من در دوره هایی از زمان هم دچار بی توجهی شدم ...مثلا یادمه از 6 سالگی علی رغم میلم تعمیرگاه برادرم کار میکردم و این تا حدود 18 سالگی بود...برای همین حسرت یکبار تابستون رو برای خودم گذروندن رو داشتم...این به کنار در سن 7 سالگی ارزوی دوچرخه داشتم و برای اینکه دوچرخه سوار بشوم میرفتم خونه دوستان بابام که پسرش که ازمن کوچکتر بود دوچرخه داشت...من توی ابتدایی یادمه که به برادرهام نامه نوشتم که برام بخرید من برات کار میکنم...اون موقع بهایی ندادند اما بالاخره بابام اینا و برادر بزرگم که پیشش کار میکردم دوجرخه16 دست دوم خریدند و من تا کلاس پنجم با اون سر کردم..اینا شرایطی بود که من عضو کوچک بودم و همیشه موقع ناهار جمع بودیم با خواهرانم اما بعد از ازدواج برادرانم و خواهرانم عملا تنها شدم در خانه و از طرف والدینم مورد بی توجهی قرار گرفتم و کل زندگی من یه جورایی شدم پسر برادرم اینا چون مغازش کار میکردم ...بزرگ شدم حرف از حقوق زدم دست زد به مقایسه و کتک زدن و خجالت بکش....پدرم هم اینطور بود...الان که متاهل شدم اینکه در جمع غذا بخورم خیلی برانم مهمه ...چون توسط مادر بی توجهی بودم الان از اینکه لباسم تمیز نباشه بی نهایت خشمگین میشم....اما چون درسم خوب بود کنکور دادم و راهم تغییر کرد ....قبلا دنیای من تعمیرگاه بود اما بعداز کنکور دنیام عوض شد و بسیار خام و بی تجربه بودم اما به واسطه خیلی تغییر کردم اما خیلی سخت بود... که پدرم فرصت اشتباه به من نمداد و همه کارها رو میگه کار تونیست و کار خودمه این باعث شد وقتی میخوام کاری رو شروع کنم فک میکنم شکست میخورم و ابروم میره و برچسب نابلد میخورم اما یه جایی دست به انقلاب زدم بدون کمک برادر و دیگران رفتم کار فنی که شکست خوردم 5 میلیونمو صاحب کارم به اسم شراکت ازم گرفت و نمداد به نمکمک برادرم پس گرفتم...با این وجود من تجربه دار ششدم اما نه اندار=طه ای که باید/... اما به وایطه روحیه سختکوشم خداروشکر پیشرفت داشتم ...ودیگر اینکه تو خونه کسی به حرفای من بها نمده و فک میکنن هنوز همون پسر کوچولویی هستم که فقط در س میخونه و میره مغازه و خیلی خام..در صورتیکه من عوض شدم ...این باعث شده که میخوام خیلی موثر باشم و مورد توجه ...و یه جورایی اعتماد کنند به حرفهایم باورهایم خودم...برای همین رفتم به سمت آگاهی دهنده به مردم...

Atena:
حکایت گذشته ما ، نقل هایم باشک بازی بین ترس و تایید شدنه ، ترس و تصمیمه ، ترس و نرفتن، ترس و خواستن، ترس و ترس و ترس ...
حالا اینکه باس بیخیالش بشیم یا نه؟ یه نقله ، اینکه باس ببینیم یا ببینن یه نقل دیگه. ما که خودمون توش پیچ زدیم حالا دست یکی دیگه که باس از پیچ بکشمون بیرون که برنگردیم ، یا خودمون پیچه رو بپیچونیم که تا ... بگذریم.
امروز نه میشه نه به گذشته گفت، نه به آینده. یه آره گفتن الان ممکنه کلی نه به فردا باشه و یه نه گفتنم شاید ...! امروز یاد یه نه گفتن به گذشته افتادم، یه نه به یه ترس بزرگ، و یه آره به خودم. خوش دارم شروع کارم با خوشی باشه که فردای روز روزگار با خوشی تموم شه.
یادمه هم کار میکردم هم درس، از سیزده سالگی کار میکردم اما اینی که میگم نقل دوره دانشجوئیمه . درسم خیلی ربطی به کارم نداشت، نقل درس و کارم هم باشه واسه یه وقت دیگه،خلاصه کلوم اینکه ترس لامصب فقط دنبال پشت گوش انداختن و تایید گرفتنه بود ، همینم تو کارم تاثیر گذاشته بود ، یه سالی بود که توی یه شرکت معروف و معتبر کار میکردم، همه از خداشون بود جای من باشن ، کارم ایده پردازی بود تا اینکه، یه روز که از خودم هم خسته بودم یه متن دستم دادن که بخونم ! متن مال کتابی بود که قرار بود چاپ بشه. خیلی تک تک جملات رو عین به عین یادم نیست، چراااا ؟
چون انقدر تاثیر روم گذاشت که همونجا زمین گذاشتمش، صندلی رو کشیدم از پشت مونیتور عقب و بلند شدم و بی خداحافظی زدم بیرون.

