اگر فرض ما این باشد که ما دارای پیشینه ­ای فاخر و قابل ارجاع و اسناد هستیم، ولی مشخص می شود که برای حرکت به جلو و ایجاد اتفاقی جدید چندان توانمند در عرصه ظاهر نشده و نمی ­شویم چه نتیجه­­ شناختی از این تعارض برای ما حاصل می­ شود؟

اگر فرض ما این باشد که ما دارای پیشینه ­ای فاخر و قابل ارجاع و اسناد هستیم (که چهل سال است چنین ادعایی داریم) و در هر کنش و واکنش اجتماعی به آن می­بالیم، ولی در عین مجدداً بر اساس شواهد عینی زندگی روزمره مان مشخص می شود که برای حرکت به جلو و ایجاد اتفاقی جدید چندان توانمند در عرصه ظاهر نشده و نمی ­شویم چه نتیجه­­ شناختی از این تعارض برای ما حاصل می­ شود؟

حقیقت این است که هرچقدر فضا و شرایط بیشتر فشار می­ آورد، هرچقدر توانایی ناخودآگاه جمعی ما در بحران معنا قرار می­ گیرد، این جمله بیشتر تکرار می­ شود که ما تاریخ قابل ستایشی داریم. حافظ و مولانا و نظامی و سعدی گنجینه­ هایی محسوب می ­شوند که در زمان خودشان و حتی قرن­ های بعدی آوازه­ای شگفت­ انگیز داشته­ اند بر اساس همین اعتبار، ما صدا را صاف کرده و پر غرور و رسا فریاد می­زنیم که ما چنین تاریخی داریم و از مصادره­ای این اساتید توسط کشورهای دوست و همسایه ناله و فغان سر می­دهیم. اما نکته­ی پنهانی وجود دارد و آن این است که در صدای رسای همه ما ترس و تردیدی نهفته است.

مبنی بر اینکه پس چطور چنان پشتوانه ­ای امروز کمکی به ایجاد معنا برای زندگی امروز ما ندارد. در این تقابل و دیالکتیک بین ما و عالیجنابانی که اسم آن ها گفته شد تنها راه موجود گفتگو است. گفتگو برای گرت­گیری از آن چیزی که باور به ظاهر لایتغیر ما را تشکیل می­ دهد و پرسش از شرایط امکان کاربرد از این گنجینه ­ای که قفلی ذهنی بر حضور موثر آن زده شده است. ما نیاز داریم تا یک بار منتقدانه و با طرح مسأله سراغ این پیشگامان برویم و بپرسیم که آیا برای تن و روان ما ساختاری فکری و روحی دارند؟ آیا از میان متنی که آن ها تولید کرده ­اند امروز می­توان گره­ ای را گشود و یا باب جدیدی برای معنادهی به این زیست روزمرده و روزمرده انتخاب کرد؟ چنین ایده­ ای یکی از دغدغه ­های بنیاد فرهنگ زندگی و مدیر و رییس خوش­فکر آن یعنی آقای سهیل رضایی است. ما در سلسله گفتگوهایی که خواهیم داشت در صدد آن هستیم تا با افرادی که در حوزه فکر ایرانی و نام ­آوران تحقیقی داشته­ اند به گفتگویی دوستانه و پرسش ­محور بنشینیم و بپرسیم که به طور مثال مولانا به چه کار آید؟ یا سعدی کدام درد را دوا می­ کند یا مثلا هفت روز و هفت رنگ و هفت وادی نظامی کجا شهر و وطن روح ما را رهنمون است؟ اجازه بدهید یک بار دیگر تکلیف خود را با این همه حسن و شکر روشن کنیم و راهی برای گمگشتگی خود بیابیم.

شما نیز با نظری که در باب گفتگوها خواهید داد این باب را وسعت ببخشید و کمک کنید تا کوره ­راه شک و سوال به مسیری روشن تبدیل شود.