکنه...وشروع به بد اخلاقی میکنم...واقعا متاسفم...خیلی سعی میکنم استرس ندم به کسی ولی متاسفانه خیلی موفق نیستم...

من در زندگیم هر دو مورد رو داشتم.هم مقایسه ک تحقیر میشدم هم اجازه مستقل بودن رو نداشتم.در مورد اول همش انتخابهایی داشتم که قلبا راضی نبودم و میگفتم بهتر دیگه گیرم نمیاد و باهر شرایطی خودمو وفق میدادم و در مورد خامی هم من هیچ وقت ارزش پول رو نفهمیدم و بخاطر این خامی مبلغ زیادی پول رو به راحتی به یه کلاهبردار دادم.با آگاهی از تله ی بی ارزشی تونستم تا حدی از مشکلات مورد اول کم کنم.

من همش دنبال محبت کردن به دیگرانم و مدام نگران سلامتی عزیزانم و این موضوع مرا آزار میدهد چون خیلی جاها که به همه کسانی که بهشون محبت کردم و مدام کنارشون بودم جایی که نیاز داشتم کنارم نبودند من دچار عقده درونی هستم ولی نمیدونم چیه

من راننده اسنپ هستم و این فایل زمان رانندگی گوش میدم و بخاطر سرعت اینترنت و امکانات سخت افزاری که باید گوشی به پخش اتومبیل وصل بشه حواس پرتی ایجاد میکنه که هم برای مسافر هم خودم خطرناکه.اگر امکان دانلود فایل ها بزارید که با فلش وصل کنیم و گوش بدیم خیلی خوب میشه.

من در كودكى بخاطر موهاى فرفرى خيلى تحقير ومورد توجه نبودم و الان هميشه موهامو صاف ميكنم يعنى اگر موهاموسشوار نكشم احساس ميكنم كامل نيستم ضعف دارم با اينكه پنجاه سالمه هنوز صداى تحقير پدرم توگوشمه
بااينكه اكثرا ميگن موهاى فر قشنگى دارى اين چيزى رو عوض نمى كنه

1.چون پدر همیشه پول در اختیار ما میگذاشت .من به راحتی تغییر شغل میدهم و نگران بیکاری نیستم.و کارها و تجربیات نصفه و نیمه و رها شده زیادی دارم
2.در محیط کار و هر جای دیگر تحمل انتقاد رو ندارم و یا محل رو ترک میکنم و یا به شکلی پاسخ میدم و اگر هم هیچ کدام از این رفتارها رو انجام ندم به شدت حالم بد میشه و معده درد و سر درد و کلی درد دیگر رو حمل میکنم
3.دختر قشنگ مامان و دختر مهربون مامان و دختر حرف گوش کن مامان و دختر با اراده و پر تلاش رو باید بدم به کسی که لیاقتش رو داشته باشه و الان در 33 سالگی من منتظر اون فردم که.....
4.خواهرم ازدواج کرده ولی هر روز به شوهرش میگه من به تو و خانواده تو نمیخوردم و ما از نطر خانوادگی خیلی با شما متفاوت هستیم .و نتیجه شده قطع ارتباط با خانواده شوهر
و......

باسلام من از طرف خانواده تحقیرشده و خیلی محبت بهم شده طوری که زودرنج و اعتماد به نفسم درکارها شده و بااینکه 35 ساله و مجردم هنوزم ادامه داره و خسته شدم ازکنترلشون خواهشاراهنماییم کنیدآقای رضایی ناراحتم خیلی.ممنون