"سالهاست که میخواهیم کاری را که دوست داریم انجام دهیم، اما هر روز می گوییم: از همین فردا شروع می کنم . و این فردا و فردا و فردا ها شاید روزی دیگر نرسد."
همون ماه من اولین شرکت خودم رو زدم با اولین سفارش بزرگ.

سلام از دوستان اگه لطف کنن به این کمپین دعوتم کنن ممنون میشم.
09149956730

در دوران دانشجویی ، وقتی ۲۰ سالم بود ،با محیط دانشگاه و فرهنگ اون شهرستان مشکل داشتم و میدونستم که اونها مشکل دارند نه من . به مرور زمان فشار محیط اعتماد به نفسم رو آورد پایین و حرفهای اونها روی من تاثیر گذاشت.به طوریکه حالا که حدود ۲۰ سال از اون دوران میگذره، در برخورد با جنس مخالف،وحشت دارم.اگر همسرم توی اون جمع باشه،راحت تر با مردها برخورد میکنم ولی در بعضی از محیطها با وجود همسرم هم می ترسم که خودم باشم.از اینکه مردی به من توجه کنه،میترسم.وقتی دارم حرف میزنم و کسی با اشتیاق به حرفهای من گوش میده،وحشت میکنم که الان اطرافیان یا حتی خود اون شخص در مورد من بد فکر نکنه.
از طرفی در دانشگاه من افت تحصیلی زیادی داشتم به طوریکه به عنوان شاگرد تنبل و درس نخون شناخته شده بودم در صورتیکه درس خوندن برای من همه چیز بود .
دیگه باورم شده بود که تنبلم.البته به تازگی به خودم گفتم چرا حرفهای اونها رو گوش میدی.به جز اون مقطع تحصیلی همه به عنوان فرد کوشا و اهل تحقیق و بررسی می شناسند. چرا خودت این باور رو قبول کردی ؟؟؟

ولی خیلی اثر زیادی داشته و خیلی جاها حالم بد میشه از فکر کردن به اون.
حالا میترسم حس زیاد درس خوندنم در حال حاضر و ادامه تحصیل تا مقطع دکتری، برای اثبات کردنم به دیگران است نه به خاطر علاقه ا صلی خودمه.

دوست دارم برای علاقه شخصی خودم باشه نه اثبات به دیگران.

صحبت های شما رو شنیدم جناب رضایی.نظرات رو هم خواندم.اما یه چیزهایی برام مبهمه.هر چی به گذشته نگاه می کنم نمی دونم چه چیز باعث شده که وقتی میخوام کاری انجام بدم و بدونم دیگران دارن بهم نگاه میکنن و کارم رو زیر نظر دارن،هول و عصبی میشم! حتی کاری رو که مهارت زیادی توش دارم کلا فراموش میکنم و دست و پامو رو گم میکنم.در بچگی به عنوان یه دختر عاقل و فهمیده بهم نگاه شده و بقیه بهم احترام گذاشتن.با همه این حرفها، خجالتی و با اعتماد به نفس پایین بار اومدم و فکر می کنم هر کاری رو به دست بگیرم،به خوبی بقیه نمی توانم انجامش بدم.البته تازگی ها فهمیدم،بخشی از تفکرات من ناشی از کمال طلبی منفی بوده .

من هميشه مي خوام كه همه باهام خوب باشن.همش در حال راضي كردن بقيه هستم مبادا دوستم نداشته باشن.با مقبوليت در بين بقيه احساس امنيت ميكنم.فكر ميكنم كه به خاطر كودكي سختي هست كه گذروندم.پدرم اونجور كه بايد نمي تونست از حق خودش و ما دفاع كنه.همچنين مادرم نقطه مقابل بود و بار بيشتر سختي ها رو به دوش مي كشيد ولي انتظار داشت كه ما تو درس و پيشرفت هميشه بهترين باشيم.الان هميشه نيبت به خودم منتقدم و در ارتباطاتم برا اينكه بقيه ناراحت نشن هي از خودم مي گذرم.

