سلام
من یک دختر سی ساله هستم
اسم مهدیه است
اسم مذهبی و لقب حضرت زهرا به معنی راهنما
هیچ وقت این اسم رو دوست نداشتم و نحوه انتخاب اسمم توسط همسایه صورت گرفتع (زن همسایه چون سید بوده) و اول اسم همه بچه ها با میم بوده و کلا فرزند ناخواسته بودم.
تو خانواده نیمه مذهبی و پر جمعیت (بچه پنجم از شش فرزند) در طبقه متوسط پدر کارمند و مادر خانه دار.
پدر به شدت ادم مهربان ، ساکت ،منعطف ، تو سری خور و ترسو و خنثی ، تحت تاثیر جو و محیط و دیگران در تصمیم گیری ها
مادر به شدت
در خانواده ادم وسواس (عملی و فکری)؛ کنترلر؛ کله شق، خودرای(همه باید طبق نظر اون بپوشن بخورن بگردن وگرنه با غر عصبانیت خشم مواجه میشن ، حتی فرزندان ازدواج کرده مستقیما انتقاد نمیشن ولی ما ک در خانه ایم باید غر و سرزنش بشنویم)؛ جدی و خشن و زبون تلخ ، متوقع ،دایما در حال انتقاد و سرزنش، دایما بیمار
ولی در اجتماع منعطف ، دهن بین ، خشنودکن (ما دایم باید خشنودی اقوام، همسایه و... را فراهم کنیم حتا اگر خودمون رنج ببینیم)، و زبان مهربان و کمی خندان ،
من در خانواده ای بزرگ شدم ک پدر همیشه در سایه بوده و مادر تعیین تکلیف میکرده مادر با جدیت و خشم کارها رو پیش میبرده به هیچ وجه اهل زنانگی نبوده (ارایش، خوش پوشی و.. )
من یادمه وقتی دبیرستانی بودم اصلاح کردن صورت تازه رواج پیدا کرده بود ولی در خانه ما قبیح بود و در مدرسه مورد تمسخر قرار می گرفتم( تا سال اول دوم دانشگاع با صورت پر بودم)
در سن نوجوانی پوشیدن تاپ و شلوارک قبیح بود چون برادر مجرد داشتم و سالها با استین بلند و شلوار گشاد در خانه گشتم ولی از یک جایی تابو رو شکستم و غر و نفرین ب جون خریدم (الان ادم خوش پوش و خوش تیپ و متنوع پوشی هستم)
در خانواده ای که دو سال پیش هم کاشت ناخن قبیح و زشت بود و هست و با دعوا و غر و متهم ب جو گیری و.... مواجه ام
خانواده ای ک در بچگی در درگیری با بچع های فامیل و دعواهای کودکانه همیشه تو دهنی خوردم و به وحشی گری و ناسازگاری متهم شدم و بچه فامیل در اغوش پدر و مادر من رفتن و حمایت شدن و تا مدتها من سرزنش شدم که نباید اون مدل رفتار می کردی و الان از مواجه و برخورد با ادما میترسم چون پشتیبان و حامی ندارم و ترس از تنش و دعوا دارم و همیشه کوتاه میام
در بحث روابط عاطفی رزنسانس دریافت کردم دقیقا اون چیزی بود که شما گفتید همه اقایون با اشتیاق به سمتم میان ولی یک هو و ناغافل از سمتم فرار میکنن درست موقعی که من یکم دلم نرم و گرم شده باهاشون ، قبول دارم با بعضی ها بشدت خشک و رسمی و خشن هستم بر خلاف اون چیزی که دلخواهم هست ولی مدام پیام والدی "خانوم باش" مواجه میشم ولی با بعصی ها هم خیلی خوب و صمیمی بودم ولی رفتن و نموندن(بی خبر)
و در این سن تا به حال با دو تا پسر رابطه جدی داشتم که هر دو هم به سرانجام نرسیدن و ناعافل رها کردن و رفتن
البته در رابطه با پسر دوم الان چهار سال همو میشناسیم ولی ارتباطمون این مدلی که دو سه ماه قهریم یک ماه دوست
من برای نگه داشتنش انواع باج عاطفی و را دادم هدیه و کادو و گرفتن ی امتیاز خاص از یک ارگان تا رابطه جنسی (بشدت معتقد ب این بودم ک اینکار رو نکنم در اوایل رابطه)که فقط نگهش دارم ولی هیچ چیزی از طرفش دریافت نکردم (جز خرج های مثل هزینه کافی شاپ و رستوران حتی کادو تولد دریافت نکردم ) ولی هر بار ب ی بهانه مسخره رها کرده و رفته مثلا چون تو دیر جواب پیامم رو دادی در صورتی که هزار بار ازش عذرخواهی کردم ک خانواده برام جشن‌تولد گرفتن
یا تو از ته دل راضی نبودی که با من ارتباط ج داشته باشی بی خبر و تو سکوت ول کرد و رفت و بعد دو ماه اومد و من هر بار با آعوش باز می پدیرم در صورتی که میدونم رابطه بی سرانجام هست و من اسیب می خورم
تو روابط با همسالان و دوستان و همکاران هم اهل مصالحه و کوتاه اومدن و هر کاری و کردن تا خشنود باشن هستن ولی میبینم افراد خودشون رو برای من ب اب و اتیش نمی زنن و خیلی عادی براشون و هر وقت بخان بین من و برنامه شون برنامه شون رو انتخاب میکنن بدونه حتی عذر خواهی
مثلا یک همکاری داشتم ک تو اکیپ چهار نفره سوال می کرد و هر بار من جواب میدادم میزد تو پرم که کی با تو حرف زد؟ یا چرا دخالت می کنی ؟ یا من کی همچین حرفی زدم؟! و من هربار به هم میریختم ولی توانایی جواب دادم نداشتم و دوستای اون اکیپ که نسبت ب اون فرد به من نزدیکتر بودن سکوت میکردن در صورتی ک من دوست داشتم ازم حمایت کنن چون من بارها ازشون حمایت کرده بودم
یا همکاری که با من دو سه روز صمیمی میشد ازم پول غرض می کرد و بعدش جواب سلامم رو هم نمی داد و من رو میپیچوند! و دوباره تا غرض گرفتن بعد باهام سر سنگین بود ولی باز مانع نمیشد که بهش پول غرض ندم و بگم هر وقت کارت گیره من دوستتم
در خانواده هم همینطوره من بخش زیادی از پول و وقتم رو برای خانواده میزارم در صورتی که یک تشکر و یا یک فیدبک مثبت یا حمایت تو شرایط مشابه رو دریافت نمی کنم
من مطمین هستم به شدت تله رها شدگی دارم و مهر طلب هستم و شاید وجه تاریک و سایه من هست که علتش رو و راه برون رفتش رو نمیدونم