bebakhshid bahse aval ra nadaram ki darse aval ra mitune befreste mamnoon misham

فرزند سوم از پنج فرزندتو یه خانواده متمول و با فرهنگ و سرشناس در شهر خودمون بودم.پدرم مردی مهربون و زحمتکش و عاشق بچه هاش بود و بسیار اهل مطالعه و خیلی با تفکرات روشنفکرانه و خیلی به مطالعه در حوزه روانشناسی داشت و بهمون پرو بال میداد ،شخصیت میداد.ودر ۶۰ سالگی بدرود گفت . مادرم زنی اجتماعی که با هرنوع سنی ارتباط خاص خودشو داشت و روابط عمومی خوبی هم داشت . ولی شوربختانه با بچه های خودش هیچوقت ،هیچوقت رابطه خوبی نداشت و همیشه به قول پدرم پتک تحقیر دستش بود . وبخاطر این مسئله بینشون دعوا پیش میومد . تحقیر روحی و فیزیکی بود. وپدر که میومد ما نباید چیزی میگفتیم. ودر مورد خودم باید بگم که تحقیر میشدم همه جوره اگر چیزی شکسته میشد دست وپاچلفتی بودم اگر چیزی پیدا نمیکردم کور بودم .یادم میاد که کلاس چهارم دبستان بودم نیاز به راهنمایی درر ریاضی داشتم و روشی که اون میگفت با روشی که معلم گفته بود فرق داشت ولی جواب یکی بود و من که گفتم با انچنان کتکی روبرو شدم که با گریه راهی مدرسه شدم .(الانم چشمانم پراز اشکه). مدرسه از خونه دور بود پدرم من و صبحها میبرد مدرسه و برگشت راننده امون میومد دنبالم . نمیدونم چرا مامان تصمیم گرفت من و بزاره خونه فامیلشون که نزدیک مدرسه بود . کلاس چهارم دبستان بودم که خودم برم و بیام .چی فکر میکرد دخترم که چهارم بود پیش خودم فکرکردموچطور یه بچه به این کوچیکی و رهاش کرد . فامیلمونم یه پسر لوس و ننور و فضول داشت دوم راهنمایی بود که خیلی اذیتم میکرد و سربه سرم میذاشت .البته اذیتهای بچگانه نه چیز دیگه ای و من خیلی حرصم میگرفت. بزرگتر شدم باید کار میکردم تو خونه والا تحقیر بود منم برای اینکه صداش در نیاد و دهنش بسته بشه و غر نزنه انجام میدادم ولی پیش دوست و همسایه میگف من کار نمیکنم . همیشه محتاج محبش بود .با خواهر کوچکترم یادمه اگه میخواسم ازش شکلاتی بگیرم الکی میزدم زیر گریه میگفم هیچکس منو دوست نداره وبهم شکلات میداد . و متاسفانه چون مادر پدرم با هم گاهی دعوا میکردن من همیشه از بابام میرسیدم و نتونستم باش ارتباط خوبی داشه باشم و بیشتر به مامانم میچسبیدم.بعدا که بزرگتر شدم یادمه میگفت بابا شما اون کبریتایی که به ادم میزنه رو نمیبینید .بعد از فوش فهمیدم راست میگفت خیلی قشنگ رو اعصاب ادم راه میرفت.و خلاصه اینکه با اون رفتارا من در خود فرو میرفتم بر خلاف خواهر کوچکترم که مقابلش ولیمیستاد ولی کتکم میخورد. و من خجالتی کم حرف بی عرضه . حقمو نمیتونستم بگیرم . چیزی که اذیتم بکنه مطرح بکنم و همیشه تا الان همه چیو تو خودم میریزم . اون موقع یادم نمیاد که قسم خورده باشم ولی سعی کردم که کسی و تحقیر نکنم مخصوصا دخترمو . ول اقعا چطور بعضیا دلشون میاد که یه موجود ظریف و لطیف و به اسم کودک به باد کتک بگیرن. ازدواج که کردم با اینکه همسرم ادم خوبیه ولی مثل مادرم محبت لفظی بلد نیس البته جای شکرش باقیه که دست بزن نداره.
مادرم که سرطان گرفت با اینکه مراقبش بودیم ولی من همیشه کاراش مثل یه فیلم جلو چشمامم میومد. روحش شاد ولی من نتونستم ببخشمش و بطور عجیبی پنجشنبه ها کاراش یادم میفته و برام خیلی عجیبه . یادمه وقتی بهش میگفتم تحقیرمون میکردی میگفت من کردم شما برید خودتون درست گنید. من لیسانس گرفتم ولی به یه موقعیت اجتماعی کا الان ۵۰ سالمه نتنستم برسم حسرت و رنج دارم . چن از ترسهام رد نشدم و توقف کردم . سالهاست گه کلافه ام . میخونم میبینم ولی تا حالا نتونستم هیچ تغییری بگنم و این برام یه سواله .چرا جلو نمیرم .یکی از ارزوهام اینه که بگذرم و یه جایگاه اجتماعی پیدا کنم . امین