۲۲ ساله بودم که فهمیدم ام اس دارم. همیشه میگم ام اس برای من بیماری نبود بیداری بود. اگه به روال زندگی قبل از ام اس ادامه میدادم دوتا حالت داشت یا خودکشی میکردم یا با یه آدم نامناسب ازدواج میکردم و توی بهترین حالت چندتا بچه عقده ای مثل خودم بزرگ میکردم. ولی الان با اینکه دارو مصرف میکنم سالمم. الان به نقصای شخصیتی خودم آگاهم و علاوه بر آشتی با خودِخودم مشتاق رشد هستم و همه اینا از یه سقوط آغاز شد به اسم بیماری. و البته بزرگترین راهنمای من تا الان این سایت و راهنمایی های استاد رضایی بوده

سالها بغضم رو فرو میدادم و حرفی نمیزدم تا مبادا کسی ناراحت نشه یا والدینم جور دیگه ای ازم برداشت نکن انقدررر این بغض های فرو خورده ادامه پیدا کرد که همیشه میگفتم آخر گواتر میگیرم و خلاص ....تا اینکه با تمام این ترس ها و حرف ها و بغض های فرو خورده و پشت گوش انداختن کم کم در سنین جوانی کمر درد به سراغم اومد انقدر به این مساله اهمیت ندادم و دلیلش رو فقط وسواس و تمیزی بیش از حدم میدونستم جوری که از هیچ جا و هیچ چیزی لذت واقعی رو نمیبردم و همیشه به تمیز کردن ها و خستگی های بعد از تفریح فکر میکردم ...یهو بعد از اینکه درد کمرم شدیدتر شد و در یک آن به کسری از ثانیه چنان صدایی در کمرم حس کردم که بعد از اون دیگه نتونستم از جام بلند شم بعدش دیگه دکتر رفتن ها شروع شد ....بعد از ام آر آی و عکس ها و ویزیت های طولانی مدت در سن ۳۰ سالگی چیزی که از دکترم شنیدم به هیچ عنوان برام قابل باور نبود و شوک بزرگی بهم وارد شده بود در کمال ناباوری دکتر بهم گفت دیسک کمرت بیرون زده و اگه هرچه زودتر جراحی نکنی پات از کار میوفته و فلج میشی بهت عجیبی همراه با ترس در وجودم نشسته بود با خودم میگفتم خدایا چرا همچین چیزی شده چرا من همش سوپرایز میشم از سمتت هرچند وقت یه بار...حتی لحظه ای که به اتاق عمل هم میرفتم به هیچ عنوان باورم نمیشد که من در سن اوج جوانی دچار بیماری شدم که افراد مسن اکثرا باهاش درگیرن و بعدها با خودشناسی به روش یونگ فهمیدم که انقدر روح بیچاره و گریزانم در غذاب و فشار بود که هرچی صدام میزد با نداهای درونی من بهش گوش نمیدادم تا اینکه با بیماری جسمی اومده بود به سراغم و داشت بهم پیام میداد که تو که روحت رو داری میکشی پس کم کم جسمت هم کشته بشه بهتره چون به روح عظیمت اهمیتی نمیدی ....خداروشکر که با شناخت خودم از تمامی دردها و مصیبتهای وجودم رااااحت شدم و هر لحظه ی زندگی روحم رو نوازش میکنم و باهاش دوست شدم...خدایا شکرت...

سلام..بیماری لرزش سر که توسن ۱۵سالگی یه مرتبه دچارش شدم وتاالان که ۳۳سالم هست خیلی دکترهارفتم وداروهای آرامبخش خوردم که هیچ تاثیری درازبین بردن این بیماری نداشتن واین همه سال داره روح من رو آزارمیده وچه روزهایی که میتونستم مثل بقیه هم سن هام لذت ببرم رشته مورد علاقم دانشگاه قبول بشم شاغل باشم ویاحتی ازدواج کرده باشم توهرجمعی یا تغییر شرایط با خیال راحت مواجه باشم نتونستم ازترس اینکه کسی متوجه این مشکل نشه باعث شد یه دختر آروم وکم حرف وخجالتی باشم ۵سال ازارشدم بگذره اونم رشته ای که ناخواسته واردش شدم وبیکارم همچنان...همین بیماری باعث شد تمام ذهنم موقع درس سرکلاس یاتوخونه مشغولش بشه که حتی روم نشه تاسه سال به مامانمم بگم چه دردی دارم منی که دوست داشتم پزشک بشم نشدم شاغل باشم تواین حرفه وبه مردمم خدمت کنم دردی ازدرداشون بکاهم دوستانی داشتم ازلحاظ درسی ازمن پایین تربودن اما الان دارن تخصص میخونن ویا متاهلن وحتی بچه هم دارن...تواوج نوجوونی این بیماری رنج آور..شب کنکور خونوادم نباشن بخاطر عمل کتف برادرم که توده سرطانی داشت...ازپزشکی سراز رشته شیمی دانشگاه آزاد شهرمون دراوردن..زندگی تو شهر صنعتی که باکمترین امکانات وشرایط بد ِآب وهوایی درخوزستان انگاری اون شهر همه مردم افسرده بودن مدام سرشون تو زندگی همدیگه بود...مصیبت بسیار سنگین بخاطر ازدست دادن پدرم که باگذشت ۶سال هنوزم نبودش دردآوره وباعث شده ۳سال که تهران ساکن بشیم من ومادرم وبرادر کوچکترم..دیدن افسردگی وناراحتی روحی مادرم دیدن رنج برادرام ..من تاالان نتونستم کاری کنم کاره ای بشم که خونوادم خوشحال بشن خیالشون ازمن راحت باشه ..روحم ازخودم راضی باشه میترسم دیر بشه ...پس این بیماری که باعث اون همه خجالت ترس ازاجتماع وآدم های جدید باعث نرسیدنم به علائقم شد این چه چیزی رو میخواست به من یاداور بشه؟؟؟؟؟؟؟ مگه نمیگن خدا دردو داده درمونشم داده پس این همه دکتررفتن وداروهای بیخودی خوردن چرا درمونم نکرد حتی بعضی هاشونم مبگفتن چیزی نیست فقط هی آرامبخش های مختلف که باعث شدن بدنم رو سست تر تنبلترکنه ۱۲ ۱۳سال داروهای آرامبخش خوردن اونم برای یه دختر نوجوون که میتونست مثل بقیه شادوسرحال واجتماعی باشه کم زمانی نیس..خواستگاری که میاد ازترس اینکه آیا اگه متوجه این بیماری من بشه میمونه یانه...خستم دکتر خستم ازاین حصارهایی که دور روحم پیچیده ۳۳سالم شده باید بگم چی فکر میکردم چی شد...