ما برای اجتناب از این احساس که به اندازه کافی خوب نیستیم، خوب نبودن را به دیگران نسبت می دهیم. فرافکنی یک دفاع ناخودآگاه است: من نمی توانم آنچه هستم را بپذیرم، پس تصور می کنم تو خوب نیستی.

درونی کردن، بحرانی‌ترین و مهم‌ترین مرحله فرآیند طرد ‌شدن است. وقتی که زخم عاطفی، بیش از همیشه نسبت به عفونی شدن آسیبپذیر می‌شود. اگر به این زخم توجه نکنید، می‌تواند به اعتماد به نفس شما لطمه بزند.

در فرهنگ ما مرد بودن یعنی «نشان ندادن احساسات و هیجانات». مردانگی به این شکل یعنی گریه نکردن، گوش ندادن به خود، صحبت نکردن درباره احساس‌ها و مانند زنان به نظر نرسیدن. پس بر سر آن بخش هایی از وجودمان که آن ها را از خود جدا ساختیم، چه می آید؟

آن‌چه در ادامه با آن روبرو خواهید شد شامل انتظارات و تصورات مراجعان و روانشناسان بنیاد فرهنگ زندگی در نخستین جلسات روان درمانی خوب، قبل از ملاقات با یکدیگر، چگونگی پیشروی یک مشاوره خوب و روند پرده برداشتن از زخم‌های روان مراجع است.

وقتی می فهمیم آنچه به عنوان "من" از خودمان می شناختیم، دروغی بزرگ و تعریف ما از خودمان موقتی و بر اساس انتظارات غیرواقعی ما بوده است، امکان ورود به دوران بزرگسالی و نمایش شخصیت واقعی خود را پیدا می کنیم.

درگذر دردناك زندگى،شايد هيچ تجربه‌اى تكرارى‌تر و ترسناکتر از مرگ و فقدان عزیزان نباشد.زندگی رفته رفته ما را با آن آشنا می کند تا در نهایت ما را در برابر فقدان های بزرگ آماده کند، اما آن زمان تاب رویارویی داریم؟

چگونه با خواب هایمان مواجه شویم؟ چگونه مواردی که در خواب می بینیم را تحلیل کنیم؟ خواب ها چطور با ما صحبت می کنند؟خواب و رویا را از طریق روانکاوی کارل یونگ تعبیر کنید