سلام
یک سوال چرا من هر چی رو دوست دارم و با زحمت بدست میارمش با تمام قوا خودم نابودش میکنم؟؟؟؟؟

سلام آقای رضایی ، ممنون از زحماتی که شما و همکارانتون برای رشد ما متحمل شدید، اتفاقی که بعد از شنیدن درس یک و دو برای من افتاده این است که دوس دارم تنها باشم و بیشتر فکر کنم به مسائلی که داشتم ولی خوب همچنان توضیح دادن راجع بهشون برام سخته

سلام
درس امروزتون خیلی کمکم کرد
من خودم‌در کودکی و‌کلا در زندگی بودم که نقش پدر و قدرتمندی پدر و استقلال بیشتر از نقش عاطفی و‌محبت و دوس داشتن مادر بود.شاید خودم تا الان متوجه این م‌ضوع نشدم‌که چقدر روی روانم تاثیر گذاشته که باعث شده از همان کودکی تصمیم بگیرم مث ی مرد باشم قوی و مستقل و به دور از دوست داشتن و‌احساس عاطفه.شدم مث اون مردی که زره پوشیده و ب اغوش میکشه.الان واقعن اذیتم
هم اینکه نمیخام تنها باشم ولی تا میام وارد رابطه ایی بشم دوست داشتن درونش نیس و بیشترمیشه عقلانی و انگار این باورم درونم شده که انگار دوست داشتنی وجود نداره.
البته این یکی از مشکلات درونی من وقتی ب تک‌تک حرفاتون فک میکنم میبینم چقدر سایه های درونی دارم که باعث عذابم شدن بدون اینکه خودم بدونم
واقعا خوشحالم دراین کلاس شرکت کردم
ممنونم از شما

در ابتدا باید بگم که آرزو میکنم زیباترین اتفاقات نصیب شمایی بشه که چنین خیراندیشانه دانسته هاتون و در اختیار مردم قرار میدید که واقعا همه مون بهش نیاز داریم. به عنوان کسی که الان حدود سه ماه هست که وارد مسیر خودشناسی شدم و در همین مدت حدود ۷ کتاب از دبی فورد. یونگ. یالوم. افلاطون. و... خونده م دوست دارم بگم که انقدر روند پیدا کردن، رویارویی، و در آغوش کشیدن سایه هام برام لذت بخش و در عین حال ترسناک، دردناک، و اشک آور بوده که همچنان این مسیر و در حال رفت و آمدم... بعضی سایه هام و تا مرحله ی در آغوش کشیدن باهاشون آشتی کردم و بعضیا رو فقط در حد رویارویی ... ازشون هنوز ترس دارم. و هنوز نیاز به گوش دادن و خوندن دارم... سایه ای داشته م با موضوع کلی "روانشناسا همه خودشون خل و دیوونن" که با در آغوش کشیدنش امسال قصد دارم فوق لیسانس روانشناسی بخونم (در سن ۳۵ سالگی و در حالیکه فوق لیسانس معماری دارم و مشغول کار در یکی از بزرگترین شرکت های ایرانم اما انگار این کار منو ارضا نمیکرد.) تلنگری بهم زده شد و فهمیدم اصلا باید و باید و باید روانشناس بشم... بالا بودن کهن الگوی دیمیتر و آرتمیس در من منو داره میبره به سمتی که به رشته ای که همیشه با تمسخر بهش نگاه میکردم الان به عنوان یکی از اهدافم در زندگی نگاه میکنم و میخوام تمام آدما رو کمک کنم و تجربیاتم و مادرانه در اختیارشون قرار بدم. چقدر کشف سایه ها و آشتی کردن باهاشون زندگی آدم و در جهت رضایت پیش میبره! ای کاش میشد این حرف ها و درسها رو با صدای بلند برای همه فریاد زد!