من هنوز نمیتونم عقده هامو پیدا کنم ، ولی خیلی چیزا از بچه گیام داره یادم میاد ، میخوام بیشتر بشنوم که بفهمم عقده هام چیان .
چون همیشه با خودم فکر میکنم من نیاز به دشمن ندارم از بس خودم و سرزنش میکنم .
حالا فایل ها ۲ بار گوش میدم تا پیداشون کنم.

سلام
من تو یه خونواده پرجمعیت به دنیا اومدم یکی مونده به آخر بودم، همیشه یادمه پدرم با شوهر خاله هام قهر بود، مادرم هم با دایی هام قهر بودن، از وقتی یادم میاد تقریبا سه چهار سالگی مورد سواستفاده پسرخاله هام بودم، تا 13، 14 سالگی، بزرگتر که شدم دلم میخواست خوب بگردم، خوب بپوشم ولی نمیشد چون تو خونه پسر جوون داشتیم، کارای مردونه هم انجام میدادم، یعنی اون موقع خوشم می اومد مث مردا باشم، تو مدرسه نمیدونم چرا مورد تمسخر واقع میشدم، و هیچوقت دلیلش رو نفهمیدم، تو خونه مسخره م میکردن چون پسرخاله م رو دوست داشتم، و از همه مهمتر اینکه بچه که بودم یه سیلی از بابام خوردم و دیگه هیچوقت رابطه من با پدرم خوب نشد، کلا صمیمیت بین خواهر برادرا، یا با پدر و مادرم نداشتم، و الان ادمی هستم با ترس از طردشدگی و بی اعتماد

من در یک خانواده با سه فرزند دختر به دنیا اومدم که فرزند کوچک خانواده بودم و بسیار بسیار مورد توجه. علاوه بر این که مادرم هیچ وقت نمیذاشت و نمیذاره آب تو دلم تکون بخوره بقیه هم همینطورن. با اینکه سالها تنها زندگی کردم و تحصیلات عالیه دارم و الان 32 سالمه باز هم از خانواده پول میگیرم و کار نمی کنم یعنی 4 سال کار کردم و بعد دیدم اصلا آدم محیطهای کاری نیستم. جالبه که با این همه ساپورت اعتماد به نفس ضعیفی هم دارم و احساس می کنم از عهده هیچ کاری برنمیام و فقط باید پول خرج کنم. به همین دلیل به خواستگاری یک مرد پولدار به سرعت جواب بله گفتم و بعد از یک مراسم مجلل این آقا به طور ناگهانی و بدون خبر از زندگی من رفت. جهنم رو تجربه کردم ولی در همین دوران شروع کردم خودم رو پیدا کردن و پیشرفتهای قابل توجهی هم داشتم به طوری که وقتی این آقا برگشت جواب منفی دادم. هنوز هم تنبلم کارهامو به تعویق میندازم ولی از لحاظ اعتماد به نفس پیشرفت کردم و امیدوارم هر روز بزرگتر و پخته تر بشم

با سلام به همه همراهان
من از بچگی یه پدر حامی داشتم که تکه کلامش این بود که حتی اگه لازم باشه فرش زیر پامو میفروشم تا شماها درس بخونین و همیشه به من میگفت خانم دکتر!من دختر سوگولیش بودم و خیلی جاها باهاش بودم، برای همین خیلی پسرونه بزرگ شدم و از زنانگی هام فاصله گرفتم. با اینکه عاشق کارای هنری بودم و مقام هم کسب میکردم چون بهم میگفتن هنر نون نداره این در ذهن من موند و رفتم رشته تجربه و دانشگاه و فوق لیسانس و یه تلاش ناموفق برای دکترای خارج از کشور و...۹ ساله که کارمندم ولی یک ریال پس انداز ندارم چون خیالم راحت بود ک بابام هست، ۹ ماهه که شروع کردم به تمرین استقلال مالی، بسیار درد داره ولی میدونم که به نتیجه اش می ارزه. دنبال رشته هنری مورد علاقه ام رفتم و بشدت دارم کار میکنم که بتونم از کارمندی و محل کاری که ازش بدم میاد بیرون بیام و اولین قدم هام گذاشتم.